بنا به روایتی نقطه شروع زن ایـــرانی معاصر، دوره قاجـــار است؛ دوره‌ای که به دلیل هم‌زمانی با ورود مدرنیته به زیست‌جهـــان ایرانیان بخش زیادی از زندگی او را متـــأثر از خود کرده است. زمانی زن ایـــرانی خواهد توانست جایگاه خود را در جهـــان پرتلاطم کنونی بیابد که روایتی واقعی‌ و مستند‌تر از آنچه بر او گذشته و در طلبـــش بوده، ارائــه شود. #دوره‌جامـــع | مستـــوره (۲) | پیــدا و پنهـــان زن ایــرانی در دوره قاجــار سرفصـــل‌ها • درسگفتـــار • ارائـه و تحلیـل آثـار زن‌نگـــار • نقد دیــدگاه • نقد کتـــاب • نقــد فیـــلم 📌بروشـــور معرفـــی دوره شروع دوره: ۱۲ تیـــرماه ۱۴۰۲ 🎴شیوه اجرا: حضورے‌‌ و مجازے‌‌ 🎁 شرکت‌کننـــدگان بعد از اتمام دوره بصورت رایـــگان در کارگاه مهارتی روایـــت‌نویسی شرکت خواهند کرد. ✅ با مشــارکت پایگاه تخصصی عصــر زنــان . دانشــگاه باقـــرالعلوم . مدرســـه فکـــرت . پژوهشـــکده باقـــرالعلوم لینک ثبــت‌نــام http://www.negahschool.ir/product/mastoore-2/ پیش از ثبت‌نام تخفیف‌ها را ببینید. #ایران_آینده🔽🔽 https://eitaa.com/joinchat/4069130343Cba3978c77a

💡"چرا جامعه ایرانی با مداخله فرهنگی حاکمیت هم افزایی می کند؟" 🖋مهدی افراز 🔸خشکاندن جوشش های محلی، جشن های خُرد و ضیافت های خودجوش در قبال برپایی مهمانی متمرکز، خیابانی و کیلومتری غدیر، یکی از ایرادات ناصحانه ای بود که سال گذشته در نشست ها و جلسات ارزیابی مهمانی ده کیلومتری غدیر بارها از سوی ناقدین مورد طرح قرار می گرفت و این رویداد را از حیث ماهوی منافی رویکردهای مردمی و فولکلور انقلاب در ساحت فرهنگی قلمداد می نمود. 🔹این نقد با پیش فرض‌های نظری پیرامون نسبت دولت – ملت یا نسبت بخش عمومی - بخش دولتی منطقی و معقول به نظر می رسد، در واقع در شرایطی که حاکمیت با اتکا به منابع رسانه ای و هژمونیک خود در صدد خلق یک رویداد متمرکز برمی آید طبیعی است که جریان های توده ای خود را به حاشیه کشانده و ارضای تمنیات خود را در این وادی به ابزارهای رسمی واگذار می نمایند. اما رخدادهای روزهای گذشته حاکی از واکنش بسیار متفاوت جامعه ایران در مشارکت برای بزرگداشت واقعه غدیر بود. 🔸 تقریبا عمده مشاهدات و گزارشات از سراسر کشور حاکی از ضریب یافتن موضوع بزرگداشت عید غدیر در مناسبات ایرانیان شده است. مواجهه حاکمیت با این موضوع در ابعاد یک "رویداد ملی خیابانی" به صورت معناداری زمینه را برای فعال سازی استعدادهای فرهنگی ایرانی فراهم آورد. فارغ از مشارکت یدی و مالی ده ها هزار نفر در محدوده ده کیلومتری، بسیاری از روستاها، محلات، کوچه پس کوچه ها، دکان ها، بازارها، خانه ها و محافل خُرد بستری برای ابراز ارادت و عشق متمایز به ساحت امیرالمومنین شده بود. و بدین ترتیب برخلاف انتظار جامعه شناختی، واکنش انسان ایرانی به مداخله حاکمیت انفعالی و عقب نشینانه نبوده و با پیشروی او هم به میدان داری خود ضریب داده است و مناسبات خود با این سیاست را در قالبی هم افزا صورت بندی کرده است. 🔹با این فرض رواست که خود را در مقام پاسخ به این پرسش انتقادی قرار دهیم که؛ اسباب و زمینه های این عکس العمل نامتعارف چه می تواند باشد؟ به طور کلی سابقه اجتماعی ما حکایتگر گرامیداشت غیرعمومی، نحیف و طبقه ای در ازای عید ولایت بود و از ابتدای انقلاب و حتی پیش از آن، با آن که مسأله غدیر به لحاظ اعتقادی، کلامی و ایدئولوژیک جایگاه ویژه‌ و هویت بخشی در اذهان ایرانیان داشته اما هیچگاه در زمره یک جشن ملی ظهور نیافته و در واقع فاصله‌ روشنی میان فرهنگ ذهنی و فرهنگ عینی ایرانیان در ازای این سوژه برقرار بوده است. لذا تنها نیروی اجتماعی که توانایی ایجاد چنین تحولی را داشته؛ تغییر سیاست حاکمیت در تعامل با این پدیده بوده است. ▫️کارایی این سیاست از سه منظر قابل فهم است؛ 🔸منظر اول: ما در حال زیست در یک جامعه رسانه ای هستیم، در این جامعه موضوعی که واجد هویت رسانه ای نباشد قابلیت ورود به خیال اجتماعی را نخواهد داشت. این خصیصه دلالتی به برساختی شدن واقعیت ندارد بلکه نحوه تعاملات ذهنی و وجودی انسان در این جامعه به نحوی است که حضور رسانه ای را بخشی از ماهیت یک پدیده جمعی – اجتماعی می داند و در این شرایط اگر یک سوژه فاقد وجود رسانه ای باشد فاقد وجود اجتماعی خواهد بود. پرداختن به تعظیم غدیر در ابعاد یک "رویداد ملی خیابانی" زمینه ای فراهم آورد تا بشدت رسانه پذیر شود و از این رهگذر مراوده ایرانیان با این مقوله را به کلی متفاوت نماید. با این فرض اگر حاکمیت به جای این سیاست، امکانات خود را مصروف حمایت از خرده فعالیت های محلی و لوکال می نمود این سوژه هیچگاه واجد چنین هویت رسانه ای نمی شد و در ساحت رفتاری ایرانیان منشأ دگرگونی نمی گردید. 🔹 منظر دوم: این سیاست مبتنی بر استانداردهای ملی بوده است. اگر یک موضوع بخواهد در قامت یک سوژه به شادی ملی، ترس ملی، اندوه ملی یا عزت ملی مبدل شود می باید خود را در چارچوب های ملی بازتولید نماید. کلان شهر، پایتخت، میلیونی و خیابان از نمودهای ویژه امر ملی است و بعید است که یک معنا توانائی این را داشته باشد که خود را در هیئتی کوتاه یا کوچکتراز این به حد ملی برساند. 🔸منظر سوم: حاکمیت دینی در انظار عمومی ایرانیان همان نهاد اجتماعی دین است که موفق به کسب قدرت سیاسی شده و در جایگاه حکمرانی قرار گرفته لذا تعیین مناسبات جامعه با مقولات دینی و مذهبی شدیداً به سبک تعامل حاکمیت با این موضوعات وابسته است. در واقع سبک مواجهه ملت ایران با جمهوری اسلامی خارج از نسبت دولت – ملت مدرن است. جامعه ایران دینداری خود را منطبق بر تقریر حاکمیت قرار داده و با لحاظ این خصیصه طبیعی است که شدت یافتن التفات نظام حکمرانی به یک معنا یا واقعه ی دینی موجبات تشدید توجهات عمومی به آن موضوع را به همراه خواهد داشت و طبیعتاً این ملازمه در امور غیرمذهبی، غیر معنوی و غیر دینی جاری نخواهد بود. #جشن_غدیر #مهمانی_ده_کیلومتری #ایران_آینده🔽🔽 https://eitaa.com/joinchat/4069130343Cba3978c77a

💡چگونه قدرت سیاسی توانست معنای دینی را به امر فرهنگی ایرانیان مبدّل کند؟ 🖋مهدی افراز 🔹"سلمان منّا اهل البیت" اولین بارقه در تکامل انسان ایرانی در سایه محبت و ارادت به خاندان پیامبر ص بود. از دوره های نخستین تعاملات ایران با اسلام، عشق به اهل بیت ع و علی الخصوص حضرت سیدالشهدا ع به عنوان یک معنا وارد نظام هویتی ایرانیان شد و در طی مسیر تطور خود به جایی رسیده است که امروز به عنوان قدرتمندین نیروی فرهنگ ایرانی مبدل شده و پیشران بسیاری از تحولات اجتماعی و سیاسی گشته است. 🔸در این میان جا دارد پرسشی با این مضمون طرح شود که؛ این معنا چگونه امکان یافت با این ظرافت و قدرت در شخصیت فرهنگی ایرانیان استوار شود؟ 