تو آن گل رز سرخ را میخواستی و من لب های تو را

رفت شوق شکوفهٔ زدن از یاد درخت پیر

سرم درد می‌کنه.. انگار تموم مردمِ مترو های شهر توی سر من زندگی میکنن ، انگاری یکی همش توی سرم با پتک ضربه میزنه، دیگری فریاد می‌کشه و فریاد می‌کشه .. و یهو دست به انجام کاری میزنه که هیچ وقت مایل به انجام دادنش نیستم ...

بزرگسالی این شکلیه که از درون داری منفجر میشی ،از سر ،صورت و دستات خون میچکه ولی همچنان تو با این وضعیتت درس میخونی و بعدش سر کار میری بدون اینکه حتی لحظه ای فرصت کنی که نفس بکشی باید تمام کارها رو انجام بدی تا عزیزانت در آرامش باشن و تهش تو میمونی یه کوه درد که گفتنش نه تنها دردی رو دوا نمیکنه بلکه گفتنش نمکی میشه که خودت روی زخمت میپاشی..

همه به جرم مستی سر دار ملامت می‌میریم و می‌خونیم سر ساقی سلامت