مگر میشود با علم محدود بشر و با این کلمات و عبارات، بهشت خدا را توصیف کرد؟!!! آنجا تمام درختان و بوته ها، همه چیز در اوج زیبایی بود. در آنجا هر چه میخواستی بلافاصله برایت آماده می شد... بر روی درختان انواع میوه ها وجود داشت. تمام میوه ها رسیده و براق بود. اگر اراده میکردی میوه ها جلو می‌آمد و آماده می شدند تا از آنها استفاده کنی... حتی یادم هست چون من به موز خیلی علاقه داشتم، درخت موزی را از دور دیدم... موزهای زیبا، رسیده و آماده مصرف بود... با خودم گفتم چطور باید این میوه را بردارم؟! ناگهان یک موز از درخت جدا شد و به سمت من آمد... این موز مقابل من قرار گرفت تا از آن بخورم. واقعا نمیدانم چطور باید شرایط آنجا را توصیف کنم؟!!! آنجا گرسنگی و تشنگی نبود. خستگی و بیحالی نبود. هرچه میخواستی می توانستی به دست بیاوری... خوردن و آشامیدن در آنجا تفریحی بود... اصلا کسی در آنجا گرسنه نمی شد تا به سراغ غذا برود؛ اما اگر کسی غذا می خواست بهترین ها برایش آماده می شد... اگر نوشیدنی می خواست بهترین ها برایش آماده می شد... اگر میوه میخواست، شاخه های درختان میوه برایش نزدیک می شد. آنجا همه اش لذت بود... باور کنید اوج لذت های دنیا با آنچه من در آن جا دیده بودم قابل مقایسه نبود... اینجا معمولاً لذت ها با درد، سختی، خستگی و رنج همراه است؛ اما آنجا بهترین ها را می خوردی و هیچ مشکلی ایجاد نمی شد... گلاب به رویتان! آنجا حتی چیزی به نام دستشویی وجود نداشت. در بهشت خدا احتیاجی به دفع غذا نبود... بیماری، کسالت، پیری و خستگی در بهشت خدا راه نداشت... اینجا مثلاً وقتی به بهترین جنگل ها می رویم، ترس از حیوانات یا سرما و گرما و یا حتی حشرات و خزندگان و یا حتی ترس از افتادن و زخمی شدن، مانع لذت بردن کامل انسان میشود. اما آنجا لذت مطلق بود، بدون هیچ مشکل و دردسری... یادم هست وقتی در میان درختان بهشت راه می رفتم، صدای زیبایی به گوشم رسید. مانند صدای چه چه پرندگان؛ اما پرنده ای ندیدم... خوب که دقت کردم دیدم تمام برگها و درختان و تمام آنچه در اطرافم بود ذکر خدا میگفت... آن صدایی که می شنیدم، ترنم زیبایی از ذکر سبحان الله بود... این صدا آنقدر زیبا بود که مشتاقانه گوش میدادم. البته اگر کسی میخواست میتوانست گوش ندهد. این هم در اختیار انسان بود... اینجا اگر یک کوهنورد بخواهد لذت ببرد، باید مسیری طولانی را با سختی در کوههای کند طی کند تا به قله برسد و سپس این مسیر طولانی را برگردد، به علاوه تمام خطرات مسیر... اما آنجا به محض اینکه اراده میکردی، از این طرف به آن طرف بروی، ناگهان می رفتی... بالای بلندی رفتن هیچ خستگی نداشت. همین که اراده میکردی آنجا بودی... مثلاً من صدای شرشر آب رودخانه را در بهشت شنیدم. همین که اراده کردم دیدم در کنار آن رود زیبا و زلال قرار گرفتم... آنچه خدای متعال از بهشت توصیف کرده است همه را آنجا با چشم مشاهده کردم... آنجا هر کسی، هر چه می خواست به دست می‌آورد... اما جالب بود که رتبه و درجه افراد با یکدیگر متفاوت بود و برای همین، لذتی که از بهشت می بردند هم تفاوت داشت... مثلا برخی ها با همان خوردنی ها و زیبایی ها سرگرم بودند و لذت می بردند..‌ بعضی ها رتبه و درجه بالاتری داشتند و با این چیزها خودشان را سرگرم نمی کردند... به یاد دارم، کسی را در بهشت دیدم که مدام مشتاق دیدار اباعبدالله الحسین علیه السلام بود... چند باری که از کنار من رد شد. گفت از نزد مولایم حسین علیه السلام می آیم...!!! چه کنم که نمی توانم تمام زیبایی های بهشتِ مطلق خدا را برایتان توضیح دهم... @KanaleDastan

جریان، وقتی برایم عجیب تر شد که ناگهان آقای پیروی گفت: مصطفی جان! هر چه دیدی درست بوده و واقعیت داشته، چون تمام گفته هایت با قرآن خدا جور در می آید... ناگهان پدر همسرم رفت و قرآن را آورد... باورتان نمی شود، تک تک حرفهایم در قرآن بود. من تا به حال این آیات قرآن را نخوانده بودم یا اگر هم خوانده بودم توجهی به آن نداشتم‌... آقای پیروی، آیه ۱۶ سوره فرقان را نشانم داد که نوشته بود: لَهُمْ فِیهَا مَا یَشَاءُونَ ← یعنی بهشتیان هرچه بخواهند برایشان فراهم است... بعد آیه ۳۱ سوره فصلت را نشانم داد که فرموده بود: وَ لَکُمْ فِیهَا مَا تَشْتَهِی أنْفُسُکُمْ وَ لَکُم فِیهَا مَا تَدَّعُونَ ← در بهشت، هر چه دلتان بخواهد فراهم است و هر چه طلب کنید بلافاصله به شما داده می شود... خواهش می کنم آیات ۱۲ تا ۲۰ سوره مبارکه انسان را بخوانید. با دیدن این آیات نمی توانستم جلوی اشکم را بگیرم. بخشی از آن آیات این است که نوشته بود: نه سرما و نه گرما بهشتیان را اذیت نمی کند. وَ ذُلِّلَتْ قُطُوفُهَا تَذْلِیلَا ← چیدن میوه های بهشت بسیار آسان است... از همه عجیب تر، آیات سوره واقعه بود... مثلا در یکی از آیات فرموده بود: وَ لَحْمِ طَیْرٍ مِّمَا یَشْتَهُونَ ← بهشتیان، هر گوشت پرنده ای که بخواهند، به صورت بریان شده و کباب شده برایشان فراهم است... آقای پیروی خیلی به من سفارش کرد که ترجمه سوره الرحمان را بخوانم... داستانهای زیباو تأثیر گذار https://eitaa.com/joinchat/2162622656C7d14b265ef @KanaleDastan https://eitaa.com/KanaleDastan داستان های تربیتی داستان های بلند و کوتاه https://eitaa.com/joinchat/301006916Cad88331e14 ارتباط با ادمین؛ @valayat

قسمت ← ۱۱ 🌴لذت مطلق🌴 بگذارید موارد دیگری را که به یاد می آورم یا در نوار اشاره کردم را شرح دهم... تا قبل از این ماجرا فقط صورت و بدن خودم را در آیینه دیده بودم. اما آنجا گویی خودم را از تمام جهات و به صورت سه بعدی میدیدم؛ آن هم با دقت و وضوح کامل...! از دیدن خودم نه وحشت کردم و نه تعجب...! گویی همه چیز طبیعی و عادی است. احساس میکردم چهره‌ام از قبل زیباتر شده... من جوان تر و خوش هیکل تر از قبل شده بودم... از طرفی گاهی به بدن خودم که روی تخت بیمارستان بود نگاه میکردم. اینجا نیمی از صورتم آسیب جدی دیده بود اما آنجا وقتی به چهره خودم دقت میکردم از زیبایی و تناسب آن لذت می بردم... نکته دیگر اینکه انسان وقتی تنهایی به مکانی جدید میرود احساس غربت دارد اما من هرگز چنین احساسی نداشتم...! من در بهشت برزخی در اوج خوشی و لذت بودم. مثل کسی که به عروسی یکی از بستگانش می رود و با لباس های زیبا در کنار دوستانش می نشیند؛ می گوید، می خندد و خوشحال است و حسابی پذیرایی می شود... اینجا افراد مختلفی را می‌دیدم که همه شاد و خوشحال بودند. هیچکس غمگین و افسرده نبود. همه لباس های زیبا داشتند و از نعمت های الهی لذت میبردند... یاد آیه ۱۷۱ سوره آل عمران افتادم... یکی از دلایلی که همه در بهشت لذت مطلق داشته و خوش هستند و نگرانی ندارند این بود که آنجا عالم ادراک است... یعنی درک همه کامل بود و برای همین همه می‌دانستند که خداوند مهربان همواره پشتیبان آنهاست... درست مثل بچه های خردسال که از هیچ چیزی نگرانی ندارند چون به پدر و مادرشان اعتماد و توکل دارند و می دانند آنها به فکر فرزندشان هستند...