🔹ظاهرا عمده پاسخ به بررسی نحوه پرداخت این معنا در عصر صفوی باز می گردد که پیامدهای آتی آن نیز منبعث از بازتولید روحی است که در همان دوره در کالبد جامعه ایرانی دمیده شده است. اگرچه از زمان آل بویه نیز برپایی محافلی چون سوگواری سید الشهدا ع به عنوان رگه هایی در جغرافیای ایران، جریان داشته و مجالس خاص و محدودی به عنوان ذکر منقبت و مصیبت امام حسین ع برپا بود است - که گزارش آن در آثاری چون فتوت نامه سلطانی منعکس شده - اما به جهت عدم تنزیل آن در ساحت عمومی هیچگاه به یک امر فرهنگی مبدل نشده و در قامت آیین و رسوم همه گیر تبلور نیافته است. 🔸اساسا سرشت فرهنگی ایران امروز در دوره صفویه تکوین یافته است، در این زمانه است که مردم ایران به ملت ایران مبدل می شوند و یکی از ارکان اصلی تکوین شخصیت فرهنگی آنان برپایه عشق به حضرت اباعبدالله ع بنیان نهاده می شود. دودمان صفویه در دو سده استقرار خود و به ویژه از دوران شاه عباس برای تبدیل این معنا، از یک سنت انحصاری - اختصاصی به یک امر اجتماعی – عمومی، سیاست خاصی را مبتنی بر یک عقلانیت فرهنگی طی طریق نموده و موفق شده است آن را به نحوی نامیرا در بن مایه های هویت ایرانی مستقر سازد. برپایه استنادات تاریخی به نظر می رسد عاقله فرهنگی صفوی در کنار تمامی استعدادهای معنوی و مذهبی جامعه، از خط مشی های ده گانه ذیل برای کمال یابی این سیاست بهره گیری نموده است: 1️⃣خط مشی اول: اعطای مرجعیت اجتماعی به طبقه واجد معنا در ایران پیشاصفوی گرامیداشت یاد شهدای عاشورا و برپایی مراسمات ذکر مصیبت و منقبت بسیار محدود و منحصر به طبقه عالمان و متعلمان دین بوده است. حضور تعداد مؤثری از علمای بلاد در دستگاه صفویان و در قامت امامت، قضاوت و مشاورت و تکریم دائمی آن در گفتمان حکمرانی صفوی، زمینه را برای اعطای منزلت اجتماعی به جریان محدثان، وعاظ، خطبا، سخنوران، مادحان و روضه خوانان و در نتیجه آن ارتقای مرجعیت اجتماعی آنان فراهم آورد و از این رهگذر سیاست بازتولید این فرهنگ طبقاتی در فرهنگ عمومی تسهیل گردید. 2️⃣خط مشی دوم: مداخله مستقیم حاکمیت بر مدار ایجاد دیالکتیک دینداری سلطنت - ملت یکی از ابعاد شاخص در سبک عزاداری های دوران صفوی؛ حضور رسمی شاهان در محافل ذکر مصیبت، برپایی مراسمات شکوهمند در ارگ و کوشک کاخ ها و محوطه های سلطنتی، برپایی روضه های درباری و اعطای صله به وعاظ بوده و در خارج از پایتخت نیز مجالس در منزل خوانین و حکام دائما برقرار بوده است. در هیچ یک از گزارشات این دوران، توصیفی از مقابله یا خودنگهداری اجتماعی با این رویکرد حاکمیتی وجود نداشته و این نشانگر این واقعیت است که عاقله صفوی مسیر سیاست گذاری دینی خود را بر مدار یک سنت ایرانی فرامدرن و با ایجاد یک دیالکتیک تعاملی سلطنت - ملت پیگیری کرده است. 3️⃣خط مشی سوم: اقامه میدانی آیین ها مطابق عمده گزارش ها، مراسم اصلی و نمادین عزای امام حسین ع در روز عاشورا، اختصاصاً توسط دربار و در میادین و گذرگاه های اصلی شهرها برگزار می شده است. گزارش سفرنامه نویسانی چون شاردن از برپایی مراسم عاشورا در میدان نقش جهان اصفهان و گزارش اولئاریوس از برگزاری مراسم کم نظیر در خیابان اصلی منتهی به مزار شیخ صفی در اردبیل، توصیفاتی از شکل دهی به یک آیین همگانی با تمرکز بر مهم ترین فضاهای کالبدی و ارتباطی شهری توسط خوانین و شاهان بوده است. این رویکرد مشخصاً جنبه ای هویت ساز دارد، رفتار مجدانه صفویه در تداوم این رویه روشن می سازد که آنان تلاش دارند سنت ابراز ارادت به اهل بیت را به یکی از مولفه های هویت شهری و ملی ایران مبدل سازند. ادامه ⏬⏬

