‌‌ زندگی کوتاه‌تر از اونه که در حسرت گذشته بمونیم یا از ترس آینــده قدمـــی برنداریــم امـــروز و همین لحظه، بهتریـــن زمان برای ساختن فردایی روشن‌تره🌟 اگه رویاهایت رو دنبال نمی‌کنی،اگه رشدت رو به تعویق میندازی، حواست باشه روزها خواهند گذشت و تو می‌مونـــی و حســرت کارهایی که می‌تونستی انجام بــدی 💯 ،

هیچ‌وقت منتظرِ تموم شدن نباش !✋ اگه فکر میکنی یه مسیری رو باید برای رسیدن به اهـ🎯ـدافت طی‌ کنی و بعدِ اینکه بهشون رسیدی، دیگه ماموریتت توی زندگی تموم میشه و میتونی از اون به بعد راحت و آسوده بری یه گوشه و فقط بخوری و بخوابی و هیچ کاری انجام ندی، که سخـت در اشـتــ❌ــبـاهی !!! 👨‍🏫بذار خیالت و راحت کنم که مسیر انتخاب هـدف و تـ💪ـلاشت برا رسیدن بهش، قرار نیست تموم بشه و رسیدن به هر هدفِ زندگیت، خودش باعث شکل گیری اهـ💎ـداف جدید میشه😊 ♦️همیشه باید در حال تلاش برایِ رسیدن باشید، پس به‌ خاطر همین تاکید میکنیم تو مسیر استعداد و علاقـتون باشید که از مسیر کلی لذت ببرید و برا رسیدن به هدفهاتون ذوق داشته باشید❣

🏞 و اما آدم... ✏️ كسى كه بهترين ماشين را و شكل‌گرفته‌ترين وسيله‌ها را و تكامل‌يافته‌ترين مَركب‌ها را با خود دارد مسأله‌ى بن‌بست و ترافيك و محدوديت‌ها را بيشتر احساس مى‌كند و عميق‌تر مى‌فهمد. ✏️ انسانى كه در دو بُعد ماده و اخلاق شكل گرفته و به تكامل رسيده، اما جهت ندارد و راه ندارد، به بن‌بست و عبث و پوچى عميق‌ترى گرفتار خواهد شد و اين بن‌بست و عبث و پوچى را ديگر نمى‌توان با عرفان شرق هم درمان كرد و با هيپى‌گرى مداوا نمود، چون اين عرفان، خود يك نوع تكامل براى استعدادهاى عظيم‌تر انسان است كه پس از شكل گرفتن و تكامل يافتن، بايد به دنبال راهى بزرگ‌تر براى حركت كردن و جهتى برتر براى دويدنش بود. ✏️ براى اين انسان، مسأله‌ى جهت و صراط و مركب‌ها و رهبرى‌ها و روش حركت و منزل‌ها، مطرح مى‌شوند و تنها استعدادهاى تكامل يافته در دو بُعد ماده و اخلاق مسأله‌اى را حل نمى‌كنند. ✏️ انسان هنگامى آدم مى‌شود كه به استعدادهاى شكل‌گرفته‌اش جهت بدهد. براى اين انسان، مكتبى، مكتب مى‌شود، كه جهت حركت و صراط و روش حركت و... را به او ياد بدهد و بياموزد، بدون آنكه او را مسخ كند و او را در راه بغلطاند و يا بغل بگيرد. 📄 برشی از کتاب رشد علی صفایی حائری

📹 ریشه تحمل ✏️ وقتی توقع‌ها اُفت کرد، تحمل‌ها زیاد می‌شود. 📄 برشی از کتاب روابط متکامل زن و مرد

