در توضیح باید توجه داشت که در ایران: 1) رویکرد نسبت به اسناد بین المللی، از نوع «برتری #قانون_اساسی» بر «اسناد بین المللی» است. 2) برای اتقان احکام قضایی، نیازی به اسناد بین المللی حقوق بشری نیست؛ زیرا یا این اسناد، موافق قانون اساسی است؛ پس باید به قانون اساسی استناد کرد و یا مخالفِ قانون اساسی هستند که سندیت نداشته و نمیتوانند به حکم دادگاه، سندیت ببخشند. 3) نگاه قانون اساسی ایران نسبت به حقوق شهروندی، پوزیتویستی نیست و «اصل بر حسر» و #آزاد_بودن_آزادیهاست؛ نه آنکه «اصل بر حصری بودن حقهای ملت» در حقهای ذکر شده در قانون اساسی باشد. بنابراین باز هم نیازی به استناد به اسناد بین المللی نبوده و کشف #روحِ_قانون_اساسی کافی است. پس در مجموع نیازی به استناد به مبانی حقوق بشر غربی نیست؛ چون آن روح و لباس، بر این کالبد و بدن نتراشیده و نخراشیده است. عصر حقوق بشر https://eitaa.com/HumanRightsInWorld