✨زنده نگه داشتن نام اهل بیت نشانۀ طهارت روح است✨ حتماً برایتان پیش آمده که یک یادگاری قدیمی‌‌‌ را فقط به این دلیل که روزی به یکی از عزیزانتان تعلق داشته سال‌ها نزد خود نگه دارید. ما هرکس را که دوست داشته باشیم نشانه‌هایش را هم دوست داریم و به هرچه که ما را به یاد او بیندازد عشق می‌ورزیم. این موضوع در مورد خداوند هم صادق است. کسانی‌که عاشق خدا هستند از هر چیزی که رنگ و بوی معشوق را داشته باشد و یاد او را در دلشان زنده کند لذت می‌برند. قرآن از این موضوع با نام «تعظیم شعائر الهی» یاد می‌کند و برخورداری از این ویژگی را نشانۀ پاکی و تقوای دل می‌داند. «شعیره» یعنی علامت. تعظیم شعائر الهی یعنی احترام گذاشتن و دوست داشتنِ هر چیزی که ما را به یاد خدا بیندازد. اگرچه خداوند با اسماء و صفاتش در تمام پدیده‌های عالم جلوه کرده، اما هر پدیده‌ای تنها جلوۀ کوچکی از خدا را به نمایش می‌گذارد. تنها موجوداتی که خداوند با تمام اسماء و صفات خود در آن‌ها تجلی پیدا کرده معصومین علیهم‌السلام اند. معصومین کامل‌ترین نشانه‌های خدا در عالم هستی‌اند و تنها تفاوت آن‌ها با خداوند در این است که خداوند خالق است و آن‌ها مخلوق. با توجه به آن‌چه گفتیم کسی نمی‌تواند ادعا کند که خدا را دوست دارد اما با اهل بیت که کامل‌ترین نشانۀ خدا و جانشین او بر روی زمین هستند ارتباط قلبی نداشته باشد. عشق ورزیدن و گرامی ‌داشتن یاد معصومین از جمله ملاک‌هایی است که به‌وسیلۀ آن می‌توانیم میزان لطافت روح و پاکی قلب خود را بسنجیم و ببینیم چقدر انسان هستیم؟ چقدر خود حقیقی‌مان را می‌شناسیم و تا چه اندازه با خدا و نشانه‌های او سنخیت داریم؟ زنده نگه داشتن نام و یاد امام حسین و واقعۀ عاشورا از این جهت برای همۀ ما واجب و لازم است. «قُل لاَأَسئَلُكُم عَليهِ أَجرًا إِلاّ المَودّةَ فِى القُربى…؛ (ای پيامبر! به مردم) بگو: من از شما بر اين (رسالت خود) هيچ مزدى نمی‌خواهم به‌جز مودّت خاندانم». (سورۀ شوری، آیه 23) « … وَ مَنْ يُعَظِّمْ شَعائِرَ اللَّهِ فَإِنَّها مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ؛ و هر كس شعائر الهى را بزرگ دارد اين كار نشانه تقواى دل‌هاست». (سورۀ حج، آیه 32) #زیارت_عاشورا #انسان_شناسی #عزادار_حقیقی @Maktabesoleimanisirjan