اما ما بزرگترها چون اعتقاد لازم به سرپرست بودن خدای مهربان نداریم، همیشه نگران هستیم و ترس داریم... در حالی که خدای مهربان می فرماید: «الا ان اولیاء الله لا خوف علیهم و لا هم یحزنون...یعنی بندگان خوب خدا هیچ غم و اندوهی ندارند» اینجاست که پی می بریم چرا فرموده اند: ألَا بِذِکْرِ اللهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوب در عالم برزخ من با دیگران صحبت میکردم. تمام آنها چهره‌ای بسیار با محبت داشتند. در آنجا تمامی شهدا و انسانهای پاک حضور داشتند... از دیدنشان آرامشی درونی من بیشتر می‌شد... گویی سالهاست آنها را میشناسم. حتی قبل از تولد و حضور در دنیای خاکی! من از دیدن آنها هیچگونه احساس ترس یا شگفت زدگی نداشتم. مثل کودکی که در پارک به تنهایی مشغول بازی است و میداند پدر و مادر و بستگان مهربانش در کنارش حضور دارند. آنها لباس های زیبایی بر تن داشتند...! نمیدانید از دیدن و گفت و گو با آنها چقدر خوشحال شدم...! آنجا نیز آیه ۱۱ سوره انسان برایم تداعی شد... در وجود آنها محبتی وصل ناشدنی بود. آنها بدون تکلم مشغول صحبت با من شدند. مفاهیم، سوالات و احساسات به مراتب بهتر از زمان صحبت کردن منتقل میشد... برخی مسائل احساسی هست که نمی‌توان به راحتی بیان نمود. یعنی هیچ واژه ای را برای بیان آن نمی توان یافت. اما در حضور همراهان مهربان بهشتی، احساسات من به بهترین شکل بیان می شد... می گویم همراهان مهربان بهشتی! چون حتی واژه ای نمی توانم پیدا کنم که اهل بهشت را به خوبی توصیف کند! بگویم پدر و مادر! از پدر و مادر مهربان تر بودند... بگویم استاد! اصلاً با یک استاد قابل قیاس نبودند... واقعا نمی دانم آن افراد با محبت را چطور توصیف کنم... در حضور آنها همه چیز در بهترین حالت بود. من سرشار از عشق الهی شده بودم. عشق و علاقه خاصی که اصلاً در ذهنم نمی گنجد... به قول معروف از خوشحالی در پوست خودم نمی گنجیدم...! دوست داشتم تا ابد در کنار آنها بمانم. من از آنها مطالب بسیاری آموختم... آنها در یک لحظه دریایی از علوم را به قلب من روانه کردند، در یک لحظه مطالبی به اندازه هزاران جلد کتاب به من منتقل شد... علوم و دانش هایی به من منتقل شد که همه در این دنیا به دنبالش می گردند... من علت هر اتفاق یا ماهیت هر کاری را بلافاصله می فهمیدم... من یقین کردم که این کره خاکی که برای سکونت ما انسان ها انتخاب شده محل زندگی اصلی ما نیست... در بهترین حالت اینجا محلی برای تعلیم و تربیت ماست. ما باید رشد کنیم تا برای زندگی اصلی آماده شویم... اینجا یک گذرگاه موقت و یک مسافرخانه بیشتر نیست! پس نباید دلبستگی ایجاد شود... آنجا تازه فهمیدم که چرا مولا امیرالمومنین علی علیه السلام اینقدر به مرگ علاقه داشتند و می فرمودند به خدا قسم که علاقه من به مرگ از علاقه نوزاد به شیر مادرش بیشتر است... من با تمام وجود حس کردم که ماهیت وجودی ما با گناه و نافرمانی پروردگار منافات دارد... یعنی خداوند از روح خودش در ما دمیده و این روح الهی دوست ندارد که نافرمانی خدا را انجام دهد... ما به دلیل داشتن همین روح الهی عاشق انجام کارهای خوب هستیم. کارهایی که پروردگار مهربان را خوشحال می کند و چه کاری بهتر از خدمت به بندگان خدا... من اگر بندگان خدا را دوست داشته باشم و به آنها عشق بورزم و در مسیر هدایت آنها تلاش کنم؛ این از بهترین کارها است... کوچکترین محبتی که به خاطر خداوند به بندگانش داشته باشم در وجود من دریایی از عشق الهی ایجاد می کند... یک لبخند گرم، یک جمله محبت آمیز، یک فداکاری کوچک، یک جمله مثبتی که از دهان ما خارج میشود حتی اگر به خانواده خودمان باشد، چونان در سرنوشت ما موثر است که قابل بیان نیست... اما از آن طرف، افکار زشت، خشونت، احساسات منفی، بد اخلاقی، حتی در مقابل یک نفر، چنان تاثیر منفی در سرنوشت ما ایجاد می‌کند که باور کردنی نیست... از دیگر مطالبی که از همنشینی با بهشتیان متوجه شدم این بود که مشکلات و سختیها معلم زندگی ما هستند... کسانی که در مقابل مشکلات صبر می‌کنند و به دنبال برطرف کردن آنها هستند ظرفیت وجودی خودشان را بالا میبرند و در پیشگاه خدا مقام بسیار بالایی دارند... اما آنها که در مقابل مشکلات جزع و فزع کرده و تحمل نمی کنند، در واقع خود را از توفیقات بزرگ الهی که میتوانست نصیب آنها شود محروم می‌کنند... مثالی بزنم تا متوجه شوید. چند نفر در یک رشته سخت و مهم دانشگاهی درس می خوانند. برخی سختی های این رشته را که می بینند درس را رها کرده و مشغول روزمرگی می شوند. کسی برای این افراد احترام خاصی قائل نیست... اما برخی دانشجوها شرایط سخت را تحمل می کنند و پس از گذراندن دوران تحصیل، در درجات بالای علمی مشغول فعالیت می شوند. آنها افراد مهمی میشوند که بسیاری از مردم حسرت زندگی آنها را می خورند... تمام اینها نتیجه تحمل سختی هاست...

یکی دیگر از مطالبی که از بهشتیان کسب کردم این بود که انسانها با اعمال و کارهایی که به اراده خودشان انجام می دهند، تنبیه می شوند و یا پاداش می بینند... یعنی اختیار و انتخاب دست خود انسان است... البته من درک این مفاهیم را از برکت وجود پدرم میدانم... در عالم برزخ، چیزهایی از پدر شهیدم دیدم که باور کردنی نیست...!!! ا💎💎💎💎💎ا 📝 🔻🔻🔻🔻 داستانهای زیباو تأثیر گذار https://eitaa.com/joinchat/2162622656C7d14b265ef @KanaleDastan https://eitaa.com/KanaleDastan داستان های تربیتی داستان های بلند و کوتاه https://eitaa.com/joinchat/301006916Cad88331e14 ارتباط با ادمین؛ @valayat 🔺🔺🔺🔺

قسمت ← ۱۲ 🌴عشق الهی🌴 از مهمترین مطالبی که درک کردم این بود که نخستین وظیفه ای که ما داریم عشق و ابراز محبت نسبت به دیگران است و اولین کسی که باید به او عشق بورزیم و با ادب در محضر او باشیم پروردگار خوب و مهربان ماست... بعد فهمیدم که بهترین روش گفتگو و ابراز عشق به این خدای مهربان توسط پیامبر به ما بیان شده..‌. این همان راز و نیاز و عبادتی است که در دین بیان شده و انجام می دهیم و باید تلاش کنیم که عاشقانه تر باشد... البته اهمیت این رابطه عاشقانه را تا به آن سوی عالم نرویم متوجه نمی شویم. من آنجا بود که فهمیدم چرا معصومین و بزرگان دین عاشق نماز هستند... کمی که از همنشینی من با این دوستان الهی گذشت، احساس کردم که هیچ علمی در عالم نیست که من از آن بی اطلاع باشم... حتی یادم هست در زمینه مسائل پزشکی که سالها درس خوانده بودم فهمیدم که پرهیز کردن، بیشتر از تمام درمان ها ارزش دارد... حتی می فهمیدم که چرا برخی کارها در دین حرام یا مکروه اعلام شده.! در واقع ما از سوی خداوند به این جهان آمده ایم و به سوی او باز می گردیم... او عاشق ماست و نمی خواهد که از او جدا شویم، لذا از هر مانعی که بخواهد ارتباط ما را با پروردگار عزیزمان کمرنگ کند باید دوری کرد... آنجا درک کردم که کارهای خوبی که در مورد بندگان خدا در دنیا و با اخلاص انجام داده‌ام برخی گناهان مرا از بین برده(ان الحسنات یذهبن السیئات)... با خودم می گفتم ای کاش بیشتر از این به بندگان خداوند خدمت می کردم... من وقتی از آنجا به اهل دنیا نگاه میکردم احساس میکردم برخی آدمها با رفتارشان همین الان نیز اخلاق بهشتی دارند...

