«چه کربلا نرفته‌ها، که کربلایی شدن....» بی قراری شهید فخری زاده برای سفر کربلا ◇ می‌دونستید دانشمند شهید محسن فخری زاده، کربلا نرفته بود؟! ◇‌ ایشون خیلی دوست داشتن کربلا برن، ولی بخاطر محدودیت‌های امنیتی که داشت نمی‌تونست از کشور خارج بشه و کربلا و مکه نرفته بود. ◇ یک بار به حاج قاسم گفته بودند: امکانش هست، اینقدر تو عراق نفوذ داری، من تا حالا حرم امام حسین(ع) نرفتم یه بار برم و بیام. ◇حاج قاسم بهشون گفته بودند: محال نیست، اما من موافق نیستم. چون اگر من شهيد بشم جایگزین دارم، ولی تو معادل نداری، هیچ کسی نیست که جاتو پر کنه!!!

#سفرنامه_اربعین ۱۴۰۲ #قسمت ۹: حلاوت غیر قابل توصیف 🖋 پس از زیارت امامین کاظمین (علیهما السلام)، سوار ماشین شدیم و به مسیر پیاده روی ملحق شدیم. با توجه به این که تازه نفس بودیم و برای آن که اندکی از برنامه جلو بیفتیم، در روز اول، پیاده روی را تا دو ساعت پس از اذان مغرب ادامه دادیم و موکب سیار را با تاخیر بر پا کردیم. طبق برنامه قرار بود عصر موکب سیار برپا شود ولی این تاخیر و پیاده روی بیشتر، باعث شده بود که به شدت خسته شوم و در خودم توان مشارکت در خدمت رسانی آن شب را نمی دیدم، لذا نیت کردم که امشب استراحت می کنم و فردا خدمت می کنم؛ ولی در آخرین لحظه، تصمیم گرفتم که حداقل چند لحظه همراهی کنم و سپس به استراحت بپردازم. تا این لحظه در این سال و نیز در تمام سال های قبل، همیشه در زیارت اربعین، استفاده کننده بودم. همیشه برایم سوال بود که چرا این قدر خادمین مواکب، از پذیرش دعوتشان توسط زوار، خوشحال می شوند و اصلا چگونه می شود که با حالت التماس و با تمام وجود، تک تک زائران را دعوت به خوردن و آشامیدن می کنند و چگونه می شود که به هیچ وجه از این کار خسته نمی شوند؛ ولی به محض این که شروع به کار کردم، پاسخ تمام این سوالات را دریافتم. مسئولیت آماده سازی شربت سکنجبین و توزیع آن با من و یکی از برادران عراقی به نام ابو جواد بود. مواد اولیه آن، عسل طبیعی و سرکه سیب طبیعی و عرق نعناع دو آتیشه بود؛ البته مقداری هم خاکشیر افزودم تا خواص آن مضاعف گردد. ابوجواد لیوان یکبار مصرف را به زائران تعارف می کرد و من هم برایشان با پارچی که مزین به نام حضرت صدیقه کبری انسیه حوراء فاطمه زهرا (سلام الله علیها) بود، شربت می ریختم. گویا در آن مسیر، شربت سکنجبین وجود نداشت و وقتی ابوجواد به زائران با لهجه شیرین عراقی عبارت "سکنجبین ایرانی" را می گفت، گویا تمایل به نوشیدن پیدا می کردند. من هم بلافاصله پس از این که لیوان را می گرفتند، با زبان بدن تشکر و تواضع و نوکری، شربت می ریختم و می گفتم: "هنیئا لکم" (گوارای وجودتان). همین که اولین لیوان را ریختم، تمام خستگی ها و تاول ها و عرق سوزها را فراموش کردم و احساس می کردم که به نیابت از حضرت مادر برای زائران ارباب بی کفن در حال پذیرایی توسط شربت بهشتی هستم. تا به حال چنین "حلاوت غیر قابل توصیفی" را در زندگی تجربه نکرده بودم و به صورت قاطع اطمینان دارم که اگر شربت تمام نمی شد، تا صبح بدون خستگی و با نشاط و انرژی مضاعف به این کار ادامه می دادم. باورم نمی شد که من همان زائر بی جان و خسته چند ثانیه قبل هستم که حتی راه رفتن برایم مشکل بود، ولی در لحظه ای که شربت پارچ تمام می شد، برای پرکردن مجدد آن، به سمت ظرف اصلی می دویدم و گویا نوجوانی تازه نفس شده بودم. صد حیف و هزار افسوس که ظرف بزرگ شربت، خیلی زود تمام شد و آن لحظات رویایی و پر نشاط، به پایان رسید و من ماندم و خاطرات آن رویای صادقه که از حسرت اتمام آن لحظات، همین الان که در حال ثبت و ضبط خاطرات آن هستم، نمی توانم جلوی اشک خود را بگیرم. باشد قرار خدمت ما جنت الحسین (علیه السلام) دنیا برای سینه زدن جای ما کم است... ادامه دارد... 📚 کانال پژوهش های اصولی https://eitaa.com/joinchat/1772093454C44c5b95945

