#یادداشت_تخصصی @IntMob ❇️ سرطان بروکراسی و پدیده‌ای به نام سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی! 🔹حسین شیخیان - فعال بین الملل سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، یکی از نمونه‌‌های ناشناخته آسیب دیده از بیماری مهلک بروکراسی است که به دلیل فرهنگی، غیرملموس و حوزه فعالیت خارج از کشور (جایی که عموما غیر قابل بازرسی و ارزیابی است) آنگونه که باید مورد توجه و پرداخت نقادانه و ارزیابی کارشناسانه قرار نگرفته است. در طول این سالها تنها پاسخی که درباره اهمال‌‌کاری این سازمان داده شده: «بودجه نداریم» بوده است یعنی: «آنقدر کارمند داریم که تمام بودجه را صرف حقوق اینها می کنیم و پولی برای عملیات فرهنگی و انجام ماموریت های سپرده شده نمی ماند!» از طرفی خرید و اجاره ساختمان‌های مجلل در محلات گران قیمت کشورهای مختلف با توجیه «آبروی ایران» از محل ماموریت برخی آقایان، استراحتگاهی ساخته است که اساسا حضور در آن انسان را یاد تفریحگاههای زمان پهلوی می‌اندازد. جزیره‌های مجللی که تقریبا هیچ ارتباطی با ساکنین و موسسات و دانشگاههای آن شهر ندارد. در یکی از سفرها به حسب ادب خدمت دفتر رایزنی سازمان رسیدم، جدا از توبیخ و عتاب که به چه حقی آمده‌اید و اینجا ملاحظات فلان است و بهمان… وقتی از سابقه کارمند مقابلم پرسیدم فرمودند که خیر تازه به اینجا اعزام شده، قبلا تاجیکستان بوده، یکسال اینجا خواهند بود و بعد انشالله اروپا میروند! این سلوک الی الاروپا از دیگر آفات همان نظام بروکراتیک تعالی طلب است! واقعا چنین افرادی حضورشان برای آن کشور و در انجام ماموریت های واسپاری شده به آن سازمان چه فایده‌ای دارد؟ افرادی که نه زبان کشور مقصد را و بعضا حتی زبان انگلیسی یا عربی را هم نمی‌دانند و صرفا به حسب هیئت علمی، دکتر فلانی و ارتباط با معاونت بین الملل توانسته اند ساک سفر ببندند. به عنوان نمونه در رسالت مهم سازمان در حفظ و گسترش زبان فارسی، وقتی از نحوه عملکرد سازمان سوال میشود پاسخ، تشکیل شورای گسترش زبان فارسی و برگزاری جلسات متعدد کارشناسی در این شورا با حضور آقایان حجت الاسلام دکترها و دکترها و استاد فلان و پروفسور بهمان است که منجر شده به ادغام و انحلال این شورا و آن مرکز، و تاسیس بنیاد سعدی که زیر سایه جناب حداد عادل مشغول فعالیت است. @IntMob حاصل شورای مذکور و بنیاد سعدی، یک آموزشگاه زبان فارسی در بلگراد، یکی در استرالیا، یکی در بلاروس، و یکی در دوشنبه و یکی هم در لاگوس! است و آموزش زبان فارسی آنلاین را هم اخیرا آغاز کرده اند. همزمان افغانستان همچنان از داشتن مرکز زبان فارسی محروم است و دپارتمان زبان فارسی دانشگاه نمل در پاکستان (که تاسیس و وجودش ربطی به ایران ندارد) همچنان خاک میخورد و این دپارتمان زبان چینی است که پررونق و شلوغ و پر رفت و آمد است. امروز در آذربایجان موسسات آموزش زبان عبری رتبه نخست را در تعداد دارند و در تاجیکستان دیری نمی‌پاید که زبان روسی زبان اول کشور گردد. آسیب جدی دیگر انفصال از دانش دیپلماسی عمومی است. دیپلماسی عمومی و اهمیت رایزنی فرهنگی به عنوان یک تاکتیک خنثی کننده افتراق و