کسانی که به دیگران خالصانه محبت میکنند، هدیه میدهند... خالصانه به بندگان خدا لبخند می زنند. آنها که مشغول گره گشایی از کار دیگران هستند و یا با معرفت به حرم های ائمه رفت و آمد دارند و حتی کسانی که مشغول خواندن و تدبر در قرآن هستند و یا لحظاتی که نوای ملکوتی اذان پخش می شود یا موقع دیدن دریا و یا موقع نزول باران در واقع در این لحظات بوی بهشت در میان اهل دنیا پخش میشود... حتی الان وقتی دلتنگ بوی بهشت میشوم، به سراغ این موارد میروم تا آرام شوم... من به بدن خودم روی تخت بیمارستان و گریه و زاری اطرافیانم نگاه میکردم اما اصلا برایم مهم نبود... چون میدانستم خداوند این تقدیر را برایم ایجاد کرده و حتماً خیری در آن بوده و الان در بهترین حالات در بهشت برزخی هستم... تمام زندگی نزدیکان خودم را به چشم برهم زدنی میدیدم که تا لحظه مرگ چه مراحلی را طی خواهند کرد... من می فهمیدم که صبر آن ها بر این مشکلات پیش آمده چقدر در سرنوشتشان تاثیر مثبت دارد لذا هرگز برای آنها ناراحت نبودم... آنجا هیچ محدودیت زمانی و مکانی نبود. در دنیا باید صبر کنیم تا فردا شود تا اتفاقات فردا را مشاهده کنیم اما آنجا تمام اتفاقات آینده را به راحتی مشاهده می کردیم و این خاصیت برزخ است... از دیگر مطالبی که به آن یقین پیدا کردم این بود که خیلی باید مراقب تفکراتمان باشیم... چه کسانی منبع فکری ما را تغذیه می کنند؟! فکر انسان باید خوب باشد تا اعمال خوب از او سر بزند. کسی که در افکارش عاشق انسانها باشد، در راه هدایت آنها نیز تلاش خواهد کرد و مسیر بهشت برزخی خود را هموار خواهد نمود... اما اگر ذهن و فکر ما در اختیار تفکرات شیطانی قرار گیرد، چنین نتیجه بهشتی حاصل نخواهد شد. به تعبیر شاعر: از کوزه همان برون تراود که در اوست... داستانهای زیباو تأثیر گذار https://eitaa.com/joinchat/2162622656C7d14b265ef @KanaleDastan https://eitaa.com/KanaleDastan داستان های تربیتی داستان های بلند و کوتاه https://eitaa.com/joinchat/301006916Cad88331e14 ارتباط با ادمین؛ @valayat

قسمت ← ۱۳ 🌴فرشتگان🌴 از طرفی من در بهشت جوانانی را دیدم که همگی شبیه به هم و بسیار زیبا بودند؛ چیزی شبیه کارمندان هتل ها... آنها لباس شبیه به هم داشتند. بسیار هم مهربان بودند. اگر سوالی در ذهن من ایجاد می شد آنها با مهربانی جواب می دادند... البته باز تاکید کنم که هیچ تکلمی بین ما صورت نمی گرفت. آنجا مفاهیم بود که از ذهن طرف مقابل به ذهن من منتقل میشد... من متوجه شدم اینها ملائکه الهی هستند و در خدمت مومنی در بهشت برزخی قرار دارند. آنچه یک مومن علاقه داشت برایش فراهم می کردند... در نواری که آقای پیروی ضبط کرده بود از من پرسید: این ملائکه زن هستند یا مرد؟! من گفتم: اصلاً مهم نیست. من متوجه زن و مرد بودن آنها نشدم. آنجا آنقدر چیز های زیبا می بینیم که به این مسائل پیش پا افتاده توجه نداریم... آنجا اگر کسی بخواهد، میتواند به دنیا هم توجه داشته باشد. اما معمولاً کسی علاقه به این کار ندارد... من متوجه بودم که بدنم روی تخت بیمارستان بیهوش قرار دارد اما علاقه نداشتم به سراغ بدنم بروم؛ مثل کسی که یک لباس قدیمی را داخل کمد گذاشته و کاری به آن ندارد. من هم توجهی به بدنم نداشتم... البته آنچه اتفاق می افتاد را می دیدم. من شاهد بودم که بستگانم بالای سرم آمده‌اند و یا پزشکانی که برایم زحمت میکشیدند را میدیدم... حتی از نیت افراد روی زمین آگاه بودم و حتی می دانستم فردا چه اتفاقی خواهد افتاد و چه کسانی به ملاقات من خواهند آمد... اما این چیزها خیلی برایم مهم نبود. من غرق در لذات بودم. لذات بهشتی که توصیف کردنی نیست... @KanaleDastan

آنجا مقام افراد متفاوت بود، اما همه لذت می بردند. سطح ادراک و لذت افراد تفاوت داشت... من میدیدم خیلی ها دسترسی به مقام بالاتر ندارند. اما آنها در همان قصرها و باغ های خودشان خوش بودند. در همان مقام پایین خودشان هم بسیار لذت می بردند... آنجا کسی حسرت مقام دیگری را نمی خورد. حتی حسرت لباس دیگری را نداشت. چرا که گویی هر لباسی سایز و اندازه مشخصی داشت و معلوم بود برای کیست! آنجا لذت ها متفاوت بود اما من می فهمیدم چه لذت هایی بهتر از این نعمت ها هم هست...!!! این را هم بگویم که معنای یوم الحسرة را به خوبی درک کردم. برخی از اهل عذاب که قادر به استفاده از نعمت ها نبودند به اهل بهشت برزخی با حسرت خیره می شدند... البته آنها نمی توانستند نعمت های بهشت را درک کنند... مثالی بزنم تا بهتر متوجه شوید... اگر کسی چشمانش ضعیف باشد و عینک همراهش نباشد و به سینما برود می فهمد که همه از فیلم سینمایی لذت می برند اما او حسرت میخورد که چرا نمی بیند! برخی در برزخ اینگونه بودند. این را هم بگویم من آتشی به عنوان عذاب برزخی ندیدم. اما بدتر از آتش را دیدم که برخی را به شدت می سوزاند... خداوند کسی را در برزخ عذاب نمیکرد، بلکه این انسانها بودند که با اعمال دنیای خود باعث سوختن و عذاب خودشان می شدند... درست مثل کسی که غذای فاسدی خورده، به یک جشن باشکوه رفته، در حالی که همه در حال لذت بردن از جشن هستند او مشغول عذاب خودساخته ای است که قبل از مهمانی برای خودش ایجاد کرده... اگر غذای فاسد را نمیخورد مانند بقیه لذت می برد. این دقیقا حال انسان هایی است که در دنیا حرف خدا را گوش نکردند و با دنیای فاسد خود را سرگرم کردند... من برخی را دیدم که حاضر بودند بسوزند اما این مقامات بهشت برزخی را از دست ندهند... من اثر منفی گناهان را در ایمان افراد میدیدم و شاهد بودم که شیطان از همین ضعف ایمان و آلوده شدن به گناهان استفاده کرده و در افراد نفوذ می کرد... حتی شاهد بودم که به این وسیله بین برخی زن و شوهرها اختلاف افکنی داشت. من برخی اعمال خودم را دیدم که بسیار کم اثر و کمرنگ بود. این اعمال مانند پولهای تقلبی بی ارزش بود، با اینکه فکر میکردم این کار من خیلی مهم بوده اما به من گفتند: عملی در پیشگاه خدا ارزش دارد که خالصانه بوده و ریا نداشته باشد... نکته دیگری که آنجا حس کردم بحث خودخواهی بود... انسان تا خودخواه نباشد بسیاری از کار های خیر را انجام نمیدهد. من وقتی میبینم که انسان گرفتاری به من مراجعه می‌کند، از باب خودخواهی و اینکه میدانم خداوند متعال چه مقامی به خاطر گره گشایی از مردم به من می دهد به دنبال حل مشکل او می روم... یا بسیاری از کارهای خیر که در دنیا انجام می دهیم هدفی جز رسیدن به مقامات بهشتی نداریم که اینها از خودخواهی، البته از بُعد مثبت نشأت می گیرد... البته کسی می تواند دیگران را هدایت و بهشتی کند، که خودش هدایت یافته و بهشتی باشد... @KanaleDastan