4️⃣خط مشی چهارم: تکیه بر فناوری های منطبق با جهان بینی عاشقانه ایرانیان جهان بینی ایرانیان از دوران پیشا اسلامی تا کنون اشراقی و عاشقانه بوده و هست. حال و هوای عرفانی و باطنی آن چنان در هویت ایران رسوخ کرده است که به سختی می توان سویه ای از فرهنگ ایرانیان را یافت که تأثیری از آموزه های روحانی آن نگرفته باشد. کارپردازان صفوی مبتنی بر پارادایم عارفانه و متصوفانه خود در کنار توجه بر وعظ و منبر به صورت قابل توجهی آیین های محرمی را بر محور ذوق عرفانی ساخته و پرداخته کرده اند. قصه گوئی به عنوان مبدأ روضه خوانی، سنتی است که در پیوند خانقاه با گفتمان فرهنگی صفویه شکل گرفته است. در عهد صفوی دسته ای از زاهدان که قصاص نامیده می شدند، در بازارها و محلات حکایات شوق آمیزی از حالات معنوی انبیاء را بر مردم می خوانند و همان ها رویه های ابتدایی در تبدیل مقتل نویسی عاشورا به قصه نویسی را طی نمودند. علاوه بر این، در مراسمات صفوی علاقه وافری بر ترویج مداحی که اساساً سلک معنوی و درویشی بوده، نمایان است. 5️⃣خط مشی پنجم: ایجاد تعیّن تقویمی و دهه پردازی دولت صفوی در جهت تقویت عهد اجتماعی پیرامون محبت به خاندان پیامبر ص، دهه محرم و به ویژه روز عاشورا را در تقویم کارگزاری خود نهادینه ساخت. در گزارشات متعدد همچون توصیفات دلاواله و فیگوئروا اشاره شده است که برای اولین بار در سنت ایرانی، مراسمات مربوط با عزای سیدالشهدا ع به مدت یک دهه از یکم تا دهم محرم برگزار می شده و این چنین به نظر می رسیده که عمده مشغولیت سلطنت در این بازه اقامه عزای سیدالشهدا ع است. عموماً صبح ها مراسم وعظ و عصرها مجالس مصیبت خوانی برپا بوده و باشکوه ترین عزاداری ها به طور متمرکز در روز عاشورا برقرار بوده است. 6️⃣خط مشی ششم: ایجاد مداخلات تحدیدگر در کنار حضور آشکار و حمایت آمیز حکومت صفوی، در مواردی از جانب خود شاه و یا نمایندگان آن ها محدودیت هایی در نحوه برگزاری مراسمات اعمال می شده است. دوگو¬آ در سفرنامه خود به دستور شاه عباس مبنی بر ایجاد ممانعت برای درگیری دسته جات حیدری – نعمتی اشاره داشته و یا در سفرنامه اشترویس از صدور فرمان ممنوعیت قمه زنی توسط حاکم شماخی و برخورد با مخالفین سخن به میان آمده است. 7️⃣خط مشی هفتم: درگیر نمودن عاطفه اجتماعی اگر جمع انسانی بر روی ارزش ها و هنجارهای واحدی وفاق داشته باشند، بروز آن را در یک اتفاق یا یک شخص کمال می دانند و در اثر جذبه و التذاذ به تداوم ارتباط با ابعاد وجودی او رغبت پیدا می کنند و در اثر مداومت پدیده ای به عنوان عاطفه اجتماعی در قبال آن شکل خواهد گرفت. یکی از عوامل قطعی در پایدار ماندن سنت عزاداری با الگوی صفوی توجه ویژه به عنصر عاطفه پردازی پیرامون مظلومیت سیدالشهدا ع بوده است. اساساً فرهنگ روضه خوانی بر مبنای پروراندن عواطف و احساسات جمعی برای تظلم خواهی نسبت به شخصیت حادثه سازان کربلا و به ویژه شخص ابی عبدالله ع بوده که در خط به خط ذکر مصیبت های آن دوران منعکس می باشد. 8️⃣خط مشی هشتم: تنظیم گری در اعطای محوریت به متون مرجع نیرومندترین نوشته ای که توانسته است مهم ترین تحولات را در روند شکل دهی به مقتل نویسی های ایرانی ایجاد کند، کتاب روضه الشهدا است. اساسا اصطلاح روضه و روضه خوانی استعاره ای برگرفته از کتاب اثر ملاحسین کاشفی صوفی نقشبندی است. این کتاب با ترویج رسمی