هرجا را که میگردم ، آرمان را میبینم... درون قلبم... روی دیوار اتاقم... میان کتاب هایم... روی صفحه ی گوشی ام... میان البوم های عکس گالری ام... اما حیف و صد حیف و افسوس که هیچ ردی از او را میان اعمال خود نمیبینم... آرمان علی وردی دیگر نیست ، اما آرمان های دیگر ، از مابین آن صف طولانیه ۳۱۳ نفر خواهند درخشید ، همان هایی که در صف اول نماز جماعت می ایستند ، همان هایی که مردانه تن به هیچ ذلتی نمیدهند ، همان هایی که از سرزنش هیچ سرزنشگری نمیترسند ، مرد میدان بود و مرد عمل ، اینگونه آرمان سر افرازانه زیست و دعوت حق را لبیک گفت و پر کشید از سرزمینی که رنگ خدا در آن بسیار کم رنگ شده. در حقیقت این آرمان نیست که رفته است ، این منو توییم که پر کشیدیم از میان تمام عقایدمان ، باورهایمان ، خوب بودن هایمان ، این ما هستیم که فراموش کردیم که آرمان برای کدام آرمان رفته است ... در حقیقت این ماییم که لابه لای کوچه های ظلمت و تاریکی این دنیا گم شده اییم ، بی پناه ، بی آشیانه ، تک و تنها‌.. قلب هایمان سنگین شد ، کوله بارمان سنگین تر ، ایمانمان کم رنگ شد ، وجدانمان کم رنگ تر ... دیگر قلبی برای ظهور آماده نیست ... دیگر چشمی منتظر نیست ، دیگر صدای مناجات العجل ، العجل کسی به گوش نمیرسد رنگ روزها و شب هایمان یکی شد ، حالا ما ماندیم و یک کویر خشکی که باران را میطلبد ، ما ماندیم و انتظار نجات ، ما ماندیم و درد های نامتناهی مان ... آرام آرام سیاهی های دور قلبمان زیاد تر شد ، تمام شدیم ، در انتظار آبادی جان دادیم و تلاشی که هیچ وقت دیده نشد ، به خودمان آمدیم دیدیم حیف ... مسیر را آنطور که باید درست نیامده بودیم... بگذریم ... همین بس از دنیای خاموش وسردمان، که آرمان را برای دل هایمان به جا گذاشت . #دلنوشته #شهید_آرمان_علی_وردی