قسمت ← ۱۴ 🌴زنان و دختران بهشتی🌴 من غرق در لذات بهشت بودم. آنجا هر لحظه یک زیبایی خیره کننده ای را مشاهده می کردم که حسابی مرا به وجد می آورد...! اصلاً قابل توصیف نبود... اکنون که این موارد را برای خودم یادآوری می کنم، از اینکه از آن نعمت های بزرگ محروم شده ام صورتم خیس از اشک است... اما بگذارید اتفاق جالبی که در برزخ دیدم و برایم اتفاق افتاد را برایتان بگویم... سالها قبل در زمانی که یک پسر دبیرستانی بودم، یک روز تلویزیون را روشن کردم. فیلم سینمایی پخش می شد... بازیگر این فیلم یک زن جوان بود که به ظاهر بسیار زیبا بود. من آن زمان به ذهنم خطور کرد که این زن، زیباترین زنی است که در جهان دیده ام... سرم را پایین انداختم و گفتم باید پاکی چشم خودم را حفظ کنم. برای همین تلویزیون را خاموش کردم و رفتم پیش دوستانم... بعدها به طور کلی این موضوع را فراموش کردم تا اینکه... در عالم برزخ یاد آن صحنه فیلم افتادم... از خودم پرسیدم: آیا زنان بهشتی هم اینگونه زیبایند؟!! تا این سؤال از ذهنم رد شد، یکباره در میان سبزه زارهای بهشت برزخی مشاهده کردم که همان بازیگر زن به سمت من می آید... با خودم گفتم: خدایا! او اینجا چه می کند؟! مثل دنیا که در مقابل نامحرم سرم را پایین می گرفتم، آنجا هم سرم را پایین انداختم... اما فرشتگان الهی به من گفتند که این زن زیبارو، پاداش بهشتی توست... فرشتگان گفتند: خدای متعال این همسر بهشتی را شبیه آن زن بازیگر و هزاران بار زیباتر از او برای تو خلق کرده است... فرشتگان گفتند: این همسر زیبا به تو تعلق دارد، به خاطر آنکه در دنیا نگاهت را از نامحرم پوشاندی...

سرم را بالا گرفتم... هرچه این دختر جوان نزدیکتر میشد، چهره اش برای من بیشتر نمایان می شد...! من حس کردم که از آن بازیگر زن هم زیباتر است و اصلا با آن زن بازیگر قابل مقایسه نیست...!!! آن زن جوان هر چه به من نزدیک می‌شد، بر اوج شکوه و زیبایی او هم افزوده می شد... اصلاً با زنان و دختران دنیا قابل مقایسه نبود... توصیف کردن همسران بهشتی واقعاً سخت است... من محو جمال زیبایی او بودم. در چهره او زیبایی و محبت موج میزد... آنجا برای هر کسی که در بهشت است، همسری در اوج زیبایی و شکوه و جلال وجود دارد... آنچه ما از یک همسر زیبارو در ذهن داریم، برای اهل بهشت آماده است... این هم یکی از نعمت های الهی در بهشت است... در بهشت خدا هیچ محدودیتی برای استفاده از لذت ها وجود ندارد. هر نعمتی که بخواهید بدون معطلی برای شما آماده می شود... این همه خوشی و شعف باورکردنی نبود. دوست داشتم از زور شادی فریاد بزنم...! جالب است وقتی این جریان را برای آقای پیروی یعنی پدر خانمم تعریف کردم، به من گفت: مصطفی جان! میدانی آنچه دیده‌ای درست و حقیقت است...!!! چون از رسول خدا(ص) روایت داریم که آن حضرت فرمود: اگر یکی از زنان بهشتی به مردم دنیا نشان داده شود، از شدت زیبایی آن زن، همه مردم دنیا از هوش میروند و دیگر هیچ کس به زنان و دختران دنیا نگاه نمیکند و خورشید با آن همه درخشش خودش، در برابر زیبایی زنان بهشتی خاموش می شود... جالب بود برایم... آقای پیروی رفت و قرآن را آوردو گفت: می دانستی این موضوع در قرآن کریم هم بیان شده...! آقای پیروی گفت در آیات ۳۴ تا ۳۷ سوره الرحمن آمده: ← وَ فُرُشٍ مَرْفُوعَةٍ إنَّا أنْشَأْنٰهُنَّ إنْشَاءً فَجَعَلْنٰهُنَّ أبْکَاراً......... ← یعنی در بهشت، همسرانِ عزیز و بلندمرتبه ای وجود دارد، که خدا آنها را آفرینش نوینی بخشیده است. همسرانی که فقط به همسر خود عشق می ورزند و هم سن و سالند... آقای پیروی گفت: در جای دیگر سوره الرحمن آمده: ← فِیهِنَّ قٰصِرٰتُ الطَّرْفِ لَمْ یَطْمِثْهُنَّ إنْسٌ قَبْلَهُمْ وَ لَا جَآنٌّ ← یعنی در باغهای بهشت، همسرانی است که فقط به همسران خود عشق میورزند و هیچ انسان و جنی، قبل از بهشتیان با آنها در تماس نبوده است... بعد آقای پیروی رفت سراغ سوره واقعه؛ گفت: مصطفی! ببین! خدا درباره زنان بهشتی چه فرموده!!! ← وَ حُورٌ عِینٌ کَأمْثٰلِ اللُّؤْلُؤِ الْمَکْنُونِ ← یعنی اهل بهشت، همسرانی دارند که به آنها حورالعین میگویند، همسرانی که از شدت زیبایی، همچون مروارید در صدف هستند... داستانهای زیباو تأثیر گذار https://eitaa.com/joinchat/2162622656C7d14b265ef @KanaleDastan https://eitaa.com/KanaleDastan داستان های تربیتی داستان های بلند و کوتاه https://eitaa.com/joinchat/301006916Cad88331e14 ارتباط با ادمین؛ @valayat

قسمت ← ۱۵ 🌴فقط برای خدا🌴 قبل از این ادامه ماجرا بهتر است برای شما بگویم که من در دانشگاه و هیئت، هم قاری قرآن بودم و هم مداحی می کردم... پدرم نیز قاری قران و مداح بود. در یکی از سوالات، آقای پیروی از من پرسید: مداحی یا قرائت قرآن؟! کدام یک بیشتر ارزش دارد؟! من هم در جواب گفتم: کدام یک برای رضای خداست؟ کدام یک ما را بالا برده؟ کدام یک در وجود ما غرور ایجاد نکرده؟ کدام یک باعث ریا نشده؟ هرچه برای خدا باشد ارزش دارد. کار مخفیانه برای خدا ارزش دارد و چنین کارهایی را در عالم برزخ از انسان می خرند... بهترین درجات بهشت برای کسانی است که خالصانه برای خدا زحمت کشیده‌اند... من افراد مخلصی را در درجات بالای بهشت دیدم که لذات بیشتری درک می کردند. حسرت میخوردم که ای کاش مقام من هم مثل آنها بود! آقای پیروی از من سوال کرد: مصطفی جان! غیر از شهدا چه کسانی را در بهشت دیدی؟ گفتم: کسانی را دیدم که در دنیا انسان های مهربان، ساده، بدون کینه، راستگو و خَیّر بودند. افرادی که مردم به آنها اعتماد داشتند... اما بگذارید به گونه دیگری آنجا را توصیف کنم... برخی پزشکان می‌گویند اوج لذت در دنیای مادی، در لذات جنسی است. اما آنجا لذاتی به انسان نشان داده میشود که با هیچ چیز در دنیا، حتی با لذت جنسی قابل مقایسه نیست... لذتی که اهل بهشت می برند، با هیچ کدام از لذت های دنیا قابل قیاس نیست... آنجا بهترین شرایط لذت بردن برای انسان مهیاست. آنجا همه چیز در اوج است. بهتر از آن نمی شود...!!!