بررسی مهم‌ترین اشتباهاتی که در هیأت عزاداری امام حسین علیه‌السلام به وجود می‌آید👇🏻 ✨ ضعف معرفت، اولین عامل در ایجاد شیوه‌های اشتباه عزاداری امام حسین علیه‌السلام ✨ یکی از مهم‌ترین عوامل در ایجاد شیوه‌های اشتباه عزاداری امام حسین علیه‌السلام و بلکه همۀ عبادت‌های واجب و مستحب ضعف معرفت و ناآگاهی است. بسیاری از اوقات ما نسبت به هدف و فلسفۀ عبادت‌هایی که انجام می‌دهیم کم‌اطلاع و ناآگاهیم و متأسفانه با همین ضعف معرفت و بدون آن‌که آداب عبادت را رعایت کنیم، دست به عمل می‌زنیم. عبادت کورکورانه و بدون شناخت نوعی رفع تکلیف است و سازندگی زیادی ندارد. به‌عنوان مثال نماز یک عبادت قدرت‌مند است که به‌طور طبیعی افراد را از فحشا و منکرات باز می‌دارد. با این‌ وجود خیلی‌ها را می‌بینیم که هم نماز می‌خوانند و هم مرتکب انواع گناهان می‌شوند؛ یا روزه‌دارانی که از روزۀ خود بهره‌ای جز گرسنگی و تشنگی نمی‌برند. مشکل کجاست؟ تمام عبادات چه واجب و چه مستحب کاملاً متناسب با ساختار وجودی و هدف خلقت ما طراحی شده‌اند و اگر درست به کار گرفته شوند، قطعاً ثمربخش خواهند بود. پس اگر ما از عبادات‌مان نتیجه نمی‌گیریم، مانع و آفت را باید در درون خود جستجو کنیم. مهم‌ترین مانع اثرگذاری عبادات در بیشتر اوقات ضعف معرفت و آگاهی نسبت به هدف عبادت است. ضعف معرفت مهم‌ترین آفت تمام مجالس عزاداری است. اگر ما ندانیم چرا باید عزاداری کنیم؟ علت تأکیدات فراوان اهل بیت علیهم‌السلام بر این عمل چیست؟ و چه نوع عزاداری ما را با روح امام حسین علیه‌السلام پیوند می‌دهد؟ طبیعتاً نمی‌توانیم لوازم مورد نیاز برای یک عزاداری مثمر ثمر را فراهم کنیم. در نتیجه مجالس ما کم‌عمق و بی‌محتوا خواهد شد و تمام هدفش در گریه کردن و گریاندن خلاصه می‌شود. #زیارت_عاشورا #انسان_شناسی #عزادار_حقیقی @Maktabesoleimanisirjan

✨ضعف عوامل اجرایی عزاداری را بی‌محتوا می‌کند✨ به‌طور کلی قسمت عمده‌ای از موفقیت و اثرگذاری هر مراسمی ‌به هوشمندی و کاربلدی هیئت اجرایی آن برمی‌گردد. اگر برگزارکنندگان نسبت به اهداف مراسم توجیه نباشند، هر چقدر هم که وقت بگذاریم و هزینه کنیم نتیجۀ مطلوبی نمی‌گیریم. این موضوع در مورد مجالس سوگواری عاشورا اهمیت فوق‌العاده‌ای دارد. اهداف این مجالس باید دقیقاً هم‌راستا با هدف قیام سیدالشهداء باشد؛ یعنی نجات مردم از جهل و نادانی و افزایش معرفت آن‌ها نسبت به هدفی که برای آن خلق شده‌اند. اگر مداحان و سخنرانان در این زمینه افراد ضعیف و ناآگاهی باشند، طبیعتاً به‌جای هدایت مردم به سمت اهداف قیام، مُشتی داستان‌های تحریف شده و محتواهای سخیف و نامناسب را تحویل آن‌ها می‌دهند. بنابراین نمی‌توان از چنین جلساتی انتظار خروجی مناسب و کارآمدی داشت. یکی از بزرگترین دلایل شیوه‌های اشتباه عزاداری امام حسین علیه‌السلام این‌ است که ما فکر می‌کنیم اگر به صرف عشق و دلدادگی به اباعبدالله علیه‌السلام دور هم جمع شویم و مجلس سوگواری برپا کنیم کافی است. عوامل اجرایی از مدیران و برنامه‌ریزان گرفته تا مداحان و سخنرانان باید از اهمیت جایگاهی که در آن قرار گرفته‌اند آگاه باشند و تلاش کنند دانش و معرفت خود را نسبت به فلسفۀ عزاداری و قیام عاشورا افزایش دهند. #زیارت_عاشورا #انسان_شناسی #عزادار_حقیقی @Maktabesoleimanisirjan

