به مناسبت سالروز ۱۱ مهٔ ۱۹۷۰ میلادی (21 اردیبهشت 1349) آغاز تاملی حقوقی بر «جدایی بحرین از ایران» از دو منظر ماهیت #حقوق_سرزمینی و #حق_بر_تابعیت: ۱)تابعیت ملی و تابعیت محلی امری پیمانی است و بر همین اساس، به پیوندی سیاسی و حقوقی میان شهروند و نظام سیاسی معنا می‌شود. بر همین اساس دارا بودن چنین تابعیتی در زمره حقهای شهروندی است که حتی در قالب #مجازات و جدایی بخشیدن به قسمتی از سرزمین (از جمله بحرین) نیز قابل سلب نیست؛ مگر آنکه خود فرد تابعیت محل دیگری را بپذیرد. بر این اساس #سلب_تابعیت از برخی شهروندان ایران و اجبار آنها به تابعیت درآمدن به کشور دیگری، بدون رضایت آنها مشروع نیست. ۲)نسبت «مردم» با «سرزمین» از قبیل یک #حق_جمعی و مشاعی برای همه متوطنان و شهروندان یک سرزمین است که #غصب یا واگذاری آن سرزمین نمی‌تواند با رضایت یک فرد و دو فرد صورت گیرد. ۳)همچنین این ادعا که «مردم آن منطقه به زبان عربی و غیرفارسی تکلم می‌کنند و یا از نظر اقتصادی صرفه نداشته» نمی تواند مبنایی برای واگذاری قسمتی از سرزمین باشد؛ چندانکه حقوقدانان معتقدند: «وحدت #زبان و لهجه یا #وحدت_نژاد و خون، نمی‌تواند عامل تعیین کننده وحدت [یا تقسیم] باشد؛ چنانکه وجود مرزهای طبیعی مانند کوهها و دریاها یا تفاوت زبان و لهجه با اختلاف در خون و رنگ پوست هم نمی‌تواند علت قطعی برای تعدد و تمایز ملتها باشد». #حقوق_سرزمینی #حق_تعیین_سرنوشت #بحرین_استان_چهاردهم_ایران عصر حقوق بشر https://eitaa.com/HumanRightsInWorld