در بهشت، همه با سلامتی و خوشی مشغول لذت بردن هستند و چیزی مانع لذت آنها نمی شود. شاید برای همین است که بسیاری از بزرگان به ما فرموده اند: ای انسان! قیمت تو بهشت است؛ خودت را به کمتر از آن نفروش... من غرق در این لذت ها بودم. در چنین شرایطی، در بهشت خدا مشغول نعمت‌ها بودم که احساس کردم جوانی زیبارو به من نزدیک می شود... تا او را دیدم شناختم. پدرم، شهید حاج محمد طاهری بود... دقیقاً چهره و قیافه اش مثل آخرین تصاویر قبل از شهادت بود... گویی سال ها همدیگر را دیده ایم و می شناسیم... به کنارم آمد. پدرم مرا در آغوش گرفت. از حضور و گرمای محبت پدرانه اش که سالها از آن محروم بودم بسیار لذت بردم... در بهشت خدا با پدرم قدم زدیم. من با او بسیار درد دل کردم. احساس کردم مقام او از بقیه بهشتیانی که دیده ام بسیار بالاتر است... درجاتی داشت که بقیه آنگونه نبودند. تمام اینها را از احترام فرشتگان فهمیدم... پدرم پیراهنی به رنگ روشن بر تنش بود. بعد از کمی صحبت، پدرم به من گفت باید بروم...! سوالی در ذهنم ایجاد شد. گفتم: کجا باید برود؟ کجا بهتر از اینجا؟! پدرم جواب داد: خداوند مأموریت‌هایی به ما شهدا درباره دنیا داده، تا از بندگان خدا گره‌گشایی کنیم، ما شهدا قدرت حل مشکلات مردم را داریم... پدرم به من گفت: من و جمعی از شهدا باید برویم اما به زودی برمیگردم... پدر این را گفت و من تنها در باغ زیبای بهشتی مشغول گشت و گذار شدم... در بهشت هوا بسیار عالی بود. باد و سرما و گرمای آزاردهنده وجود نداشت. هیچ محدودیت زمانی و مکانی نبود. خستگی نبود. هرچه اراده میکردیم، همان را میشد مشاهده کرد... هیچ چیز مانع خواسته های بهشتیان نبود... مدتی بعد پدرم نزد من آمد. به من گفت: مصطفی جان! آماده هستی به دیدار پیامبر اسلام برویم؟! در ذهنم این بود که مگر رسول خدا اینجا هستند! مگر اهل بیت علیهم السلام در همین بهشت برزخی هستن؟! تا این سوال در ذهنم آمد، پدرم به من گفت: بله! اهل بیت علیهم السلام اجازه دادند که تو هم، همراه ما شهدا بیایی...! از شنیدن چنین خبری، گویی داشتم از شوق جان میدادم...! داستانهای زیباو تأثیر گذار https://eitaa.com/joinchat/2162622656C7d14b265ef @KanaleDastan https://eitaa.com/KanaleDastan داستان های تربیتی داستان های بلند و کوتاه https://eitaa.com/joinchat/301006916Cad88331e14 ارتباط با ادمین؛ @valayat

قسمت ← ۱۶ 🌴دیدار یار🌴 وقتی پدرم به من گفت آماده باش تا نزد پیامبر اسلام(ص) برویم، در چشم به هم زدنی از محیط باغ بهشتی خودمان خارج شدیم... ما وارد باغ بسیار بزرگ و زیبا تری شدیم که از آنچه دیده بودم بسیار با شکوه تر و زیباتر بود... من و پدرم شهید محمد طاهری کنار جماعتی نشستیم که بیشترشان از شهدا بودند... باورتان نمیشود که چه چیز دیدم...!!! در مقابل ما پیامبر اسلام حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله و سلم قرار داشتند... من پیامبر اسلام را دیدم...!!! از شوق نزدیک بود قلبم از جا کنده شود... ایشان یک لباس بلند سفید بر تن داشت و یک عبای کرمی رنگ روی لباسشان بود... موهای بلند و زیبا، محاسن و ریش یکدست و قشنگ و سنی حدود ۳۰ تا‌ ۳۵ سال داشتند... آنجا بود که یاد حدیث خود پیامبر اسلام افتادم که حضرت فرمودند: سن اهل بهشت، بین ۳۰ تا ۴۰ سال است... در سمت راست آن حضرت تمامی اهل بیت علیهم السلام به ترتیب نشسته بودند... ابتدا امیرالمومنین حضرت علی علیه السلام و حضرت زهرا سلام الله علیها و سپس فرزندانشان قرار داشتند... در سمت چپ پیامبر اسلام به ترتیب حضرت ابراهیم علیه السلام، حضرت موسی و عیسی علیهم السلام و همینطور تمامی پیامبران نشسته بودند و همگی آنها مانند من به چهره فوق العاده زیبای پیامبر اسلام خیره شده و هیچکس پلک نمیزد... آنجا همه زیبا و نورانی بودند ولی زیبایی چهره پیامبر اسلام با هیچکس قابل مقایسه نبود...

تا آنجا که در وصف زیبایی ایشان، خودم چندین شعر سرودم... حتی یادم هست که در آن بهشت با خودم گفتم وقتی پیامبر اسلام اینقدر زیباست، پس چرا در قرآن از زیبایی حوریه ها و زنان بهشتی صحبت می شود؟! چهره آت حضرت از تمام حوریان بهشتی هم، هزار بار زیباتر بود... پیامبر مشغول صحبت شد. من و دیگران سراپا گوش بودیم. احساس می کردیم که تمام حقایق هستی از سوی رسول خدا به ما منتقل می شود... هیچکس پلک نمیزد... همه محو جمال نورانی پیامبر اسلام بودند. من حضرت یوسف علیه السلام را هم در میان جمعیت دیدم که در آنجا حضور داشت و از محضر پیامبر اسلام استفاده می کرد... من آنجا کسانی مانند شهید برونسی و شهید همت را شناختم که در بین جمعیت نشسته بودند. عده ای از شهدا و عده ای از دوستان پدرم هم آنجا بودند... آنها از لحاظ معنوی از بقیه شهدا مقامشان بالاتر بود. این را به راحتی فهمیدم. چرا که در آنجا تمام شهدا نبودند... خوب به یاد دارم که با خودم گفتم خدایا! هیچ لذتی در بهشت بالاتر از همنشینی با رسول خدا نیست... احساس میکردم که سعدی، شاعر بزرگ هم چهره پیامبر اسلام را دیده است که این گونه شعر سرود: ماه فرو ماند از جمال محمد سرو نباشد به اعتدال محمد پیامبر اسلام سخنانی بیان کردند که بیشتر آنها را فراموش کردم؛ اما یادم هست آن حضرت در پایان سخنانشان به ما فرمودند: شما از دیدن چهره من که یک مخلوق خداوند متعال هستم، به چه حالی افتاده‌اید. اگر بهشت رضوان خدا را نظاره میکردید، میفهمیدید که جلوه عنایت الهی و تجلی ذات پاک خدا با شما چه خواهد کرد...!! احساس میکردم کل علوم هستی و کل مطالبی که احتیاج داریم تا به تکامل رسیده و لایق بهشت رضوان شویم را از زبان پیامبر اسلام شنیدم... اما نمی‌دانستم بهشت رضوان چیست؟! بعدها از آقای پیروی سوال کردم... به من گفت: از عالم بزرگی شنیدم که رضوان و بهشت رضوان همان خوشنودی خدای متعال است که بالاترین مقام و نعمت در بهشت همین است... حتی پیامبران به دنبال رضوان خدا هستند، مثل شاگردی که معلمش را دوست دارد و می‌خواهد، معلم همیشه از او راضی باشد یا مثل کسی که دوستی دارد که بسیار عاشق و دلباخته اوست و همیشه می‌خواهد این دوست از دست او راضی باشد... بهشت رضوان دقیقا همین است. همان مقامی که بهشتیان دوست دارند که خدای متعال از آنها راضی باشد... اهل بهشت، این رضایت خدا را میبینند و حس میکنند و این را حاضر نیستند با چیزی عوض کنند... بالاترین مقام در بهشت، همین رضوان و رضایت الهی است که هم پیامبران و هم شهدا و هم تمام اهل بهشت به دنبال آن می گردند‌.. داستانهای زیباو تأثیر گذار https://eitaa.com/joinchat/2162622656C7d14b265ef @KanaleDastan https://eitaa.com/KanaleDastan داستان های تربیتی داستان های بلند و کوتاه https://eitaa.com/joinchat/301006916Cad88331e14 ارتباط با ادمین؛ @valayat

قسمت ← ۱۷ 🌴احمد🌴 یکی از کسانی که در محضر پیغمبر اسلام مشاهده کردم، احمد خُدّامی بود. او در کنار شهدا و هم مقام با آن ها نشسته و سخنان رسول خدا را گوش میکرد... اما احمد شهید نشده بود. او از دوستان دوران نوجوانی و جوانی من بود. او مانند من کوچک بود که جنگ تمام شد ولی تا توانست در راه شهدا قدم برداشت... یادم هست که به مرحوم آیت الله واله و شهید عاصمی و دیگر سرداران و شهدای کاشمر خیلی ارادت داشت... این را هم بگویم که شهید عاصمی، سردار بزرگ تخریب بود. احمد یک مربی فرهنگی بود و در راستای آشنایی نسل جدید با افکار امام و شهدا قدم برمی داشت. او در مسجد و دانشگاه و هر کجا که می‌توانست فعالیت فرهنگی و مذهبی می کرد... احمد مهندسی متالوژی خوانده بود، اما خودش را وقف هدایت نسل جوان کرد... احمد اخلاص عجیبی داشت. در تمامی کارهایش رضایت خدا را در نظر می گرفت... مثلاً یک بار صبح زود با هم به کوه رفتیم. در مسیر بودیم که متوجه شدیم به خاطر زلزله قسمتی از کوه ریزش کرده و سنگ های بزرگ در طرف دیگر جاده آسفالت ریخته... با اینکه مسیر باز بود، اما احمد نگه داشت و پیاده شدیم. گفت: ماشین هایی که از این مسیر عبور می کنند متوجه ریزش کوه نیستند و خدایی نکرده با این سنگ ها برخورد می کنند... ما هم با سختی این سنگها را جابجا کردیم... خدا را شکر! اتفاقی نیفتاد و ما هم حرکت کردیم... احمد در سنین جوانی مبتلا به سرطان شد و سختی های زیادی کشید و خواب شهید عاصمی را دیده بود که به او در خواب گفته بود: قبل از ۳۰ سالگی از دنیا میروی و مهمان ما خواهی شد...

