#از_نیمه_خرداد #بخش_اول #ویژگیهای_شخصیتی #انقلابى‌گرى 💠 از يكم ارديبهشت ۱۳۷۹ كه آيت‌الله خامنه‌اى در ديدار با هزاران نفر از جوانان سراسر كشور در مصلّاى تهران، از تبديل شدن برخى مطبوعات وقت به «پايگاه دشمن» گلايه كردند، استفاده‌ى دائمى ايشان از يك چفيّه، تبديل به نمادى از آمادگى انقلابى در كنش‌هاى ايشان شده است. امّا مفهوم انقلابى‌گرى هميشه در ادبيّات سياسى معاصر، محلّ مناقشه بوده است. در دوره‌اى از طرف چپ‌گرايان سياسى، يك ويژگى مثبت تلقّى شده؛ چون از ديد آن‌ها در برابر بى‌تفاوتى يا كم‌تحرّكى روشنفكرى ليبرال پيرامون مسئوليّت‌هايش در جامعه قرار دارد و تا جاى ممكن بايد به آن دامن زد. امّا در نقطه‌ى مقابل، از طرف راست‌گرايان سياسى، انقلابى‌گرى هميشه يك ويژگى منفى تلقّى شده كه ناشى از سركشى ماركسيست‌ها در مقابل ارزش‌هايى مثل عقلانيّت و نظم در جامعه است و بايد مهار شود. امام خمينى (قدّس‌سرّه) با شخصيّت و عملكرد خاص خود در دوران معاصر، هم تصوّرات چپ‌گرايانه و هم قرائت‌هاى راست‌گرايانه از مفهوم «انقلابى‌گرى» را به چالش كشيد. در انديشه‌ى امام، انقلابى‌گرى در برابر سلطه و استبداد، بر مبناى آموزه‌هاى اسلام ارزش تلقّى مى‌شد. همچنان‌كه انضباط و قانون‌گرايى در انديشه‌ى ايشان، متّكى به متن دين بود، نه ايدئولوژى ليبرال. در مكتب امام، انقلابى‌گرى به مفهوم از پاى ننشستن در برابر ديكتاتورى دولت‌ها و همچنين در برابر قدرت‌هاى مستكبرى بود كه پشتيبان خودكامگى و سرسپردگى آن‌ها بودند. 📚 از نیمه خرداد، صفحه ۵۳. @Maaref_Enghelab_Eslami