اربعین و ما ادراک اربعین. این اربعین لشگر کشی امام عصره، لشگر کشی آماده شدن برای ظهوره. #حسین_یکتا @Pelak_Channel

#سفرنامه_اربعین ۱۴۰۲ #قسمت ۱۰: طریقیات 🖋 همسفر خوب داشتن، یکی از توقیقات آن است، به خصوص اگر از علما باشد که بتواند از حین طی طریق، مطالب علمی و معرفتی خوبی به انسان بیاموزد؛ وبه این گونه مطالب مختصر و مفید و کشکول وار، طریقیات گویند. از قضا در این سفر، یک همسفر فوق‌العاده خوب که از جرگه اهل علم بود، روزی حقیر شده بود و در حین طی طریق، به نقل از یکی از اساتید اخلاق و علمای ربانی (که یکی از نزدیکان و ملازمان ایشان است) مطالب بسیار مفیدی را بیان می کرد و گاهی از حالات و سیره ایشان نکات جالبی تبیین می نمود. سیره این عالم ربانی را ور نکات دیل خلاصه می توان کرد: اول آن که ایشان به نماز با توجه و به صورت جماعت و اول وقت، توجه بسیار ویژه ای دارند و این امر را یکی از میانبر های تقرب الی الله تعالی می دانند. دوم آن که ایشان هیچ گونه وابستگی و تعلقی به مادیات و مظاهر دنیا ندارند و اطرافیان خویش را نیز به همین صورت تربیت می کنند. سوم این که ایشان بسیار صبور اند و در تعامل و ارتباط با مردم، از نهایت صبر و حوصله بر خوردارند. چهارم این که ایشان بسیار کم حرف اند و نراقبه ویژه ای روی کنترل زبان دارند و فقط در حد صورت و بسیار کم و گزیده صحبت می کنند (کم گوی و گزیده گوی چون در). هم چنین ایشان توصیه های موکدی نیز دارند. یکی از آن ها کنترل خوردن و آشامیدن است و تاکید بر پرهیز از پرخوری دارند. دیگری کنترل میزان خوابیدن است و تاکید بر پرهیز از پرخوابی دارند. هم چنین بر کنترل تمام ورودی های انسان تاکید ویژه ای دارند، اعم از دیدن و شنیدن و... . ادامه دارد... 📚 کانال پژوهش های اصولی https://eitaa.com/joinchat/1772093454C44c5b95945

➖وقتی به یاد سیدالشهداء می‌افتیم، چه بگوییم❓ 🛑..عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ ثُوَیْرٍ قَالَ: کُنْتُ أَنَا وَ یُونُسُ بْنُ ظَبْیَانَ وَ الْمُفَضَّلُ بْنُ عُمَرَ وَ أَبُو سَلَمَهَ السَّرَّاجُ جُلُوساً عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَلَیهِ السَّلامُ، وَ کَانَ الْمُتَکَلِّمُ مِنَّا یُونُسَ وَ کَانَ أَکْبَرَنَا سِنّاً. فَقَالَ لَهُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ، إِنِّی کَثِیراً مَا أَذْکُرُ الْحُسَیْنَ عَلَیهِ السَّلامُ، فَأَیَّ شَیْ‏ءٍ أَقُولُ؟ فَقَالَ: «قُلْ: «صَلَّی اللَّهُ عَلَیْکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ» تُعِیدُ ذَلِکَ ثَلَاثاً، فَإِنَّ السَّلَامَ یَصِلُ إِلَیْهِ مِنْ قَرِیبٍ وَ مِنْ بَعِید.» 📚الكافي، ج۴، ص۵۷۵ 🔰از «حسین بن ثُوَیر» نقل شده است: من و «یونس بن ظَبیان» و «مفضّل بن عمر» و «ابو سلمه سرّاج» نزد امام صادق (علیه‌السلام) نشسته بودیم. از بین ما، یونس که از همه ما بزرگتر بود، سخن می‌گفت. 🔷یونس به امام صادق (علیه‌السلام) عرض کرد: 🔹فدایتان شوم، من خیلی یاد امام حسین (علیه‌السلام) می‌افتم. (در چنین حالتی) چه بگویم؟ 🔶حضرت فرمودند: 🔸«بگو: «صَلَّی اللَّهُ عَلَیْکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ» این را سه بار تکرار کن؛ چراکه سلام، به ایشان می‌رسد، چه از نزدیک و چه از دور.» ┈┈••••✾•🖤🖤🖤•✾•••┈┈• @pand_saadat