همین اتفاق هم افتاد و احمد قبل از ۳۰ سالگی از دنیا رفت. اما برایم عجیب بود که چرا احمد، هم مرتبه شهدا بود و در محضر رسول خدا قرار داشت...؟! بعدها از بزرگی شنیدم که فرمود: چنین مقامی مخصوص کسانی است که برای هدایت مردم زحمت میکشند و فقط اخلاص و رضایت خدا برایشان مهم است... آری چنین انسانهایی هم ردیف شهدا هستند و نزد پیامبران الهی روزی میخورند... از محضر پیامبر اکرم خارج شدیم. بهشت رضوان مقامی می خواست که من آن مقام را نداشتم. اما من از خود بی خود شده و مست آن دیدار بودم... هموز باورم نمیشد که مرا به چنان مقام و جایگاهی راه دادند...!!! بار دیگر پدرم می خواست به سراغ اهل دنیا برود... پدرم، شهید محمد طاهری گفت: مصطفی جان! برخی از مردم دنیا حاجاتی از خدا دارند که ما شهدا را واسطه قرار داده اند. ما وظیفه خود میدانیم که به فرمان و اجازه خدای متعال از مشکلات برخی از آنها گره گشایی کنیم... پدرم خداحافظی کرد و رفت... من ایستاده بودم. از آنچه می دیدم لذت می بردم. واقعاً نمی توانم آنچه دیده بودم را توصیف کنم... کلمات و جملات، قدرت توصیف آن همه زیبایی و شکوه را ندارند... بیخود نیست که می گویند بهشت دیدنی است؛ نه شنیدنی...! وقتی پدرم رفت، دیدم کنار من یک درخت زیبا، در کنار نهر آبی زلال قرار دارد. به‌ آن درخت نزدیک شدم... عجیب بود آن درخت، هم سیب قرمز، هم سیب زرد، هم سیب سبز و هم گلابی داشت. شاید این از معجزات بهشت است... لابلای این میوه ها، گلهای یاس سفید، این درخت را پوشانده بود... من از عطر سیب و گلابی و گل های یاس و صدای آب، بوی ذکر خدا را حس می کردم و سرمست شده بودم... اولین بار بود که سیب سبز میدیدم... چند سال بعد در یک میوه فروشی، سیب سبز دیدم... سؤال کردم اینها چه فرقی با سیب های دیگر دارد؟ گفت: این سیب ترش است و مشتری خودش را دارد... حتما آنچه در بهشت دیده بودم، پیام مهمی به ما داشت... داستانهای زیباو تأثیر گذار https://eitaa.com/joinchat/2162622656C7d14b265ef @KanaleDastan https://eitaa.com/KanaleDastan داستان های تربیتی داستان های بلند و کوتاه https://eitaa.com/joinchat/301006916Cad88331e14 ارتباط با ادمین؛ @valayat

قسمت ← ۱۸ 🌴بازگشت🌴 من در آنجا محو زیبایی درختان و بوی عطر گل ها و ذکر تسبیحی بودم که از حرکت آب می شنیدم... آنجا بود که یاد حدیث پیامبر اسلام افتادم که فرمودند: مردم در خوابند، وقتی می میرند تازه بیدار می شوند...! واقعا همین گونه بود. مردم خبر ندارند که اگر مسیر خدا را بروند چه بهشتی در انتظار آنهاست! آنجا تازه این حدیث برایم معنا شد... هر لحظه مشتاق رها شدن از دنیا و رسیدن به آن درجات بودم... باورتان نمی شود...! من در آنجا آرزوی مرگ خودم را داشتم! دوست داشتم از دنیا کنده شوم... در آنجا افراد مختلف را می دیدم و با یک نگاه از باطن اعمال آنها باخبر می شدم... مثلاً در آنجا کسی را دیدم که با خود حدیث نفس داشت و میگفت: ای کاش در دنیا به جای این همه دعا برای بدست آوردن پول، از خدا رشد معنوی می خواستم! تا در بهشت، جایگاه بهتری نصیبم شود... کسی گفت: ای کاش زمانی که نمازم قضا میشد، بلافاصله آن را می خواندم...! شخص دیگری در دلش میگفت: ای کاش مانند مقربین و انسانهای نیک، سحرها از خواب بیدار می شدم و لذت مناجات با خدا را بیشتر حس میکردم...! دیگری می گفت: ای کاش زیاد نمیخوابیدم و در دنیا اهل خواب نبودم تا برکات و رزق و روزی بیشتری نصیبم میشد... شخص دیگری می گفت: ای کاش جایگاهی بسیار بالاتر را به دست می آوردم...! ای کاش در امتحان خدا که در طول زندگی برایم پیش آمده اینقدر ناله و بی تابی نمی کردم؛ چرا که با صبر در مقابل سختی ها مقامات بسیاری را می توانستم کسب کنم... دیگری می گفت: ای کاش آن زمان که قدرت انجام گناه داشتم، گناه نمی کردم...!

