پس از تو خانه، خانه نشد...

۱۳ آبان

چند روز پیش یکی از دوستان گفت هالیوود در حال ساخت فیلمی برای ۱۳ آبان است. گفتم احتمالا قرار است عبارت «تسخیر لانه جاسوسی آمریکا» که سفارتخانه نبود و خانه تیمی بود و جاسوس خانه تغییر کند. مثلا بشود حمله نیروهای تند رو انقلاب نوپای ایران به یک سفارتخانه مظلوم قانونی. شاید هم این بین داستان زن و مرد آمریکایی عاشقی را بسازند که توی ایران خمینی(ره) اسیر شده اند. یا هزار داستانِ خیالی دیگر که قرار است جای حق را توی تاریخ عوض کند. یکی از اساتید داستان نویسی ام می‌گفت باید قلمتان قوی شود. دور از کلیشه و شعار زدگی. دور از پر گویی و مقدس سازی تا متن تان بال پرواز بگیرد. تا جهانی شود و از دایره رفقای مذهبی خودتان بیرون برود. گفت یک عالم کتاب دفاع مقدسی هست یعنی یک عالم سوژه جذاب برای روایت. اما وقتی کتاب‌شان را میخوانی، فرصت سوزی نویسنده کوبیده می‌شود توی صورتتان. جوری نوشته اند که انگار فقط باید بنویسند. فیلم های‌مان هم همین طور است. معدود فیلم مذهبی، می‌شود مثل به وقت شام حاتمی کیا. این می‌شود که بیگانه حقیقت را به جذاب ترین شکل ممکن وارونه جلوه می‌دهد. این می‌شود که هالیوود تاریخ گذشته را از نو می‌سازد. خیلی خودم را دور می‌بینم از روایت گری اصولی و حتی مبتدی. خیلی دور از داستان نویسی جهانی و حتی درون شهری! چقدر چیز نیاموخته و نخوانده و ندیده دارم. چقدر راه نرفته. دوران مدرسه فهمیدم که خوب می‌نویسم. بعد ها که کلاس داستان نویسی رفتم مطمئن شدم که جای درستی ایستاده ام. حس کردم هر آدمی بسته به استعداد و توانش ماموریتی دارد و ماموریت من خوب نویسنده خوب شدن است برای نوشتن آنچه حقیقت است. توی کله ام پر از آرزو و شوق بود برای نوشتن و یاد گرفتن تا رسیدن روزی که کتابی بنویسم که بگویم آها خودش است همین است هدیه من به گذشتگان و آیندگان و حالش را ببرند زمان حالی ها. کتابی که روز حساب بدهم دست حساب رسم و بگویم من دینم را به دنیا ادا کرده ام. چیزی به جا گذاشته ام که روایت درست و درمانی از یک حقیقت است. امروز اما در دور ترین نقطه به نوشتن‌هستم. حتی دور تر از زمانی که اصلا نمی‌نوشتم. ✍ یاد داشت های منِ نو‌پا. @Mahisiah

اگر امروز جهاد تبیین به دستور ولی زمان انجام نشود تـــکرار فاطمیه از ما دور نیست‌‌💔 🏴 @Mahisiah

هم مداحیه هم سخنرانی هم روضه هم اتمام حجت با همه انسان های آزاده #فاطمیه

چند شب پیش دخترم گفت:« مامان یک چیزی بکش برام». بی حوصله گفتم: «چی؟!» گفت: «یک چیز خوبی». و من فکر کردم به یک چیز خوب. بعد یک جای خوب و یک حال خوب آمد توی فکرم. حالِ من وقتی که لم داده ام روی تخت و از پنجره خانه روی تپه به رود خانه نگاه می‌کنم. یک کتاب رمان هم ور دلم است. بعد صدای باران توی گوشم پیچید. این شد که قلمو را به آب و رنگ زدم و شد همین که می‌بینید. ۳ ساله از ایران.😐 هیچ وقت نقاش خوبی نبودم.

آنچه نگفتیم 🍂 نکند مرگ به‌مافرصتِ‌جبران‌‌ندهد...