࿐჻ᭂ⸙🍃🌸🍃⸙჻ᭂ࿐ در كوير سينه ام، چشمه‌های «ربّنا» ست بر لبم شكوفه «آتِ ما وَعَدتنا» ست بند بند هستی ام، ترجمان اين دعاست: «لانُزِغْ قُلوبَنا بعدَ اذْ هَدَيْتَنا» [۱] 🟢 دعا، زبان عشق و نياز بنده به درگاه خدای بی نياز است. 🟡 گرايش به دعا و نيايش و اظهار تواضع و نياز در پيشگاه يك قدرت برتر و سرنوشت ساز، در نهاد و فطرت انسان نهفته است. به عبارت ديگر، روی آوردن به معبود و انجام نيايش، پاسخ انسان به ندا و خواستِ فطری و درونی خويش است. 💠 دعا در سيره بزرگان دين، از جايگاه ويژه اي برخوردار بوده است. پيامبران الهی، امامان معصوم، اولياي خدا و بندگان وارسته، همواره در پيشگاه خداوند دست به دعا مي‌گشودند و چشم اميدشان تنها به بخشش و رحمت پروردگار بوده است. 🔷 از «زبور داوود» گرفته تا مناجات‌هاي پيامبر خدا (ص) و امام علي (ع) و «صحيفه سجاديّه» حضرت زين العابدين (ع) و نيايش امام حسين (ع) در عرفات و ساير فرازهای برجسته و جلوه‌های روشنی كه در دعاها وجود دارد، گواه اين گرايش و اهتمام است.   ❤️ اجازه اي كه خداوند به بنده بي مقدار خود داده تا او را خطاب كند و از درگاهش حاجت بطلبد، به يقين يك موهبت و توجه ويژه از سوي خداوند است. به تعبير حضرت علي (ع): 🌸 قَد اذِنَ لَكَ فِي الدُّعاءِ وَ تَكفَّلَ لكَ بِالإجابَة. [2] خداوند به تو اجازه دعا داده و عهده دار اجابت گشته است. 💠 دعا، تنها تكرار زبانی الفاظ نيست، بلكه ابراز برترين نيازها و خواسته‌ها از عمق وجود و از صميم دل، در پيشگاه پروردگاری است كه قادر مطلق است و سررشته همه امور، به دست توانای اوست. او خدايي است كه مقدّرات بندگان را رقم می زند و عفو و آمرزش و بهشت و دوزخ نيز، در اختيار اوست. 🔷 زمانی «حال دعا» پديد مي‌آيد كه معرفت و شناخت ما نسبت به «قدرت و نعمت خدا» و «عجز و نياز خويش»، كامل شده باشد، تا بدين ترتيب، رابطه اي به نام «نيايش» و «دعا»، ميان بنده و مولايش پديد آيد. يك ذرّه ز عجز خويش ابراز كنيم چندان كه خدا غنی است، ما محتاجيم. 🌀ادامه دارد... ................... 📚[۱]: نهج البلاغه، نامه ۳۱ 📚[2]: برگ و بار، جواد محدثی، ص ۲۱. #ماه_رمضان JOiN👇 🍃🌸 @Kolbezendegi ڪُلبـہ زِندِگــے👆