🎥 بین‌الحرمین بوی قرآن گرفت 🔹دستهٔ معروف «بنی عامر» بزرگ‌ترین کاروان زائران پیادهٔ اربعین است که دوم صفر از بصره به سمت کربلا حرکت کرد و بامداد امروز به مقصد رسید و در بین‌الحرمین عزاداری کرد. @Farsna - Link

#سفرنامه_اربعین ۱۴۰۲ #قسمت ۱۱: هجوم به تاولها 🖋 یکی از ابتلائات رایج در مسیر پیاده روی، هجوم تاول ها به کف پا ها است؛ البته کمیت و کیفیت آن مختلف است ولی اصل آن بسیار رواج دارد. برای پیشگیری از آن، توصیه های فراوانی شده است و هم چنین برای درمان آن؛ در مسیر پیاده روی نیز برخی مواکب، خدماتی در این باره دارند. بنده نیز بدون استثنا در تمام دفعاتی که به این مسیر توفیق حضور یافتم، از هجوم تاولها در امان نبودم و یک راهکار تجربی برای مقابله با آن پیدا کرده ام که به صورت خلاصه می توان از آن به "هجوم به تاولها" تعبیر نمود. توضیح آن که معمول انسان ها در مقابل هجوم تاولها، منفعل می شوند و خود را جمع می کنند و در هر قدمی که بر می دارند، از شدت سوزش و درد، به صورت ناخود آگاه متاثر می شوند و این انفعال، کار آن ها را بسیار سخت تر می کند. طبق راهکار "هجوم به تاولها"، باید حالت انفعال و تاثیر پذیری را کنار گذاشت و حالت تهاجمی به خود گرفت و با برداشتن قدم های استوار و فشردن کف پا بر زمین و بی توجهی به درد و سوزش آن، با آن درد و سوزش کنار آمد و با آن هم زیستی مسالمت آمیز نمود (بهترین دفاع، حمله است). بلکه می توان با یادآور شدن سختی هایی که خانواده آل الله در سال ۶۱ هجری در این مسیر متحمل شدند، با آغوش باز به‌سمت آن رفت و با میل و رغبت از آن استقبال کرد. البته این راه کار، نافی راه حل های ریشه ای نیست، بلکه فقط در صورتی که همزمان، نکات تخصصی پیشگیری و درمانی پزشکی پیاده سازی شود، پاسخگو خواهد بود. به دیگر سخن، در ابتدا باید تمامی راهکارهای پیشگیری را به کار بست و در نهایت در صورت ابتلاء، تمامی نکات درمانی را نیز باید پیاده سازی نمود و در نهایت اگر صحت و سلامت حاصل نشد و چاره ای جز ادامه مسیر با همین وضعیت وجود نداشت، باید با بی توجهی و تهاجم به تاولها، با آن ها کنار آمد. ابن شیوه از مواجهه با مشکلات، در دیگر مسائل و مشکلات زندگی نیز نتیجه بخش است و اساسا زیارت اربعین، تمرین سبک زندگی اسلامی است؛ بنابراین، در دیگر مصائب دنیوی نیز می‌توان با تغییر زاویه دید، آن ها را آزمایش و برنامه ای از سوی رب العالمین جهت رشد و ارتقای بندگان بر شنرد و با آغوش باز به استقبال آن ها رفت (مقام رضا). بر اساس روایات، دنیا خانه ای است که مملو از بلا و آزمایش است (الدنیا دار بالبلاء محفوفه) و اگر انسان شیوه صحیح مواجهه با ابتلائات را نداند، هرگز به خوشبختی و سعادت نخواهد رسید. ادامه دارد... 📚 کانال پژوهش های اصولی https://eitaa.com/joinchat/1772093454C44c5b95945

