چهار شنبه ها ساعت یازده تا یک ظهر برایم رنگ دیگری دارد.
رنگ یک پیراهن بلندِ سبکِ خنکِ فیروزه ای.
بویش فرق میکند برایم با باقی کلاسها.
بوی نارنگی میدهد که دانش آموزی زیر نیمکت پوست میکند.
با اولین پوستِ کنده شده، بوی پاییز میپیچد توی کل کلاس.
همان قدر وسوسه گر.
بوی خیار قلمی نمک خورده می دهد،
که وسط یک ظهر گرم کسی گاز میزندش و بویش...
آخ بویش...
صدایش صدای مرد عاشقِ تاجیکی است که توی سریال «در چشم باد» در جنگل های شمال وسط مه و نم باران و بوی نان خانگی میخوانْد.
صدای چهار شنبه آن ساعت، سازِ سازم میکند.
بعد کلاس صدای مهلقا خانم تاجیک توی گوشم میپیچد که « های! دختر، سازِی؟» و من ته ته وجودم میخندم و میگویم ها سازی سازم.
آن کلاس از جنس ساعت های زمینی نیست.
حس نمیشود دقایق و ثانیه ها. انگار همان جایی هستی که باید باشی.
درسش، استادش، مستمعینش همه همشهری اند.
همانقدر آشنا و نزدیک.
همان قدر خوش حس و نوازش گر.
کاش همه ما نصیبمان بشود بودن توی حال و هوای جایی که حس میکنیم باید باشیم.
پ.ن: گرد مریضی پاشیده جادوگر دوباره تو خونه مون و امروز از کلاسم جا موندم.
این جاموندن حس خوبی نیست.
🌻
@Mahisiah
