eitaa logo
سرگشته | حسین ایرانپور
482 دنبال‌کننده
17 عکس
18 ویدیو
1 فایل
🔰تأملات پراکنده حسین ایرانپور 🔰پژوهش‌گر فلسفه، فقه و علوم اجتماعی 🔰دانشجوی دکتری دانش اجتماعی مسلمین دانشگاه تهران @H_Iranpour
مشاهده در ایتا
دانلود
⭕️یاد مصیبت حسینی با برکت است اما کربلا جنبه‌های مهم دیگری نیز دارد. ❇️حادثه ی کربلا احیاگر دین بود. ارزش احیاگری دین در حادثه ی عاشورا، مصیبت عاشورا را تحت الشعاع قرار داده است. 💢آن حادثه ی کربلا را یک بار به چشم یک مصیبت نگاه می‌کنید و همه چیز هم در آن هست، بد نیست؛ یعنی ما از آن بُعد هم حادثه ی کربلا را هرگز نفی نمی‌کنیم، بلکه اثبات می‌کنیم، خیلی هم برای ما برکات داشته؛ آن جنبه ی عاطفی قضیه است. امام حسین علیه‌السلام کی بود؟ چرا کشته شد؟ چه جور کشته شد؟ کی‌ها او را کشتند؟ دنباله‌ی این کشته‌شدن‌ها چی بود؟ و همین چیزها. ✳️یک بار به چشم زنده‌شدن اسلامی که داشت می‌مرد، به وسیله‌ی این خون و به وسیله‌ی شهادت وقتی به این دید نگاه می‌کنید، اصلا یادتان می‌رود که یک فاجعه انجام گرفته. توجه می‌کنید؛ اصلا یادتان می‌رود که یک شخصیتی مثل امام حسین کشته شده، از دنیا رفته؛ چون آن به قدری جنبه‌ی مثبت بزرگی است که همه‌ی این جنبه‌های منفی قضیه را می‌پوشاند و این همان چیزی است که ابن طاووس که لابد شنیدید، میگوید که: "اگر نه این بود که این سوزها و دردها و مصیبت‌ها وجود داشت ما در روز عاشورا لباس نو می‌پوشیدیم و آن را یکی از عیدهای خودمان اعلام می‌کردیم" (السید ابن طاووس، ۱۴۱۷ق: ۷-۶)؛ همان بعد قضیه است. 📌آیت‌الله سیدعلی خامنه‌ای | ۱۳۶۱/۰۳/۰۱ 📚نقل‌شده در خامنه‌ای، ۱۳۹۴: ص ۳۰. منابع: ۱. خامنه‌ای، سیدعلی (۱۳۹۴)، آفتاب در مصاف؛ علل و ابعاد حادثه عاشورا، چاپ پنجم، تهران: انقلاب اسلامی. ۲. السید ابن طاووس (۱۴۱۷ق)، اللهوف في قتلی الطفوف، قم: انوار الهدی. https://eitaa.com/Hossein_iranpour
⭕️هدف از گریستن بر امام حسین علیه‌السلام زنده ماندن فکر او در ذهن و زندگی ما است. ✳️می‌بینید که به ما گفته‌اند هر سال برای امام حسین گریه کنید. گریه کردن به معنای زنده بودن یک مصیبت است؛ گویی همین دیروز اتفاق افتاده است. انسانی هزار و چند صد سال قبل به شهادت رسیده است؛ چرا باید امروز برای او گریه کرد؟ گریه‌ی ما به سبب این است که اگر یاد او با همه‌ی ابعادش در ذهن و زندگی و بساط هستی ما زنده نماند، به تدریج فکر و سرانگشت اشاره‌ی او کمرنگ خواهد شد؛ چه ما بخواهیم و چه نخواهیم. 📌آیت‌الله سیدعلی خامنه‌ای | ۱۳۶۸/۰۴/۲۸ 📚نقل‌شده در خامنه‌ای، سیدعلی (۱۳۹۴)، آفتاب در مصاف؛ علل و ابعاد حادثه عاشورا، چاپ پنجم، تهران: انقلاب اسلامی: ص ۲۶۰. https://eitaa.com/Hossein_iranpour
