#عاشقانه_دو_مدافع #قسمت‌چهلم _چہ فرقے میکن خاکے بریزم تو سرم.الاݧ وضعیت ایـݧ پسر فرق میکنہ زݧ داره ،اول زندگیشہ. _مادر مـݧ اولا کہ کے گفتہ قراره بلایے سرش بیاد دوما هم،خودش راضے هم زنش جاے بدے هم کہ نمیخواد بره... خلاصہ یہ چیزے مـݧ میگفتم یہ چیزے زهرا باباهم همینطورے نشستہ بود و بہ یہ گوشہ خیره شده بود و حرف نمیزد _اما ماماݧ راضے نمیشد کہ نمیشد یہ هفتہ هم بابت ایـݧ موضوع با هیچکدومموݧ حرف نمیزد. هر چقدر اردلاݧ و بابا باهاش حرف میزدݧ کوتاه نمیومد آخر حرفاشونم بہ بد شدݧ حال ماماݧ ختم میشد. _اوݧ روزا اردلاݧ خیلے داغوݧ بود همش تو خودش بود زیاد حرف نمیزد همموݧ هم میدونستیم کہ بدوݧ رضایت ماماݧ نمیره. دوهفتہ گذشت ما هر کارے میتونستیم براے راضے کردݧ ماماݧ کردیم حتے علے هم با ماماݧ حرف زد. _یروز بعد از نماز صبح ماماݧ صداموݧ کرد کہ بریم پیشش. نمازش رو تازه تموم کرده بود و همونطور کہ رو سجاده نشستہ بود و تسبیحش دستش بود آهے کشیدو با بغض بہ اردلاݧ نگاه کرد و گفت: برو مادر خدا پشت و پناهت....و قطره اے اشک از چشماش روگونہ هاش افتاد همموݧ شوکہ شدیم. _اردلاݧ دست مامانو بوسید،بغلش کرد و زد زیر گریہ از گریہ اونها ماهم گریموݧ گرفتہ بود . همونطور کہ اشکام و پاک میکردم گفتم:خوب دیگہ بستہ فیلم هندیش نکنید. _اوݧ دوماه بہ سرعت گذشت و اردلاݧ دو هفتہ بعد از عروسیش رفت سوریہ هیج وقت اوݧ روزے کہ داشت میرفت و یادم نمیره ماماݧ محکم اردلاݧ و بغل کرده بود گریہ میکرد مـݧ هم دست کمے از ماماݧ نداشتم باورم نمیشد اردلاݧ داره میره. _میترسیدم براش اتفاقے بیوفتہ. اما زهرا خیلے قوے بود و با یہ لبخند همسرشو راهے کرد بہ قول خودش علاوه بر ایـݧ کہ همسر اردلاݧ بود همسفرش هم بود خیلے محکم و قوے بود وقتے ازش پرسیدم چطورے تونستے راضے بہ رفتـݧ اردلاݧ بشے،لبخندے زد و گفت همہ چیزم فداے حضرت زینب بابا اما یہ قطره اشک هم نریخت ،اما مـݧ میدونستم چہ خبره تو دلش علے هم اصلا حال خوبے نداشت. _اشک نمیریخت اما میفهمیدم حالش رو بہ جاے اینکہ اوݧ منو دلدارے بده مـݧ باید دلداریش میدادم.البتہ حال خرابش بخاطر خودش بود. روز خوبے نبود اما بالاخره تموم شد. _تازه بعد از رفتنش شروع شد غصہ ے ماماݧ هرروز یا درحال خوندݧ دعاے طول عمرو آیہ الکرسی براے اردلاݧ بود یا بے حوصلہ یہ گوشہ میشست و با کسے حرف نمیزد ولے وقتے اردلاݧ زنگ میزد چند روزے حالش خوب بود _دوهفتہ از رفتـݧ اردلاݧ میگذشت یکے دوروزے بود از علے خبر نداشتم.دانشگاه هم نمیومد نگرانش شدم و رفتم خونشو. وارد کوچشوݧ شدم ماشیـݧ جلوے در بود زنگ و زدم. _کیہ❓ منم فاطمہ باز کـݧ إ زݧ داداش تویے بیا تو پلہ هارو تند تند رفتم بالا وارد خونہ شدم و بلند گفتم سلااااااام سلام زنداداش خوش اومدے ازینوارا❓ اومدم یہ سرے بزنم بهتوݧ کسے خونہ نیست نیست.اومدے بہ ما سر بزنے یا آقاتو❓ _چہ فرقے میکنہ‌‌❓ فرقے نداره دیگه خندیدم و گفتم:حالا نوبت خودتم میشہ علے و خونست❓ آره بالا تو اتاقشہ از پلہ ها رفتم بالا و در زدم جواب نداد دوباره در زدم بازم جواب نداد نگراݧ شدم درو باز کردم _علے روتخت خوابیده بود اتاق تاریک تاریک بود پرده هارو کشیدم کنار نور افتاد روصورتش و چشمشو اذیت کرد دستشو گرفت جلوے چشمش و از جاش بلند شد سلام علیک السلام علے آقا ساعت خواب❓ دانشگاه چرا نمیاے❓گوشیتم کہ خاموشہ نمیگے نگراݧ میشم❓ ببخشید همیـݧ فقط❓ببخشید❓ _آهے کشید و کلافہ بہ موهاش دستے کشید نگراݧ شدم دستم و گذاشتم رو شونش چیشده علے چیزے نیست _چیزے نیست و حال روزت اینطوره چیشده دارم نگراݧ میشما هیچے اسماء رفیقم... رفیقت چے❓ رفیقم شهید شد... 