هدایت شده از مهدویت_بصیرت
#توضیحات؛🍃
مکرّر مشاهده کردهایم که اگر پیچیدهترین مسایل فکری و علمی که مورد اختلاف است، در جمعی مطرح شود، همگان فوراً به اظهار نظر و موضعگیری در مقابل هم می‌پردازند و به انتقاد و ایرادگیری می‌پردازند. دستهای نادانسته چیزی را میکوبند و دستهای دیگر درک نکرده، به لُبّ و کّنه مطلب نرسیده، رد میکنند و به اصطلاح خود آن را نقد میکنند.
بنابراین، ناقد پیش از اقدام به ردّ و انتقاد، تأمّل میکند که آیا آنچه را میخواهد دربارهاش قلم بزند یا زبان باز کند، فهمیده و دریافته است یا اینکه میل به شهرت و اظهار فضل وی را وامیدارد که نپذیرد و رد کند، هرچند مسألة سادهای باشد که با دقّت کم میتواند آن را هضم کند یا لحن و گویش خود را نرمتر کند یا تغییر دهد. افزون بر این، در اظهار نظرها، قابلیّت علمی کافی نیست و قابلیّت روحی نیز لازم است. کسی که قابلیّت روحی پذیرش حقیقت را ندارد، هر جا میان قبول حقیقت و منافع و وابستگیهای او تعارض پیش آید، جانب حقیقت را رها میکند و این نشانة خُلق و خوی جاهلی است.