⭕️در شهادت دیگر معصومین بهتر است به جای سینه زنی به شرح مصائب آنان پرداخته شود. ✳️روضه‌خوانی و سینه‌زنی باید باشد، اما نه در هر عزایی. این را بدانید که روضه‌خواندن و گریه‌کردن - آن سنّت سَنيّه - مربوط به همه‌ی ائمه نیست؛ متعلق به بعضی از ائمه است. حالا یک وقت در جمع و مجلسی کسی روضه‌ای می‌خواند، عده‌ای دلشان نرم می‌شود و گریه می‌کنند؛ این عیبی ندارد. اصلاً عزاداری کردن یک حرف است روضه‌خوانی و سینه‌زنی راه انداختن یک حرف دیگر است. روضه‌خوانی و سینه‌زنی راه انداختن مخصوص امام حسین علیه‌السلام است؛ حداکثر مربوط به بعضی از ائمه است؛ آن هم نه به این وسعت. مثلاً در شب و روز تاسوعا و عاشورا بخصوص، در شب و روز بیست و یکم ماه رمضان، سینه‌زنی و عزاداری و برپایی جلسات خوب است؛ ولی مثلاً در مورد حضرت موسی بن جعفر علیه‌السلام، با اینکه وفات آن بزرگوار از وفات‌های دارای روضه‌خوانی است، من لزومی نمی‌بینم که سینه‌زنی بشود؛ یا مثلاً در سالگرد شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها مناسبتی ندارد که ما بیاییم نوحه‌خوانی و سینه‌زنی کنیم؛ بهتر این است که در آن موارد، شرح مصائب‌شان گفته بشود. شرح مصائب، گریه‌آور است. 🔰من خودم الان در ایام ماه محرم که نمی‌توانم روضه بروم –چون آن احساس و عشقی که در دل هر شیعه هست و دلش می‌خواهد در عزاداری شرکت کند– لذا من این را با خواندن «نفس المهموم» حاج شیخ عباس قمی (آقابزرگ الطهرانی، ۱۴۰۳ق، جلد ۲۴: ص ۲۶۵)، که یک کتاب عربی است، اشباع می‌کنم؛ این خودش گریه‌آور است و برای من کار چند نفر روضه‌خوان را می‌کند. حتماً لازم نیست که عزاداری به همان شکل سنتی روضه‌خوانی باشد که اولش چیزی می‌خوانند و بعد هم احیاناً آخرش دمی می‌گیرند و سینه‌ای می‌زنند؛ نه، شرح حال را بیان کنید؛ مثلاً یک نفر با بیان خوب و لحن محزونی وضع زندان رفتن حضرت موسی بن جعفر را بیان کند، حوادث تلخ زندان را بیان کند، بعد شهادت حضرت را بیان کند، بعد مراسم تشییع را بیان کند (المجلسی، ۱۴۰۳ق، جلد ۴۸، باب ۹)؛ در این صورت هر کس که آنجا نشسته باشد، دلش نرم می‌شود. 📌آیت‌الله سیدعلی خامنه‌ای | ۱۳۷۰/۱۲/۱۳ 📚نقل‌شده در خامنه‌ای، ۱۳۹۴: ص ۲۹۳–۲۹۲. منابع: ۱. آقابزرگ الطهرانی(۱۴۰۳ق)، الذریعه الی تصانیف الشیعه، الطبعه الثالثه، بیروت، دار الاضواء. ۲. خامنه‌ای، سیدعلی (۱۳۹۴)، آفتاب در مصاف؛ علل و ابعاد حادثه عاشورا، چاپ پنجم، تهران: انقلاب اسلامی. ۳. المجلسی، محمدباقر (۱۴۰۳ق) بحار الانوار، الطبعه الثانیه المصححه، بیروت: مؤسسة الوفاء. https://eitaa.com/Hossein_iranpour