📍المختار الثقفی رحمه الله فی میزان الجرح و التعدیل هند الفریقین ✍️ الشیخ باسم الحلی 🔻https://eitaa.com/danamha

#سفرنامه_اربعین ۱۴۰۲ #قسمت ۱۲: اقتصاد اسلامی 🖋 با توجه به این که معضلات اقتصادی، بزرگترین معضل قرن معاصر است، یکی از مهم ترین نیاز های امروزه بشری، یافتن یک مدل اقتصادی کارآمد جهت اداره جامعه است. در علم اقتصاد در این باره بحث های فراوانی شده است که از حوصله این مختصر خارج است ولی اشاره به یک نکته که مرتبط با زیارت اربعین است، خالی از لطف نیست. در مدل اقتصادی رایج، سود و بهره ملاک است و این سود آن قدر موضوعیت ویژه ای دارد که بی رحمانه حتی در صورتی که اکثر جامعه به خاک سیاه بنشینند، از آن نمی گذرد. این مدل اقتصاری، براساس مبانی مکاتب مادی گرایانه ای پی ریزی شده است که اعتقادی به آخرت ندارند و اتفاقا بر اساس مبانی این مکاتب، بنای متناسب و درستی می باشد. ولی بر اساس مبانی اقتصاد اسلامی، انسان باید برای زندگی اصلی خویش که دقیقا پس از مرگ آغاز خواهد شد، سرمایه گذاری کند و نباید به هر قیمتی به سود و ارزش افزوده دست یابد. مدل اقتصادی حاکم بر پیاده روی اربعین نیز دقیقا همین است که خادمان زوار، اندوخته ی معتنابهی از سرمایه خویش را در راه سیدالشهدا (علیه السلام) هزینه می کنند تا از این طریق، تجارت و سرمایه گذاری پر سودی کنند و حداقل ده برابر آن را در آخرت برداشت نمایند (من جاء بالحسنه فله عشر امثالها). در همین راستا با علم به این که اگر هر کدام به تنهایی اقدام کنند، میزان سود تجارتشان پایین خواهد آمد، به صورت جمعی و همراه با اهل خانواده، اقوام، عشیره، محله و ... به این سرمایه گذاری در این تجارت اقدام می کنند (تعاونوا علی البر و التقوی). نتیجه آن است که مجموعه ای از بهترین ها و بزرگترین ها در تاریخ را رقم زده اند: بزرگترین تجمع، بزرگترین ضیافت، طولانی ترین پیاده روی، طولانی ترین سفره اطعام و ... . با همین مدل اقتصادی و البته پس از بومی سازی آن در هر سرزمینی، می توان مجموعه ای از بهترین ها را در هر جامعه ای رقم زد. به عنوان نمونه، بومی سازی این مدل در جامعه ایرانی، بدین صورت است که مساجد محلات، به همان جایگاهی که مسجد النبی در صدر اسلام داشت، بازگردد و اهل محل با محوریت امام محله که همان امام مسجد است، به رهبری امور محله بپردازد و مسئولان محلی تعیین کند و مسئولان محله به رهبری امام محله، با مدل اقتصادی پیاده روی اربعین (که مبنا و بنای آن در سطور گذشته تبیین شد) بهترین محله تاریخ را ایجاد کنند و تمامی مشکلات محله را حل و فصل نمایند. نظام اسلامی نیز به این تشکیلات رسمیت ببخشد و از آن حمایت کند و تمامی حمایت‌ها و پشتیبانی ها را از طریق همین مجرا به میدان بیاورد. ادامه دارد... 📚 کانال پژوهش های اصولی https://eitaa.com/joinchat/1772093454C44c5b95945