💞 #عاشقانه_دو_مدافع 📚 #قسمت_چهل_و_یکم _رفیقم شهید شده... مات و مبهوت بهش نگاه میکردم سرشو بین دو دستاش نگہ داشت و بلند بلند شروع کرد بہ گریہ کردن هق هق میزد دلم کباب شد تا حالا گریہ ے علے رو بہ این شدت ندیده بودم نهایتش دو قطره اشک بود ماما همیشہ میگفت: مردها هیچ وقت گریہ نمیکنن ، ولے اگر گریہ کـنن یعنے دیگہ چاره اے ندارند. _حالا مــرده من داشت گریہ میکرد یعنے راه دیگہ اے براش نمونده❓ ینے شکستہ❓ علے قوے تر از ایـݧ حرفهاست خوب بالاخره رفیقش شهید شده. اصلا کدوم رفیقش چرا چیزے بہ مـݧ نگفتہ بود تاحالا❓ گریہ هاش شدت گرفت دیگہ طاقت نیوردم،بغضم ترکید و اشکام جارے شد. _نا خودآگاه یاد اردلان افتادم ترس افتاد تو جونم اشکامو پاک کردم و سعے میکردم خودمو کنترل کنم اسماء قوے باش،خودتو کنترل کـن ، تو الان باید تکیہ گاه علے باشے نزار اشکاتو ببینہ. صداے گریہ هاے علے تا پاییـن رفتہ بود فاطمہ بانگرانے اومد بالا و سراسیمہ در اتاق و زد _داداش❓زن داداش❓چیزے شده❓ درو باز کردم و از اتاق رفتم بیرون بیا بریم پاییـن بهت میگم.

#کتاب_مرتضی_و_مصطفی 📚 #قسمت_چهل_و_یکم 1️⃣4️⃣ #فصل_‌ششم عملیات بصرالحریر خاطرات خود گفته ی شهید_مرتضی_عطایی 🎙 تا آنجا حدود سیصد متر فاصله بود. در حد فاصل صد متر اول، جاده توی خط القعر قرار داشت و از دید تیر دشمن در امان بود. لذا خطری متوجهم نشد. از خط القعر که درآمدم ، زیر دید دشمن قرار گرفتم. زمین صاف و تخت بود. تازه فهمیدم در چه مخمصه ای افتادم. تیر از چهار جهت می آمد. هر لحظه منتظر بودم با گلوله ای بر زمین بیفتم. با این وضعیت، به هیچ عنوان فکر نمی کردم سالم برسم پیش حاج حسین و سید ابراهیم. گلوله ها دور و اطرافم روی زمین می نشست و خاک هایش به سر و صورتم می پاشید. به قدری گلوله به طرفم می آمد که فکر می کردم نامردها همه ی مهمات شان را دارند روی سر من خالی می کنند. در همان حالت ، اشهدم را با صدای بلند خواندم. به وضوح نفیر گلوله ها را که از اطرافم، مخصوصا از کنار سر و صورتم رد می شدند، حس می کردم. صدای ویز ویز آنها در گوشم می پیچید😰. حس می کردم تغییر مسیر گلوله ها اتفاقی نیست. همان جا متوجه شدم که هنوز رفتنی نیستم.😭 رسیدم نزدیک دو تا ماشینی که آن وسط زمین گیر شده بودند؛ درست مقابل خانه. رفتم حدود سی متری بچه ها. حصار اطراف خانه از قلوه سنگ هایی به ارتفاع هفتاد سانتی متر درست شده بود. پریدم پشت حصار و سنگر گرفتم. تعدادی شهید آنجا افتاده بود و چند نفر مجروح هم آه و ناله می کردند😕. داد زدم و گفتم :« حاجی! مهمات آوردم .» می خواستم به سمت حاج حسین بروم که فریاد زد :« لامصب! سر جات بشین!» همان جا خشکم زد . تا آن موقع ندیده بودم حاج حسین این مدلی صحبت کند☹️. با فاصله ای هم که داشتم ، نمی شد خشاب ها را برایشان پرتاب کنم. وقتی زمین گیر شدم و پشت دیوار نشستم ، تازه متوجه شدم سمت چپ و راستم دو نفر نشسته اند و چند نفر دیگر هم در همان راستا بودند که به صورت پراکنده به اطراف تیراندازی می کردند. رو کردم به نفر سمت چپی. داشتم توجیه اش می کردم که:« سرت رو بدزد، قناص ها می زنن.» یک گلوله حرفم را برید و خورد به سر او. مغزش پاشید روی سنگ های همان دیوار کوتاه و به حالت سجده سرش افتاد روی زمین. نگاه کردم دیدم تیر به کنار گوش سمت راست اش خورده و از سمت چپ سرش خارج شده است.😔 سمت راستی را صدا زدم. به او گفتم:« حواست باشه ، کناری مون رو زدن.» دیدم جواب نمی دهد. دوباره صدایش کردم. جواب نداد. تکانش که دادم ، متوجه شدم اصلا حواس اش نیست و انگار در این دنیا حضور ندارد. دقت کردم، دیدم در آن شرایط هنگ کرده است. تا آمدم عکس العملی نشان بدهم، دیدم به پشت افتاد. تیر دقیقا توی گلویش خورد. حسابی کفری شدم. همان جا داد زدم :«خدایا! این چه امتحانیه که داره سرم میاد؟ یا منم ببر یا یه راهی باز کن.»😭 🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃 🔺منبع: کتاب #مرتضی_و_مصطفی دم عشق دمشق 🔺انتشارات: یا زهرا