#با کلیک بر روی علامت هشتک #داستان می توانید قسمتهای قبلی #داستان_واقعی _عاشقانه را بخوانید #بدون_تو_هرگز #قسمت 67 💠 : شبیه پد ر💞🌸💞🌸💞🌸💞🌸💞🌸💞🌸 دستش بین موهام حرکت می کرد ... و من بی اختیار، اشک می ریختم ... غم غربت و تنهایی ... فشار و سختی کار ... و این حس دورافتادگی و حذف شدن از بین افرادی که با همه وجود دوست شون داشتم ... - خیلی سخت بود؟ ... - چی؟ ... - زندگی توی غربت ... سکوت عمیقی فضا رو پر کرد ... قدرت حرف زدن نداشتم ... و چشم هام رو بستم ... حتی با چشم های بسته ... نگاه مادرم رو حس می کردم ... - خیلی شبیه علی شدی ... اون هم، همه سختی ها و غصه ها رو توی خودش نگه می داشت ... بقیه شریک شادی هاش بودن ... حتی وقتی ناراحت بود می خندید ... که مبادا بقیه ناراحت نشن ... اون موقع ها ... جوون بودم ... اما الان می تونم حتی از پشت این چشم های بسته ... حس دختر کوچولوم رو ببینم ... ناخودآگاه ... با اون چشم های خیس ... خنده ام گرفت ... دختر کوچولو ... چشم هام رو که باز کردم ... دایسوناومد جلوی نظرم ... با ناراحتی، دوباره بستم شون ... - کاش واقعا شبیه بابا بودم ... اون خیلی آروم و مهربون بود... چشم هر کی بهش می افتاد جذب اخلاقش می شد ... ولی من اینطوری نیستم ... اگر آدم ها رو از خدا دور نکنم ... نمی تونم اونها رو به خدا نزدیک کنم ... من خیلی با بابا فاصله دارم و ازش عقب ترم ... خیلی ... سرم رو از روی پای مادرم بلند کردم و رفتم وضو بگیرم ... اون لحظات، به شدت دلم گرفته بود و می سوخت ... دلم برای پدرم تنگ شده بود ... و داشتم ... کم کم از بین خانواده ام هم حذف می شدم ... علت رفتنم رو هم نمی فهمیدم ... و جواب استخاره رو درک نمی کردم ... " و اراده ما بر این است که بر ستمدیدگان نعمت بخشیم و آنان را پیشوایان و وارثان بر روی زمین قرار دهیم ⬅️ادامه دارد .... 💞🌸💞🌸💞🌸💞🌸 #بدون_تو_هرگز #قسمت_68👇👇👇 ⚡️ادامه داستان واقعی 🌸💞بدون تو هرگز🌸💞 💠 : بخشنده باش💞🌸💞🌸💞🌸💞🌸💞🌸 زمان به سرعت برق و باد سپری شد ... لحظات برگشت به زحمت خودم رو کنترل کردم ... نمی خواستم جلوی مادرم گریه کنم ... نمی خواستم مایه درد و رنجش بشم ... هواپیما که بلند شد ... مثل عزیز از دست داده ها گریه می کردم ... حدود یک سال و نیم دیگه هم طی شد ... ولی دکتر دایسون دیگه مثل گذشته نبود ... حالتش با من عادی شده بود ... حتی چند مرتبه توی عمل دستیارش شدم ... هر چند همه چیز طبیعی به نظر می رسید ... اما کم کم رفتارش داشت تغییر می کرد ... نه فقط با من ... با همه عوض می شد ... مثل همیشه دقیق ... اما احتیاط، چاشنی تمام برخوردهاش شده بود ... ادب ... احترام ... ظرافت کلام و برخورد ... هر روز با روز قبل فرق داشت ... یه مدت که گذشت ... حتی نگاهش رو هم کنترل می کرد... دیگه به شخصی زل نمی زد ... در حالی که هنوز جسور و محکم بود ... اما دیگه بی پروا برخورد نمی کرد ... رفتارش طوری تغییر کرده بود که همه تحسینش می کردن ... بحدی مورد تحسین و احترام قرار گرفته بود ... که سوژه صحبت ها، شخصیت جدید دکتر دایسون و تقدیر اون شده بود ... در حالی که هیچ کدوم، علتش رو نمی دونستیم ... شیفتم تموم شد ... لباسم رو عوض کردم و از در اتاق پزشکان خارج شدم که تلفنم زنگ زد ... - سلام خانم حسینی ... امکان داره، چند دقیقه تشریف بیارید کافه تریا؟ ... می خواستم در مورد موضوع مهمی باهاتون صحبت کنم ... وقتی رسیدم ... از جاش بلند شد و صندلی رو برام عقب کشید ... نشست ... سکوت عمیقی فضا رو پر کرد ... - خانم حسینی ... می خواستم این بار، رسما از شما خواستگاری کنم ... اگر حرفی داشته باشید گوش می کنم... و اگر سوالی داشته باشید با صداقت تمام جواب میدم ... این بار مکث کوتاه تری کرد ... - البته امیدوارم ... اگر سوالی در مورد گذشته من داشتید ... مثل خدایی که می پرستید بخشنده باشید ... ادامه دارد.... 🌸💞🌸💞🌸💞🌸💞🌸

