⭕️ یکی از #ارازل و #اوباش سابقه‌ دار، به قصد درگیری با مردم، چاقویی را حمل می‌کند. در این حالت چنانچه توسط ضابطان بازداشت شود، آیا عمل ارتکابی او جرم است؟ ❌️خیر، #جرم نیست. 🟢 در این راستا در تبصره ۱ ماده ۶۱۷ قانون تعزیرات و مجازات‌ های بازدارنده آمده است: «حمل #قمه، #شمشیر، #قداره و #پنجه_بوکس در صورتی که صرفاً به منظور درگیری فیزیکی و ضرب و جرح انجام شود، جرم محسوب و مرتکب به حداقل مجازات مقرر در این ماده محکوم می گردد» 1⃣ همانگونه که ملاحظه شد، در تبصره مذکور نه همه اقسام و اقلام بُرَنده، بلکه فقط مصادیق شدید آن جرم انگاری شده است و در این راستا، حد ضعیف آن، قمه معرفی شده است و قمه نیز عرفاً تعریف متفاوتی از #چاقو دارد و اندازه و کاربرد آن از چاقو که ممکن است در برخی موارد ۴ الی ۵ سانتی‌متر طول داشته باشد متفاوت است. 👈 در نظریه مشورتی شماره ۱۶۲۰/۱۴۰۰/۷ مورخ ۱۴۰۰/۱۲/۲۸ ا.ح.ق.ق آمده است: «با عنایت به حصری بودن مصادیق تبصره یک الحاقی به ماده ۶۱۷ قانون مجازات اسلامی (تعزیرات مصوب ۱۳۷۵) و اصول منع توسل به قیاس در امور ماهوی کیفری و ضرورت تفسیر مضیق قوانین ماهوی کیفری، حمل چاقو (که از جمله ابزاری است که استعمال مشترک دارد) از قلمروی تبصره یک الحاقی به ماده پیش‌گفته خارج است» 2⃣ صحیح آن بود که همانند قمه و شمشمیر، حمل چاقو نیز چنانچه صرفاً به قصد درگیری به عمل آمده باشد مشمول جرم انگاری موضوع تبصره یادشده قرار می‌گرفت و استدلال اداره حقوقی قوه قضائیه در خصوص جرم نبودن حمل آن به جهت استعمال مشترک نیز نمی‌تواند موجه باشد زیرا وقتی قاضی قصد انحصاری متهم از حمل چاقو به منظور درگیری را احراز نماید، دیگر بار استفاده مشترک از آن در امور دیگری همچون پاک کردن میوه یا بریدن طناب یا بریدن گوشت حیوانات نمی‌تواند منشأ اثر باشد. به خصوص اینکه در رویه عملی، غالب زورگیران، فقط از چاقو استفاده می‌کنند و از حمل شمشیر و قداره به جهت آشکار بودن شکل آن و عدم قابلیت پنهان شدن خودداری میکنند و از این رو چاقو، آنها را به مراد مجرمانه خود می‌رساند و هیچ دلیلی وجود ندارد که تا از ابزار مهلک‌تری مانند قمه یا قداره که حمل آن برای آنها جرم محسوب و مسئولیت قانونی دارد استفاده کنند. 👈 البته چنانچه قانونگذار در تبصره فوق در کنار حمل قمه و قداره، حمل چاقو صرفاً به قصد درگیری را نیز جرم انگاری می‌نمود، با توجه به استفاده مشترک این سلاح در غیر موارد درگیری، احراز این قصد بسیار دشوار می شد و این امکان وجود داشت که اشخاص بی‌گناهی مورد محاکمه و محکومیت قرار بگیرند و حال آنکه مفروض این است که چنانچه شخصی قمه، قداره و به خصوص پنجه بوکس را حمل نماید، قصد انحصاری ایشان به منظور درگیری محرز است و او باید خلاف آن را ثابت نماید زیرا تقریباً می‌توان گفت که پنجه بوکس هیچ استفاده مشترک دیگری به جز درگیری‌ و ایذا دیگران ندارد. همچنین است قمه و قداره چنانچه متهم آنها را در زیر لباس خود پنهان نموده و در خیابان‌های شهر راه برود فلذا می‌توان گفت از این حیث عدم جرم انگاری چاقو نیز موجه بوده است. ✍️ قاضی جهانبخش __________________________________________ ─═ঊ❥❥⚖️عضویت در کانال⚖️❥❥ঊ═─ 🆔️ https://eitaa.com/JusticeInlaw