خصومت‌های ملت-ملت که سالهاست از دسیسه‌های مستکبرین بوده است؛ می بایست فهم شود. اما نه تنها رایزن‌های فرهنگی بلکه گویی قوه مفکره سازمان نیز این اهمیت را آنطور که باید و شاید فهم ننموده است. رایزنی فرهنگی اصالتاً پیش قراول دیپلماسی سیاسی و پس قراول جنگ‌های نظامی است. مثال سوریه و رها شدگی امر دیپلماسی فرهنگی پسا جنگ نمونه خوبی برای مطالعه و بررسی است. در مقابل عملکرد فرهنگی امریکا و ترکیه در سوریه را مقایسه کنید. یا در عراق پسا جنگ که قریب به هزار موسسه مردم نهاد باقی می مانند تا نیروهای نظامی با خیال راحت آن کشور را ترک کنند. همچنین در افغانستان پسا امریکا. اما چه سود که آقایان امنیتی و نظامی، زمام امور را چه در درون سازمان‌های نظامی و چه در پست‌های مهم و حساس سازمان‌های فرهنگی مثل همین سازمان در اختیار دارند؛ از نظر آنها امر فرهنگی امری زائد و غیر اولویت دار و جهت تزیین امور مهم‌تر است. بدیهی است تا این رویه‌های سازمانی و فرهنگ سازمانی و تشکیلاتی که مولد این نگاه غیراولویت دار به دیپلماسی فرهنگی است در این سازمان و سازمان‌های بالاسری حل نگردد امید زیادی به «تحول» از طریق جابجا نمودن افراد نیست. منبع: شعوبا - (با اندکی تصرف و تلخیص) 💯 مبلغان بدون مرز @IntMob

#یادداشت_تخصصی @intMob ❇️ خوجه های اثنی عشری 🔹مرتضی صانعی 💠 شیعیان جهان، ظرفیت بسیار خوبی جهت معرفی اهل بیت علیهم‌السلام و معارف ناب ایشان به همه پیروان ادیان و مکاتب هستند. 💠 استفاده ما از این ظرفیت و برنامه ریزی جهت بکارگیری آن، اصل جدایی ناپذیر در مدیریت فرهنگی دینی است. 💠 در میان شیعیان جهان، «خوجه های اثناعشری» وجود دارند که به دلایل گوناگون می توانند بخش مهمی از این مدیریت دینی فرهنگی در جهان باشند. 💠 «خوجه های دوازده امامی»، قابلیت های فراوانی در ابعاد ارتباطاتی و مالی دارند و تعامل با آنها و بهره گیری از حضور آنها در مناطق گوناگون جهان می تواند به هم افزایی دینی و ترویج معنویت در جهان کمک کند. 💠 سازمان های فرهنگی کشور باید در این زمینه برنامه داشته باشند و از فرصت و امکانات این گروه و ارتباط با ایشان بهره ببرند. ☸️ اما «خوجه های دوازده امامی» چه کسانی هستند؟ 💠 «خوجه‌های اثناعشری» طایفه‌ای هندو در منطقه سِند هندوستان بودند که پس از گرایش به اسلام «خوجه» خوانده شدند. 💠 «خوجه‌های اثناعشری» به جهت سخت‌گیری آقاخان امام اول خوجه‌ها و ارتباط با دانشمندان شیعه دوازده امامی از خواجه های اسماعیلی جدا و شیعه امامی شدند. 💠 خوجه ها به صورت گسترده در پاکستان، هندوستان و تانزانیا زندگی می کنند؛ اما در کشورهای گوناگونی مانند آمریکا، کانادا و انگلیس نیز پراکنده شده اند. 💠 فرهنگ شیعیان خوجه آمیزه‌ای از فرهنگ اسلامی و فرهنگ هندی است. این گروه در هر منطقه‌ای به‌منظور انسجام اجتماعی و انجام مناسک مذهبی، تشکلی راه می‌اندازند که به آن «جماعت» می‌گویند. 💠 «خوجه های دوازده امامی» سازمان های بین المللی هم تأسیس کرده اند که فدراسیون جهانی جماعات شیعه خوجه اثناعشری ، سازمان تبلیغات جهانی اسلامی و انسان دوستانه و سازمان بلال مسلم میشن از آن جمله‌اند. 💯مبلغان بدون مرز @intMob