🏴▪️🏴▪️🏴 🏴▪️ #حسینیه #صفر_المظفر_۱۴۴۴ #الرجل_الفقیه ▪️ امیرالمومنین علی (علیه السلام) در کلامی فرموده اند: «النَّاسُ ثَلَاثَةٌ : ➖ عَالِمٌ رَبَّانِيٌّ ➖ وَ مُتَعَلِّمٌ عَلَى سَبِيلِ نَجَاةٍ ➖ وَ هَمَجٌ رَعَاعٌ أَتْبَاعُ كُلِّ نَاعِقٍ يَمِيلُونَ مَعَ كُلِّ رِيحٍ لَمْ يَسْتَضِيئُوا بِنُورِ الْعِلْمِ وَ لَمْ يَلْجَئُوا إِلَى رُكْنٍ وَثِيقٍ» ؛ مردم سه گروهند: ➖ عالم ربانی (دانشمند خداشناس) ➖ دانش جوي در راه رستگاري ➖ فرومايگاني بي اراده و سرگردان كه هر دعوتي را اجابت مي كنند و به هر طرف كه باد بيايد به همان طرف مي روند، از نور دانش روشنايي نمي گيرند و به پايگاه محكمي پناه نمي برند. 👈🏻 هرگاه عبد به این درجه و به حقیقت عبودیت برسد، عبادتش عبادتی از سنخ «عشق العبادة»، «عبادت أحرار» و «مستغنی از ماسوا» خواهد بود. در نتیجه ثابت و پابرجا و بی نیاز از غیر است؛ مثل اینکه در امور علمی محتاج تعالیم خارجی نخواهد بود، بلکه علم از مشکات قلب او می جوشد، بدون نیاز به کثرت تعلّم و این همان ویژگی عالم ربّانیّ در مقابل همج رعاع است که آرایی مشتت دارند و یمیلون مع کلّ ریح می باشند ۷ 🏴▪️ 🏴▪️🏴▪️🏴

🏴▪️🏴▪️🏴 🏴▪️ #حسینیه #صفر_المظفر_۱۴۴۴ #الرجل_الفقیه ا❁﷽❁ا 📜 الرجل الفقیه ◼️ قسمت سوم ☑️ حقیقة العبودیة ✍️ بیان شد که عبودیت در حدیث عنوان بصری در هیئت ترکیب اضافی (حقیقتِ عبودیت) به همراه قیدی که بیانگر ظرفیتِ تحقق آن است، آمده (فی نفسک). در قسمت گذشته به معنای حقیقت عبودیت اشاره شد و در اینجا به تبیین ظرفِ حقیقت عبودیت می پردازیم: ▪️مراد از این عبارت که (اطْلُبْ فِي نَفْسِكَ حَقِيقَةَ الْعُبُودِيَّةِ) یعنی درون نفس خویش باید حقیقت عبودیت را یافت، همان رجعت هر عبدی به سوی اصل و فطرت خویش است. ▪️ زمانیکه عبد به اصلِ فطرت خود بازگردد، یعنی به سوی ربّش و امامش بازگشته است؛ «سَأَلْتُهُ عَنِ الْفِطْرَةِ لِمَنْ هِيَ؟ قَالَ: لِلْإِمَام». 📓 الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏ ۴، ص ۱۷۴ ▪️ قرار گرفتنِ نفس در این مقام، متوقف بر این است که: عبد از أنانیت و هوای نفسانی که بزرگترین مانع در برابر بجای آوردن حق عبودیت است، خارج شده باشد؛ در برابر عظمت مولا و امامش، تذلّل تام و سرسپردگی کامل داشته باشد؛ به گونه ای که احساس مالکیت به چیزی نداشته باشد، چون او خودش عبید و مملوک مولاست؛ تدبیر امور را به دست مولای خود سپرده باشد؛ و با تمام وجود مشغول امتثال از امر و نهی مولا باشد؛ و محور انجام تمام اعمال، کسب رضایت مولا باشد. این سیر بندگی تا آنجا ادامه می یابد که کمال انقطاع در عبد ایجاد شود و عبد با حلّ و فانی شدن در ربِّ فاطر، به سوی او رجعت کند و به مقام «نفس مطمئنه» نایل شود. این همان کُنه عبودیت یعنی ربوبیت یا عالم ربانی شدن است. ۶ 🏴▪️ 🏴▪️🏴▪️🏴