حاکمیت صفوی به محور اصلی آیین های عزاداری قرار گرفت، صنف نوپایی به نام روضه خوان بر محور مدیحه سرائی حول این اثر، پدید آمد و در نهایت مجالس ذکر مصائب اهل بیت علیهم السلام متأثر از غلبه محتوایی این کتاب به نام مجلس روضه خوانی شهرت یافت. 9️⃣خط مشی نهم: آمیختن معنا به هنر نقالی، پرده خوانی، شعرسرایی، نوحه سرایی، تعزیه خوانی، شبیه خوانی، دسته گردانی و ... همگی ایده پردازی هایی بوده که در راستای امتزاج معانی موجود در ماتم اهل بیت با عناصر و ساختارهای هنری ایرانی در عصر صفوی صورت پذیرفته و موجبات ماندگاری بینانسلی آن را فراهم آورده است. 🔟خط مشی دهم: نمادسازی یکی از برجستگی های سوگواری با الگوی صفوی بهره گیری از آلات نمادین در مراسمات و به ویژه دستجات عزاداری بوده است. عمده این اشیاء یا منشأ نظامی و یا منشأ صوفیانه و درویشی دارند که دارند که به جهت حضور پررنگ عناصر لشگری صفوی در مراسمات تعین نمادین یافتند که "علم" معروفترین آنهاست. اشترویس در سفرنامه خود به چهارده مورد از این نمادها که در مشاهداتش با آن ها مواجه شده را برشمرده است. ❇️در مجموع مدرسه حکمرانی صفوی به ما می آموزد که معنا برای تبدیل به امر عمومی شدیدا محتاج قدرت است و فرهنگ حاصل امتزاج مدبرانه معنا با اقتدار سیاسی است، یک معنا می تواند سده ها در خزانه هویتی یک جامعه باقی بماند و فقط در صورت مداخله نهاد قدرت و در پی آن فراهم آمدن شرایط و اقتضائات لازم، توفیق حضور در عرصه فرهنگ عمومی را بدست آورد.

📍جواب ۲۴ نهاد مسئول در موضوع عفاف و حجاب در کشور 🔸اتفاقات تابستان پارسال بار دیگر این دغدغه را مطرح کرد که بحث حجاب در جامعهٔ ما چطور و چگونه توسط‌ نهادها تبیین و نهادینه می‌شود؟ امری که قانون نیز آن را پیش‌بینی کرده اما آنچه از عملکرد نهادهای مخاطب قانون دیده می‌شود، این است که اکثر آن‌ها در این زمینه عملکرد رضایت‌بخشی نداشته‌اند. 🔹خبرگزاری فارس با ارسال نامه به این نهادها خواست تا عملکرد خود در حوزه‌ٔ عفاف و حجاب را اعلام کنند. 🔹معاونت زنان و خانوادهٔ ریاست جمهوری اعلام کرد فعلا وقت نداریم. وزارت بهداشت مدعی شد خیلی کار کردیم اما نمی‌گوییم. حوزهٔ علمیه جوابی نداشت. وزارت راه و شهرسازی هم دنبال مسئول می‌گشتند. جواب‌ ۲۴ نهاد مسئول در موضوع عفاف کشور را◀️ اینجا بخوانید #ایران_آینده🔽🔽 https://eitaa.com/joinchat/4069130343Cba3978c77a

💠آیا جمهوری اسلامی منجر به دیندارتر شدن مردم شده است؟! 🎙مناظره محدثی و شجاعی زند، برنامه شیوه، تیرماه ۱۴۰۲ 🔹دکتر محدثی: دینداری در ایران افت شدیدی داشته است./ دینداری آمرانه موجب نفرت مردم شده است/ جمهوری اسلامی یکی از دلایل اصلی افت دینداری در ایران است./ روحانیت با در دست گرفتن حکومت؛ یک قمار بزرگ کرد./ وقتی دین منبع مشروعیت حکومت شود؛ موجب سواستفاده حاکمان را فراهم می آورد./ مدرنیته سبب بسط آگاهی شده است. 🔹دکتر شجاعی زند: تشکیل حکومت دینی دارای عوارضی است./ رفتار آمرانه بیش از جمهوری اسلامی توسط دنيای غرب و مدرن رخ می دهد./ دین به معنی عام آن بهترین منبع برای تشکیل حکومت در ایران است چرا که موجب انسجام است./ اگر نقصی در جمهوری اسلامی وجود دارد راهکار؛ اصلاح کردن است نه کنار گذاشتن اصل دین یا حکومت دینی. / مبنای حکومت در این کشور؛ نه قرآن و نه حدیث؛ بلکه قانون و نظر مردم است. #ایران_آینده🔽🔽 https://eitaa.com/joinchat/4069130343Cba3978c77a