به بهانه #پیاده_روی_اربعین قسمت اول: اربعین «خیزش تمدنی» به سوی «ظهور» است؛ اساسا تمدن ها دارای هویت اند؛ یعنی «پیشینه» و «آینده» دارند. نکته مهم اما در این میان مسئله «امتداد» و «بسط» است. نقطه پیشین این خیزش مزین به صلابت «عقیله انسانیت» و ملاقات «آخرین حلقه انصار» رسول خداست؛ و امتداد آن منور به نور معنویت و همت و استقامت «یاران تاریخی» ولی الهی است. اربعین امتداد یک آغاز است که در این سفر تنها کمی پیرامون آن اندیشیده ام؛ #تربیت_کاروانی!!! https://eitaa.com/MahdiTaheri55

« پیاده‌روی اربعین از سنخ مناسک است یا شعائر» آخرین لحظات حضور در کربلا را با دانشجویان عزیزم به روضه وداع گذراندیم و اکنون در انتظار حرکت اتوبوس مقاله‌ای را خواندم که گویا نویسنده دارد به اربعین به عنوان زیارت می‌نگرد و پیاده‌روی اربعین را خارج از مناسک دین تلقی می‌کند؛ البته زیارت اربعین را در قالب حادثه تحلیل نموده و صحت تاریخیش را محل تردید دانسته، روی سخنم بر سنجه تاریخی اربعین نیست بلکه رویکردم بر تحلیل اندیشه‌ای اربعین است. اول این که بسی توفیر دارد که پایه تحلیل اربعینی‌ات «حادثه» باشد یا «واقعه»! حوادث به دور از اراده‌ها محقق می‌شوند اما پایه اصلی وقایع اراده انسانی است؛ از همین جهت است که ظرف تحقق حوادث، عالم عین است اما وقایع حتی در عالم ذهن قابل تحقق‌اند! دوم این‌که تفاوت دارد اربعین را از سنخ «مناسک» بشمارید یا هم‌سنخ «شعائر»! مناسک در واقع همان آیین‌ها و الگوهای رفتاری دینی مردم‌اند که فرم و شکلش و حدود و ثغورش موقوف به صدور از پایگاه شریعت است. اما شعائر رفتارهای اجتماعی دینی نمادین و یا نمادهای دینی‌اند که ممکن است متخذ از شریعت یا سیره متشرعین باشد؛ بنابراین «اجتماعی بودن» و «نمادین بودن» از ویژگی‌های این سنخ از رفتارهای متدینین است نه مناسک دینی! بنابراین این سنخ رفتارهای اجتماعی به اقتضاء زمان‌ها و مکان‌ها و اهداف و آرمان‌ها قابل بسط و ارتقائند. #پیاده_روی_اربعین این سال‌ها و برنامه‌ #جاماندگان و مانند آن، سنخی از این رفتارهای اجتماعی و شعائر است که می‌تواند با زیارت اربعین، جامع هر دو وجه «مناسک» و «شعائر» شود و اگر با توجه به جذبه و مغناطیس محبت امام و ظرفیت تمدنی آن تحلیل شود شاید توجه به ابعاد شعائری آن بیش از ابعاد مناسکیش اهمیت یابد و قابل بسط... و هم اکنون حرکت اتوبوس از کربلا... https://eitaa.com/MahdiTaheri55