*

گاهی حال من هم، مانند فرش های حرمت بهم ریخته میشود. غم و غصه ها همینطور بینظم و شلوغ روی هم تلنبار میشوند و من هیچکاری از دستم بر نمی‌آید. اینطور مواقع تنها کسی که حواسش به من هست، شمایی. هرطوری که میشود برایم میچینید تا به آغوشتان برسم .. کمی در حرم که قدم میزنم، فرش های حرمتان را که لمس میکنم، انگشتانم میان شبکه های ضریح که قفل میشود همه چیز مرتب میشود. حالم بهتر میشود. تلنبار غم ها از بین میرود.

*

حریمِ امن یعنی همین، فرقی نداره گیاه باشی، خادمِ کفشداری باشی، زائر باشی یا .. توی حرمت همه حواسشان به گیاه ها هست، به آدمهای خسته ای که سر روی فرشت گذاشتن و خوابیدن هست، به بچه هایی که درحال دویدنن و یا به کفشای رها شده توی صحن هست .. اینجا توهم حواست به همه هست، به غم و غصه های یک پیرمرد شکسته و یا به درد و دلای دخترک چهار پنج ساله.

میشه امشب برای همشون دعا کنید ؟:)

تویِ اون شب سیاهی که غرقِ تنهایی بودم، نماز خوندن آرومم کرد..

؛

برایِ آن رزمندگان کوچک که همانند درخت های زیتون، مقاوم و سبز اند..

انقدر گوشش میکنم که گوشام خونریزی کنه.