#لیلی_سر_به_هوا ❄️☕ #قسمت_68 بود و علاوه بر ساعات تفریح، گاهی در مسیر مدرسه باهم بودیم. در خانه را باز کردم که مادرم با لبخند خسته نباشیدی به من گفت و لبخندی تحویلم داد. تعجب وجودم را در بر گرفته بود. همیشه بعد از این که به خانه می آمدم، سلام بی جانی به استقبالم می آمد و من تنها مشغول خوردن نهار می شود در کمال تعجب مادرم سفره ناهار را پهن کرد و اجازه ی کمک کردن به من نداد. دلم شور می زد و گواه خوبی نمی داد. و - برو دستات رو بشور عاطفه جانم! عاطفه جانم؟! به ندرت مرا این گونه خطاب می کرد. با تعجب به داخل اتاق سرک کشیدم که شاید مهمانی آمده باشد اما تنها خودمان بودیم. پدرم وارد اتاق پذیرایی شد و رو به مادرم گفت: خانم بهش گفتی؟ دیگر مطمئن شده بودم که کاسه ای زیر نیم کاسه است! با حالت مشکوکی مادرم را نگاه کردم. خواستم چیزی بگویم که با حالت دستپاچه گفت: نه حالا میگم دیگه و اشاره ای به پدرم زد. سر سفره نشستیم و مشغول خوردن فسنجان خوش رنگ و لعاب مادرم بودیم که پدرم گفت: عاطفه خانم می خوام ازت یه سال بپرسم. بفرمایین بابا. - آمادگی ازدواج داری؟ غذا در گلویم پرید و سرفه های پی در پی امانم را بریده بود. نمای همراه مادرم لیوان آبی به طرفم گرفت و گفت: چی شد؟ آب را یک نفس سر کشیدم و گفتم: چی شد؟ مادرم یهویی چه سوال هایی که نمی پرسین، اونوقت می گین چی شد می دونیم الان موقع گفتنش نیست و باید بهت وقت بدیم اما امشب داره برات خواستگار می اید چشمانم از فرط تعجب باز مانده بود و هیچ حرفی نمی زدم. آخر مگر این گونه این موضوع را مطرح می کنند؟ - هر کی هست بهش بگین نه؛ من می خوام درس بخونم. پدرم صدایش را جدی کرد و گفت: دخترم بهت حق می دم باید روی موضوع فکر کنی ولی امشب بذار این مراسم انجام بگیره شما ایشون رو ببین اگر قبول کردی که انشالله خوشبخت بشین اگر نه هم که شما روی سر ما جا داری. و سیلی به گونه اش نشاند و گفت: مگه میشه؟ - مامان قراره یه نه بگم و تمام! - چایی می بری حرف نباشه! حرف حساب جواب نداشت پس رضایتم را با سکوت اعلام کردم. اما در دل تصمیم داشتم یک نه بگویم و خودم را خلاص کنم. بعد از ظهر با اصرار مادرم، به حمام رفتم و تونیک بنفشم را به تن کردم. چادر صورتی با گل های بنفش را به دستم داد که به او گفتم: مامان! من چایی نمی برم ها! با لحن جدی اش مهر سکوت به لب هایم نشاند و اجازه ی مخالفت نداد. با صدای تلفن سر برگرداندم و خواستم جواب بدهم که مادرم گفت: زود باش الان میان! - شما برو من ميام. سری تکان داد .و تلفن را جواب دادم. - بفرمایید. سلام عاطفه خوبی؟ هدیه ام! ببین می دونم نمی خوای صدام رو هم بشنوی اما یه عذرخواهی بهت بدهکارم. مهدی دوستت داشت از خیلی وقت پیش و حتی با خانوادش هم مطرح کرده بود ولی من بهش گفتم تو کس دیگه ای رو دوست داری. بهش گفتم به اون حتی فکر هم نمی کنی و الکی وقتش رو تلف نکنه. عاطفه منو ببخش! می دونم در حقت نامرد #ادامه_دارد ✾‌✾࿐༅🍃♥️🍃༅࿐✾‌✾ @MF_khanevadeh ✾✾࿐༅🍃♥️🍃༅࿐✾‌✾