اگر به دستورات خدا گوش می کردم به مقامات بسیار بالاتری دست میافتم... یکی از حقایقی که برایم آشکار شد در مورد نفس انسان بود... انسان هر قدمی که برمی دارد یک گام به مرگ خود نزدیک می‌شود و باید برای سرای آخرت تلاش کند... اما لذت های دنیا مانع این کار بزرگ می شود. لذت های دنیایی که با سختی‌ها و مشکلات پیچیده شده... حیف است مردم فقط لذت های جسمی و دنیایی را می فهمند و ما درکی از لحظات معنوی نداریم و این درک کار هر کسی نیست... چرا که اگر انسانی لذت معنوی را درک کند، دیگر حاضر نیست آن را با لذت های دنیا عوض کند... این را در زندگی بسیاری از بزرگان دین دیده ایم که حاضر نیستند لذت نماز شب را با هیچ چیز دیگر عوض کنند... یکی دیگر از مواردی که بنده متوجه شدم در مورد حضور در جماعت مسلمین بود. اسلام دینی است که بیش از فردی بودن به حضور در اجتماع توصیه میکند... آنجا حدیث یدالله مع الجماعة را به خوبی درک کردم. مثلا اگر یک گروه به دیدار یک مسئولی بروند و تقاضایی داشته باشند، خیلی زودتر به نتیجه می رسند تا اینکه تک‌تک به سراغ آن مسئول بروند... برای همین است که حضور در نماز جماعت اینقدر تاکید شده و بسیاری از عبادات ما به صورت جمعی انجام می شود. افرادی که در دنیا در اجتماع مسلمین حاضر هستند و در راه مشکلات مردم و حل گرفتاری آنها تلاش می کنند، هزاران بار بهتر از کسانی هستند که در گوشه ای نشسته و مشغول عبادت خدای متعال هستند... از دیگر مواردی که در عالم برزخ درک کردم، موضوع شیطان بود. شیطان در دنیا در کنار ما قرار گرفته و ما را مدام وسوسه می کند. هرگاه دستورات خدا را انجام ندهیم مرتکب گناه شده و راه نفوذ شیطان به سوی ما باز می شود... حتی اصرار به گناهان کوچک، شیطان را بر ما مسلط می کند؛ اما برعکس، وقتی انسان گناه آماده‌ ای را ترک کند خدای متعال چنان دریای رحمت خودش را به روی آن بنده می گشاید که لذت عبادت هایش را میچشد... یکی از چیزهایی که من دیدم که چطور شیطان را از ما دور می کند، توجه به نماز اول وقت است. اینکه انسان با لباس پاکیزه، با عطر و با تمام زیبایی ها وارد نماز شود... جالب است بدانید من در بهشت مشغول گشت و گذار بودم که ناگهان مشاهده کردم دو فرشته در کنار من ایستاده اند... آنها بدون آنکه من صحبتی بکنم به من گفتند: شما باید به دنیا برگردی! من فکر کردم شوخی می کنند. با تعجب به آنها گفتم: برای چه؟!‌ من اصلا نمی خواهم برگردم! مگر اینجا بهشت خدا نیست؟! آنها گفتند: شما امتحانات نهایی در پیش دارید که باید آنها را سپری کنید، تا با مقامی کامل به اینجا باز گردید... من هم التماس کردم و گفتم خواهش می کنم این حرف را نزنید. من دوست دارم بمیرم! من نمی خواهم به دنیا برگردم! بگذارید اینجا بمانم! در دنیا بهترین شرایط با صدها سختی همراه است. اما در این بهشت الهی همه چیز لذت و کمال محض است... دوباره التماس کردم. حتی یادم هست که حاضر بودم سخت ترین شرایط را تحمل کنم، اما آنجا بمانم... حتی من به آن دو فرشته گفتم: اجازه دهید اینجا بمانم اما مرا عذاب کنید... درست مثل کودکی که میخواهد در پارک مشغول بازی شود، اما والدین اجازه نمی دهند و مدام التماس و گریه میکند... در آنجا هم من خدا را صدا زدم اما فرشتگان قبول نکردند... خیلی دوست داشتم پدرم آن لحظه در کنارم می بود و با او درد دل میکردم... اما او هم راضی به رضای خدای متعال بود. حتی یادم هست که به من گفتند: تو لیاقت پیدا کردی به خاطر برخی اعمالت و به خاطر شفاعت پدرت، شهید محمد طاهری با گروهی از خوبان به دیدار پیامبر اسلام نائل شوی. این توفیق نصیب هرکسی نمی شود... فرشتگان گفتند: در بهشت برزخی کسانی هستند که سال هاست حضور دارند اما درجه ایمان آنها به قدری پایین است که توفیق دیدار رسول خدا را نداشتند... پس شما خوشحال باش که چنین سعادتی نصیبتان شده. امیدوار باش که وقتی باز هم به دنیای برزخ آمدی مقامت بالاتر از اینها باشد... آن دو فرشته ادامه دادند و به من گفتند: ببین پدرت چه مقامی دارد! برخی از بزرگان در برزخ هستند که سالی یک مرتبه می توانند رسول خدا را ملاقات کنند؛ برخی‌ ها ماهی یک مرتبه و برخی دیگر هفته ای یکبار... اما پدرت هر روز دو بار به دیدار رسول خدا نائل می شود که این به خاطر خودسازی و اعمال ایشان در دنیا بود... شما هم تلاش کن تا با چنین مقامی به برزخ برگردی! بعد یکی از آن دو فرشته به من گفت: تو میخواستی چهره پیامبر را مشاهده کنی، که موفق شدی؛ سوالی در ذهن داشتی! اینکه چرا گفته اند: شهدا زنده اند؟! چرا گفته اند: تفاوت دنیا با آخرت مانند تفاوت زندگی در رحم مادر و زندگی در دنیا ست...! چرا باید سوره حمد اینقدر در نمازها تکرار شود؟! چرا هر روز بارها در نماز به بندگی و نبوت پیامبر اسلام اقرار می کنیم؟!

تو میخواستی درجات اهل بیت علیهم السلام را ببینی. در مورد ایمان به غیب سوال داشتی و خیلی موارد دیگر... فرشتگان به من گفتند: آیا جوابت را گرفتی؟! گفتم: بله! جواب همه را گرفتم...! ناگاه به گریه افتادم تا بلکه بتوانم در بهشت بمانم! اما آنها بلافاصله مرا به سوی بدنم پرتاب کردند... من از کنار همان درخت زیبا به سوی زمین فرستاده شدم... همینطور که گریه می کردم و خدا را صدا میزدم، یکباره دیدم روی تخت بیمارستان هستم و تمام دردها به بدنم وارد شد... پرستاری که بالای سرم بود و شرایطم را بررسی می‌کرد، یکباره جیغ کشید و فریاد زد و خبر داد که من به هوش آمده ام... اما من خیلی ناراحت بودم که چرا از بهشت خدا دوباره به این دنیای پر از رنج و غم برگشتم... آن زمان بعد از ظهر ۲۲ تیرماه ۱۳۸۲ بود و من هجده روز بعد از آن سانحه رانندگی به هوش آمدم... آری من هجده روز نزد پدرم بودم در بهشت خدا، در عالم برزخ... یک ساعت بعد، پزشک جراح بالای سرم آمد... تمام فامیل و دوستانم از شنیدن این خبر خوشحال شدند و همه به هم خبر می‌دادند که مصطفی پسر حاج محمد طاهری حالش خوب شده...! آنها خوشحال بودند و می خندیدند. فقط من بودم که از این زنده شدن و بازگشت به دنیا ناراحت شدم... داستانهای زیباو تأثیر گذار https://eitaa.com/joinchat/2162622656C7d14b265ef @KanaleDastan https://eitaa.com/KanaleDastan داستان های تربیتی داستان های بلند و کوتاه https://eitaa.com/joinchat/301006916Cad88331e14 ارتباط با ادمین؛ @valayat

قسمت ← ۱۹ 🌴بعد از بیمارستان🌴 وقتی که سلامتی را به طور کامل به دست آوردم، بار دیگر پدرم را درخواب دیدم... همراه با یکی از همرزمان شهیدش به دیدن من آمد. خیلی از زیارت آنها خوشحال شدم. آنها هم از این که مرا می دیدند که من صحیح و سالم بوده و مشغول تحصیل هستم خوشحال بودند... دوست پدرم را شناختم. او از سرداران شهید بود. از من سوال کرد: آیا از پسر من خبر داری؟! گفتم: بله! او دانشجوی خیلی خوبی است. الان هم در یکی از دانشگاه های معتبر تهران درس می خواند... اما این شهید بزرگوار با ناراحتی به من گفت: چرا پسرم در همین مشهد درسش را ادامه نداد؟! ای کاش مثل شما دانشگاه مشهد را انتخاب می کرد! من هم گفتم: دانشگاهی که درس می خواند خیلی خوب است. اما این شهید بزرگوار در عالم خواب با ناراحتی به من گفت: کاش پسرم نزد امام رضا ع می ماند و از برکت مشهد استفاده می کرد... من که نفهمیدم جریان ناراحتی این شهید بزرگوار چه بود... فرزند این شهید از دوستان من و از بسیجی های مومن بود. پدر ما با هم در جبهه رفیق بودند و هر دو شهید شدند... عجیب است که بدانید بعدها فهمیدم که چرا پدر آن جوان نگران و ناراحت بود؛ چون دوست من مدرک مهندسی و سپس کارشناسی ارشدش را گرفت. اما متاسفانه به خاطر شرایط بد اخلاقی در دانشگاه، رفته رفته از اعتقادات خودش دور شد... به توصیه برخی از اساتید، به خارج از کشور رفت و مقیم آن کشور شد...

بعدها شنیدم که پسر آن شهید متاسفانه تمام ارزش ها و اعتقادات دینی که پدران ما در راه آنها جانشان را فدا کردند، زیر پا گذاشت... تازه علت ناراحتی آن شهید بزرگوار را فهمیدم... در دهه ۹۰ دوست داشتم به جمع مدافعین حرم بروم و در برابر داعش بجنگم؛ اما چون فرزند شهید بودم قبول نکردند... بعد از شهادت سردار سلیمانی، یک شب خواب عجیبی دیدم... دیدم که در یک حسینیه بودم و شهیدان حاج قاسم سلیمانی و ابراهیم هادی به من خوش آمد می گفتند... آنها با روی خندان به مردم می گفتند: بنشینید. بعد هم برای همه مردم سخنرانی کردند... این دو شهید بزرگوار، یعنی شهید سلیمانی و شهید ابراهیم هادی در عالم خواب مرا مسئول پذیرایی از مردم کردند... در خواب احساس کردم، همان نصیحت هایی که در بهشت برزخی از زبان مبارک رسول خدا شنیده بودم را این دو شهید برای مردم بیان کردند... در عالم خواب سردار سلیمانی به من گفت: شما مسئول پذیرایی از مردم هستی و هرچه دوست داری برای مردم بیاور... من احساس کردم سردار سلیمانی از من خواسته است که ماجرای بهشت برزخی را که در بیمارستان دیده بودم برای مردم بگویم و با این گفتن ها از مردم پذیرایی کنم... وقتی از خواب پریدم، تمام آنچه که در بهشت برزخی در بیمارستان دیده بودم را نوشتم تا فراموشم نشود... چند بار از مراکز مختلف و حتی از صدا و سیما برای ثبت ماجرای بهشت برزخی من، با من تماس گرفتند؛ اما هیچ کدام را قبول نکردم و به آنها جواب رد دادم... اما آن شبی که در خواب سردار سلیمانی و شهید ابراهیم هادی را دیدم، فردای آن روز از گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی با من تماس گرفتند... آنها می خواستند ماجرای مرا ثبت کنند. وقتی دیدم نام شهید ابراهیم هادی آمد فهمیدم که ارتباطی بین خواب دیشب و تماس امروز هست... برای همین آنها را قبول کردم و به آنها جواب مثبت دادم... آنها هم مصاحبه مرا چاپ کردند و شد همین کتابی که شما آن را می خوانید... یعنی کتاب "با بابا"... بعدها چند خواب دیگر دیدم که هم پدرم و هم شهدای دیگر در خواب به من گفتند: مصطفی جان! آنچه در بهشت برزخی دیده بودی همه راست است. خدا به تو فرصت داده و تو را به دنیا برگردانده، تا با مقامی بالاتر، به بهشت خدا وارد شوی! بعد از تمام این خوابها یقینم کامل شد که آنچه در بهشت برزخی در بیمارستان دیده بودم، همگی آنها راست و درست است... داستانهای زیباو تأثیر گذار https://eitaa.com/joinchat/2162622656C7d14b265ef @KanaleDastan https://eitaa.com/KanaleDastan داستان های تربیتی داستان های بلند و کوتاه https://eitaa.com/joinchat/301006916Cad88331e14 ارتباط با ادمین؛ @valayat

