تلخ‌ترین مثالی که می‌توانست در سخنان رهبری بیان شود، همین مثال سکوت و تعلل #توابین نسبت به حادثه #کربلا بود! امروز اگر نفر به نفر من و شما حرف نزنیم و نفهمیم تبیین حقایق و شرح تاریخ انقلاب به چه اندازه اهمیت دارد، مصداق همان توابین خواهیم بود! خواب نمونیم!

🔺 بیش از صد روز از ناآرامیهای ایران می‌گذرد. از زاویه های مختلف می‌توان مسئله را دید. فضای مجازی را هم اگر رصد کنید هرکسی از زاویه ای دیده و اتفاقا دارد همان را برای دیگران بیان کرده و می‌کوشد مخاطبین یا جامعه ی مجازی که با آنها در ارتباط است را با نگاهش همراه کند. توپخانه های وطن فروش که از لندن به روز می‌شوند هم بیکار ننشسته و با تمام وجود فعال هستند. کاربرهای حامی ایران هم هرکجا که توانسته‌اند در حد خودشان در میدان بوده و سعی کرده‌اند ساکت نباشند. اگر شده با کامنتی، یا توئیتی، یا پستی و حتی اگر لازم بوده در تجمعات حاضر شده و از وطن دفاع کرده اند. رهبر ایران هم از ابتدای ناآرامی‌ها در میدان بوده، کوشیده با جامعه گفتگو کرده، و از ارزش‌ها دفاع کند. در برابر تهاجم به وطن میدان را حفظ کند و از آگاه سازی غافل نشود. رهبر ایران و مردمی که دلشان با ایران است؛ وطن را تنها نگذاشته و در این ماجرا کنار هم بوده اند. خواص جبهه باطل هم که لحظه ای ساکت نبوده و به شدت فعال بوده‌اند. 🔺 از یک گروه اما خبری نیست و آن هم خواص جبهه ی حق هستند!! این ماجرا به حدی واضح است که رهبر ایران در آخرین سخنرانی خود در روز گذشته، به صراحت به آن اشاره کرده و اینگونه خواص را خطاب قرار دادند: نکته‌ی بعدی این است که بهنگام حرکت کردند. در یک خطّ تولید، ممکن است بیست نفر کارگر ردیف ایستاده‌اند، این محصول صنعتی دارد روی این خط حرکت میکند، هر کدام یک کاری باید انجام بدهند؛ یکی باید یک چکّش بزند، یکی باید یک پیچ را بگرداند، یکی باید یک چیزی را بگذارد، یکی باید یک چیزی را بردارد؛ در لحظه‌ی خودش باید این کار را انجام بدهند. اگر این جسم ــ که شما یکی از این بیست نفری هستید که پشت خطّ تولید ایستاده‌اید ــ از جلوی شما عبور کرد، شما ده ثانیه بعد به فکر افتادید، از دست رفت دیگر، کار تمام میشود. به‌لحظه باید انجام داد! #توابین برای انتقام خون مطهّر امام حسین آمدند جنگیدند، کشته شدند، همه‌ی آنها کشته شدند امّا در تاریخ اینها را مدح نمیکنند؛ چرا؟ چون دیر جنبیدند. شما که میخواستید خون خود را در راه امام حسین بدهید، چرا در اوّل محرّم، دوّم محرّم نیامدید که اقلّاً یک کاری صورت بدهید؟ آنجا می‌ایستید تماشا میکنید، امام حسین به شهادت می‌رسد، بعد دلتان میسوزد، آن وقت می‌آیید در میدان! [نتیجه‌ی] کار را بهنگام انجام ندادن این است. کار را بهنگام باید انجام داد. 🔺 رهبری خیلی واضح اینجا در مثال خط تولید دارد توضیح می‌دهد که من در میدان هستم، مردم هم هستند در این چرخه جای یک گروه خالی است و آن گروه باید تصمیم بگیرند که قرار است چگونه رفتار کنند و کجای ماجرا باشند... امروز با قاطعیت می‌توان گفت آن کسانی که در این صد روز شبیخون خورده و در غفلت بودند خواص جامعه ی ایران هستند. خواصی که گیج و کلافه و در غفلتند. یا تن پرور شده اند. یا راحت طلب شده‌اند یا اینکه تصور می‌کنند نیاز نیست تکاپوی خاصی داشته باشند... آقایان منبری ! آقایان سخنران ! عزیزان صاحب قلم ! خانم های صاحب تریبون ! ای جماعتی که ارتباطی بین شما با مذهب و فرهنگ و وطن و یا کلمات مشابهِ اینها تعریف میشود، اعتبار خود را از کدام تفکر دارید؟ چطور شناخته شده اید؟ کدام مردم دور شما جمع شدند تا دیده شوید؟ چه کسانی به تریبون های شما رونق دادند؟ با دَم زدن از چه چیزهایی اعتبار کسب کردید؟ آیا شما آنها را آماج حملات نمی بینید؟ آیا نسبت به آن مسئولیتی ندارید؟ در چنین فضایی برای تبیین آنچه باید جامعه بداند چه کرده اید؟ 🔺 عزیزی درست میگفت. داستان خواص جامعه ی ما و نسبتشان با حکومتی که تشکیل داده ایم و برایش خون دل خورده و هزینه داده ایم دقیقا داستان کودکانی ست که یک الماس به دست آورده و اهمیتش را نمی دانند و دارند با آن فوتبال بازی میکنند... سکوت کَر کننده ی برخی در این فضا، فوق العاده نا‌جوانمردانه است. پرچم ایران تا قیامت بالا خواهد ماند؛ اما تاریخ ما فراموش نخواهد کرد که روزی در این مملکت آمد و فتنه ای بر این سرزمین گذشت که در آن، "خواص" ، مردم ایران و رهبرشان را در جنگ تمام عیاری که به حق میتوان آن را "جنگ احزاب" دانست تنها گذاشتند. ما از وطن خود در برابر فتنه‌ای که استودیوها در لندن رسمی و علنی مدیریتش می‌کنند دفاع میکنیم، اما خواصی که در این معرکه ساکت بودند فراموش نکنند که در دفترچه‌ی "وجدان" ، "انسانیت" و "شرافت" هیچ وقت و هرگز از آنها به نیکی یاد نخواهد شد...