#سفرنامه_اربعین ۱۴۰۲ #قسمت ۱۳: زیارت کربلا به همراه مواکب 🖋 بالاخره وارد کربلا شدیم. در روایات زیارت سیدالشهدا (علیه السلام) از تعبیر "شعث غبر" استفاده شده است؛ یعنی باید با همان حالت غبار آلود و پریشان، به زیارت برویم؛ بر خلاف زیارت دیگر مشاهد مشرفه که تاکید بر غسل زیارت و ... شده است. از این تعبیر شاید بتوان استفاده کرد که بهترین حالت ورود به حرم مطهر ایشان، همان حالتی است که دسته معروف طویریج دارد؛ یعنی با حالت عزاداری و ذکر گويان و به سینه و سر زنان و اشک ریزان و ... . در دیگر مشاهد مشرفه، بهتر است در ابتدای درب ورودی اذن دخول بخوانیم و سپس با آداب خاص، رو به ضریح و پشت به قبله قرار بگیریم و و زیارتنامه بخوانیم و سپس نماز زیارت و دعاهای بعد از زیارت (مانند دعای عالیه المضامین). ولی اصلا حسین (علیه السلام) جنس غمش فرق می کند... پس جنس زیارتش هم فرق می کند. و البته برای این استدلال، می توان به تنقیح مناط از همان روایت "شعث غبر" استناد نمود. اما مشکل اینجا است که بسیاری از دسته های عزاداری، اصلا اجازه نمی‌دهند کسی از غیر عشیره شان با آن ها همراه شود و برای پیشگیری از ورود اغیار، به دور اعضای دسته خود یک بند محکم کشیده اند و مسئولانی هم جهت ممانعت از ورود اغیار قرار داده اند. از طرف دیگر برخی از دسته ها، آن شور و هیجان دسته طویریج را ندارند. به عنوان نمونه، دسته عزای بنی عامر، با این که از جهاتی زبانزد و ویژه است، ولی سبک عزاداری متفاوتی دارد. دستهٔ معروف «بنی عامر» بزرگ‌ترین کاروان زائران پیادهٔ اربعین است که در سال جاری، دوم صفر از بصره به سمت کربلا حرکت کرد و بامداد امروز (۱۹ صفر المظفر) به مقصد رسید و در بین‌الحرمین عزاداری کرد. اتفاقا در لحظه ورودشان در شارع باب القبله (خيابانی که محل ورود دسته ها است و به شارع الحسین علیه السلام معروف است) بودم. طول این دسته از حدود میدان تربیت تا درب ورودی باب القبه بود. لباس های سفید یکسان به تن داشتند و همگی پرچم و حمایلی که نوشته هایی بر روی هر دو وجود داشت، به همراه داشتند. بسیار منظم و به صورت واحد و سنگین سینه می زدند و بعد از چند بند عربی، یک بند فارسی هم می خواندند. آن قدر دلنشین و بی نظیر سینه زنی می کردند که مردم از اطراف آن ها، در حال فیلمبرداری بودند و بسیاری از خبرگزاری ها نیز (مانند خبرگزاری فارس)، قسمتی از عزاداری آن ها در بین الحرمین را پوشش داد. ولی بنده دنبال چنین موکبی نبودم. این که در نزد خداوند سبحان کدام دسته برتر است را حقیقتا نمی دانم ولی بر اساس سلیقه شخصی ام، به دنبال دسته ای بودم که اولا شبیه طویریج عزاداری کند، و ثانیا غریبه ها را نیز راه دهد. توسلی کردم و لباس عربی ام با همان شمایل خاص آنها بر تن کردم و به نزدیک درب باب القبله رفتم. کفش را تحویل دادم. به طرف اولین دسته ای که آمد و شبیه طویربج عزاداری می کردند، رفتم و وارد جمعیتشان شدم. در کمال ناباوری، کسی ممانعت نکرد. اصلا گویا مرا نمی دیدند. وارد حرم مطهر سیدالشهدا (علیه السلام) شدیم و عزاداری کردیم و سپس وارد بین الحرمین شدیم و در نهایت وارد حرم مطهر قمر العشیره ابالفضل العباس (سلام الله علیه) شدیم و از آن طرف خارج شدیم. خدا را شاکرم که برای اولین بار چنین توفیقی برایم حاصل شد؛ تا به حال چنین عزاداری ندیده بودم، لا یدرک و لا یوصف بود. از خدا می خواهم دوباره این رزق هنیء و گوارا را نصیبم گرداند. اللهم ارزقناه ابدا ما بقیت و بقی اللیل و النهار و لا جعله الله آخر العهد من زیارتی... ادامه دارد... 📚 کانال پژوهش های اصولی https://eitaa.com/joinchat/1772093454C44c5b95945