✳️ رمان های زیر در کانال های حاج اقا بارگذاری شده است 👇👇👇👇👇👇👇 ۱-📚#داستانهای_تربیتی(به پایان رسید) https://eitaa.com/4461041/119 ۲-📚#داستانهای_زیبا_و_تاثیرگزار https://eitaa.com/KanaleDastan/22 ۳-📚#رمان_تقسیم (به پایان رسید) https://eitaa.com/4461041/305 ۴-📚#سه_دقیقه_در_قیامت(به پایان رسید) https://eitaa.com/4461041/569 ۵-📚بازنویسی کتاب سیاحت غرب(به پایان رسید) https://eitaa.com/4461041/610 ۶-📚#من_میترا_نیستم(به پایان رسید) https://eitaa.com/4461041/680 ۷-📚 #رمان_بدون_تو_هرگز (به پایان رسید) https://eitaa.com/20474345/39 ۸-📚 رمان #حسین_پسر_غلامحسین (داستان زندگی شهید والامقام حسین یوسف الهی) https://eitaa.com/20474345/119 ۹-📚 رمان #دختر_شینا https://eitaa.com/DastanD/9 ۱۰-📚 رمان #تنها_میان_داعش https://eitaa.com/4461041/776 ۱۱-📚#با_بابا گروه فرهنگی #معجون https://eitaa.com/KanaleDastan/290 ۱۲-📚#گروه_داستان https://eitaa.com/joinchat/3409314105C446fc7291b ۱۳-📚#سلام_بر_ابراهیم ╔══🦋°🌷 °🦋══╗ ☫شهید ابراهیم هادی https://eitaa.com/joinchat/128647445Ce167e7a2de ╚══🦋°🌷 °🦋══╝ 💖 کانال داستانی شهدا 💖 https://eitaa.com/joinchat/1776877880C962befbd58 ╰━━🌷🕊🌼🕊🌷━━╯

قسمت ← ۲۰ 🌴به جای پدر🌴 بهمن ماه ۱۳۸۲ بود. الحمدالله حال من بسیار بهتر از قبل شده بود. من حتی در امتحانات پایان ترم دانشگاه شرکت کردم... البته در برخی امتحان ها نتوانستم به سوالات جواب دهم. اینها همه از عوارض ضربه وارد شده به سرم بود... یک روز در اواخر بهمن همان سال، آقای پیروی به من گفت: الحمد لله که مشکل شما برطرف شد. خیلی برایت دعا کردم. خیلی از خدا خواستم که سلامتی شما برگردد... ایشان بعد از کمی سکوت گفت: مصطفی جان! من دیگر عمرم را کرده ام؛ بارها به خدا گفتم: می خواهم به یاران شهیدم برسم. مرا حاجت روا کن! آقای پیروی گفت: مصطفی جان! وقتی از بهشت حرف میزدی؛ با خودم گفتم چقدر ضرر کردم که همراه شهدا نرفتم. این را هم بگویم که من هم ماجرایی شبیه تو داشتم. آقای پیروی وقتی تعجب مرا دید، گفت: من هم در طی عملیات فتح المبین انفجاری در مقابل صورتم رخ داد که مقداری از روده من بیرون ریخت... عجیب بود، آن را با کمک رزمندگان به داخل شکم برگرداندیم. مرا به بیمارستانی در اهواز بردند و در آنجا با عمل جراحی گلوله را خارج کرده و مرا با هواپیما به اصفهان منتقل کردند... پرد زیادی داشتم. منم توسل به امام زمان کردم و نیمه شب در حالی که از درد اشک می ریختم متوجه شدم که یک نفر با چهره‌ای بسیار نورانی بالای سر من قرار دارد. به من فرمود: چرا مرا به مادرم قسم می دهی؟! ایشان دستشان را روی شکم من گذاشتند و من دست ایشان را احساس کردم. این فرد نورانی فرمود: حال شما خوب است، بلند شو و به مردم خدمت کن! من آن لحظه کسی را در اتاق ندیدم...

آقای پیروی حکم پدر را برای من داشت. صحبت هایش که تمام شد گفت: ۲۰ سال از آن ماجرا می‌گذرد و چیز زیادی نمانده که من هم باید بروم... پریدم وسط صحبت هایش و گفتم: این حرف ها را نزنید! ان شاء الله سالهای سال سایه شما بالای سر ما باشد... واقعاً بعد از رفتن پدرم، آقای پیروی برای من حکم پدر داشت. او شخصیتی مهربان و دلسوز و پر محبت داشت... هر بار که با ایشان صحبت میکردم، مرتب شوخی می کرد و ما میخندیدیم. اما آن شب طوری که کسی متوجه نشود به من گفت: آقا مصطفی! من دو سه روز دیگر بیشتر مهمان شما نیستم. من از خدا خواستم تا آنجا که می توانم به این مردمی که منتظر امام زمان ع هستند خدمت کنم. اما مطمئنم که زمان سفر من فرا رسیده. من همیشه از خدا خواسته ام در رختخواب و بیماری نمیرم. بلکه در حال خدمت به اسلام و نظام شهید شوم... او ادامه داد و گفت: تو هم برایم دعا کن! دیگر خسته شده ام. دلم برای حاج محمد و دوستان شهیدم تنگ شده... با ناراحتی گفتم: خواهش می کنم این حرفها را نزنید. من تازه حالم بهتر شده، تحمل این حرفها را ندارم... ایشان دوباره فرمود: من از خدا خواسته ام بدنم روی تخت غسالخانه نرود. همیشه آرزو داشتم از بدنم چیزی برای تشییع جنازه نماند. مثل شهدای گمنام... من مطمئن هستم جنازه‌ای از من بر نمی گردد که برای تشییع جنازه اذیت شوید... آقای پیروی گفت: مصطفی جان! وصیت نامه من در کمد من، در محل کار قرار دارد... بار دیگر از ایشان خواستم این حرفها را نزند. تحمل این حرفها رو نداشتم... البته این را بگویم که آقای پیروی رت بارها بعد از ماجرای بیماریم دیده بودم که در اتاقش تک و تنها، ساعتها نوار و صحبت های مرا گوش میکرد و اشک می ریخت و با خدا مناجات میکرد... میخواستم موضوع صحبت را عوض کنم... یادم افتاد نوار صحبت ها و سوالاتی که من در زمان بستری داشتم، دست ایشان بود و به من نمی داد... هر وقت درخواست میکردم میگفت: زمانی نوار را به شما میدهم که زمان رفتن من باشد. اصرار کردم نوار را بدهید تا یک بار خودم گوش کنم. گفت: چشم... این حرف هایی که آقای پیروی در روزهای پایانی، به من زد خیلی مرا نگران کرد... یعنی چه اتفاقی برای آقای پیروی می افتد؟! مگر در سال ۱۳۸۲ چه اتفاقی رخ خواهد داد؟! چرا که او از خدا درخواست شهادت کرده بود و مدام میگفت: که آن روز نزدیک است... آن زمان آمریکا عراق را اشغال کرده بود. یعنی مربوط به آن می شد؟! چطور قرار است که ایشان شهید و مفقودالاثر شود...؟! داستانهای زیباو تأثیر گذار https://eitaa.com/joinchat/2162622656C7d14b265ef @KanaleDastan https://eitaa.com/KanaleDastan داستان های تربیتی داستان های بلند و کوتاه https://eitaa.com/joinchat/301006916Cad88331e14 ارتباط با ادمین؛ @valayat