📜 بچه‌های دنیا ✏️ ما بچه‌هاى دنيا... همين كه وسعت‌هاى بى‌حساب و عوالم گسترده را شناختيم، بر حقارت خويش شرمنده مى‌شويم و سر به‌زير مى‌مانيم... ✏️ دنيا چهار فصل است، هميشه بهار نيست. همين كه به آن تكيه مى‌كنى تو را زمين مى‌زند و همين كه به آن دل مى‌بندى، تو را به رنج مى‌نشاند، شايد اين تحول و درد و رنج براى ما كه پاهامان را بريده‌ايم و به‌دنبال مقصدى نيستيم، خيلى دردناك باشد. ✏️ ولى براى آنها كه فرزند راه هستند و به‌دنبال دوست و در فكر مقصد، اين دردها و رنج‌ها و تحول‌ها، خود، علامت بيدارى و عامل حركت و باعث قُرب است... ✏️ ما به‌گونه‌اى زندگى كرده‌ايم كه مرگ، خط زندگى ما را قطع مى‌كند و آرزوها و بت‌ها و كارهاى ما را در هم مى‌ريزد، درحالى‌كه مرگ ادامه‌ى زندگى است و كسى كه اين‌طور زندگى كرده از مرگ نمى‌ترسد و با مرگ انس مى‌گيرد و با اين شناخت از مرگ و با اين تلقى از معاد، نه علم به معاد كه عشق معاد، در دل، جاى مى‌گيرد و قرار تو را مى‌ستاند و آرامت را مى‌برد. 📄 برشی از کتاب قیام

📜 تنها پناه ✏️ من با كوله‌بار بزرگى از تجربه‌ها، در بن‌بست‌ها مانده‌ام. منى كه ضعف‌هايم را ديدم و با همين ضعف‌ها، به سوى قدرت‌ها و پناهگاه‌ها رو آوردم، اكنون در پناهگاه‌ها هم تنها هستم و با تمام علم و قدرتم و با تمام سلاح و جمعيّتم و با تمام تمركز و رياضتم، اسير وسوسه‌ها و پراكندگى‌ها و ترس‌ها و حيرت‌ها و جهل‌ها هستم. ✏️ من اكنون مى‌فهمم كه تنهايم، كه غريبم، كه حتى در پناهگاه‌هايم در زير آوارم...ديگر نه علمى و نه مكتبى و نه قدرت و جمعيتى و نه خود اصيل انسانى و رياضتى، هيچ‌كدام برايم راهگشا نيستند، ابعاد ضعف من خيلى بزرگ‌تر از آن است كه با اين قطره‌ها شستشو شود... ✏️ من تمام پناهگاه‌هايى كه در زندگى انسان و در زندگى فردى خودم سراغ داشتم، بر سرم آوار شده‌اند. من در پناهگاه‌هايم گزيده شده‌ام و در اين قلعه‌هاى امن ضربه خورده‌ام. ✏️ تو هنگامى مى‌توانى پناه خدا را بفهمى و نياز به او را احساس كنى که اين‌گونه جارى شده باشى و به بن‌بست رسيده باشى! 📄 برشی از کتاب تنها پناه

🔸مراقبت نسبت به عادت‌های بچه در خردسالی🔸 گاهی بچه از کوچکی عادت می‌کند به اینکه سلام کند و به مردم احترام بگذارد؛ عادت می‌کند به اینکه تمیز باشد و لباس و کفش خودش را پاک نگه دارد. گاهی بچۀ یک‌ساله وقتی دانۀ برنج از دستش زمین می‌افتد، آن را جمع می‌کند. این به‌خاطر عادت‌پذیری این طفل است. اخلاق هم همین‌طور است. راست گفتن مثل نظافت کردن، و دروغ گفتن مثل کثیف کردن است؛ بچه از طفولیت با این عادت‌ها بزرگ می‌شود. وقتی این عادت‌ها در طفل جا افتاد، دنبال غذای عادتش می‌گردد. این یعنی چه؟ یعنی کسی که مثلاً به دروغ عادت کرده، اگر یک روز چند تا دروغ نگفت، مثل کسی که چیزی را گم کرده، احساس کمبود می‌کند. همانطوری که یک آدم هروئینی اگر چند بار دود نگرفت، احساس خماری و خستگی می‌کند! استاد حائری شیرازی

سعی کنید صفات خدایی در شما زنده شود. خداوند کریم است، شما هم کریم باشید. رحیم است، رحیم باشید. ستار است، ستار باشید. شیخ رجبعلی خیاط