حق تعیین سرنوشت فردی و جمعی و نسبت آن با استقلال سرزمینی و تجزیه طلبی اختصاص دادن سرزمينی به ملتى آن‌گونه كه در قرآن آمده، بيانگر اين حقيقت است كه چنين اختصاصى به رسميت شناخته شده است، ولو اينكه آنان به دين خدا نباشند و از احكام الهى و دعوت انبياء نيز پيروى ننمايند: «وَ أَوْرَثَكُمْ أَرْضَهُمْ وَ دِيارَهُمْ وَ أَمْوالَهُمْ وَ أَرْضاً لَمْ تَطَؤُها» (احزاب:27). با توجه به اضافه شدن دیار به واژه هُم یعنی ایشان نه صرفاً یک نفر یا یک خانواده که مالکیت شخصی باشد، بلکه گویی قرآن مجید برای همه متوطنان و شهروندان یک سرزمین، حقی جمعی و مشاعی شناخته که غصب یا تجزیه آن سرزمین نمی‌تواند با رضایت یک فرد و دو فرد یا یک حزب و یک فرقه صورت گیرد. بنابراین تجزیه یا فراغت ذمه سرزمین مغصوب، منوط به رضایت و طیب خاطر جمع (و حتی رعایت حقوق نسلهای آینده) است و اخراج از ارض و یا دیار به معنای سلطه بر منطقه یک ملت از روی قهر و غلبه است. گفتنی است که این موضع قرآن کریم، امری عقلایی و مورد قبول روح و نظام حقوق بشر موضوعه نیز می باشد. #حق_تعیین_سرنوشت_فردی #استقلال_سرزمینی #حقوق_بشر_موضوعه کانال عصر حقوق بشر https://eitaa.com/HumanRightsInWorld