✨یکی از شیوه‌های اشتباه عزاداری امام حسین علیه‌السلام تبدیل آن به عادت است✨ یکی از خطرناک‌ترین دلایلی که ما را به سمت شیوه‌های اشتباه عزاداری امام حسین علیه‌السلام سوق می‌دهد، تبدیل شدن عزاداری به عادت است. عادت‌ها در جای خود مفیدند و انجام بسیاری از کارهای روزمره را تسهیل می‌کنند، اما وقتی به حیطۀ مسائل معنوی وارد ‌شوند، آن‌ها را از تازگی درمی‌آورند و قدرت اثربخشی و سازندگی‌شان را کاهش می‌دهند. عادت نامش با خودش است؛ یعنی عملی که به صورت ناخودآگاه و بدون تفکر انجام می‌شود. ما برای رانندگی، نوشتن، راه رفتن و خیلی کارهای دیگر به عادت‌ها نیاز داریم و اگر نباشند زندگی‌مان مختل می‌شود. اما نباید اجازه دهیم این الگوهای رفتاری به ساحت مسائل معنوی ما سرایت کنند و جلوی اندیشیدن‌مان را بگیرند، زیرا عبادتی که از روی اندیشه و شناخت نباشد ارزشی ندارد. برای رهایی از این آسیب خطرناک لازم است، دامنۀ شناخت و معرفت‌مان را نسبت به فلسفۀ انواع عبادات از جمله عزاداری گسترش دهیم و علاوه بر مطالعه و کسب آگاهی از بزرگان خودمان هم در این‌باره تفکر کنیم. #زیارت_عاشورا #انسان_شناسی #عزادار_حقیقی @Maktabesoleimanisirjan

✨اشتباه گرفتن هدف و وسیله در عزاداری✨ هیچ‌کدام از دستورات دین اعم از واجب و مستحب به خودی خود هدف نیستند، بلکه یک وسیله‌اند که ما را در رسیدن به هدف خلقت‌مان که کمال انسانی و شباهت یافتن به خداست، یاری می‌کنند. اما متأسفانه گاهی اوقات این وسیله‌ها در ذهن ما به هدف تبدیل می‌شوند و همۀ همت‌مان را صرف پرداختن به خود وسیله می‌کنیم؛ مانند کسی که قرار است با صعود از یک نردبان به جایگاه بالاتری برسد، اما تمام مدت به تعمیر، نگهداری و زیبا کردن خود نردبان مشغول است! اگر عزاداری‌ها ماهیت ابزارگونۀ خود را در ذهن ما از دست بدهند و به هدف تبدیل شوند همۀ قدرت مادی و معنوی ما صرف مسائل حاشیه‌ای و کم‌ارزشی خواهد شد که علاوه بر اتلاف وقت و انرژی راه را برای بدعت‌گذاری و تحریف باز می‌کنند و این موضوع یکی از کلیدی‌ترین دلایل در گرفتار شدن ما به شیوه‌های اشتباه عزاداری امام حسین (علیه‌السلام) است و از جمله مواردی است که اجر زحمات ما را باطل می‌کند. وقتی نگاه مردم به جای تمرکز روی هدف اصلی عزاداری به شکل و شمایل آن معطوف شود مدیران هیئت‌ها برای جلب مخاطب بیشتر به چشم و هم‌چشمی ‌و رقابت باهم می‌افتند و تلاش می‌کنند از هم جلو بزنند و ارزش هیئت‌ها در تعداد دیگ‌های غذا و جمعیت حاضر در جلسه خلاصه می‌شود و مداحان از هر سند غیرمعتبری برای تحریک احساسات مردم استفاده می‌کنند، ولو به قیمت تحقیر اهل بیت (علیهم‌السلام) تمام شود. خواندن اشعار و نوحه‌های کفرآمیز، انجام حرکات سبک و نمایشی، قمه‌زنی، تعزیه‌های موهن و سخیف، استفاده از آلات موسیقی، تمرکز کردن روی جنایات یزیدیان و نادیده گرفتن بُعد حماسی و معرفتی عاشورا و… همگی نتیجۀ تبدیل شدن عزاداری به هدف و ضعف معرفتی ما نسبت به اهداف بلند و متعالی عزاداری است. #زیارت_عاشورا #انسان_شناسی #عزادار_حقیقی @Maktabesoleimanisirjan

✨نقش مصیبت عظیم در زنده نگه داشتن یاد عاشورا✨ همۀ ما به‌طور طبیعی از دیدن صحنه‌های دل‌خراش، انسان‌های مصیبت‌زده، کشته شدن مظلومانۀ کودکان و ظلم به افراد بی‌گناه غمگین و آزرده می‌شویم و به شکل‌های مختلف ناراحتی خود را ابراز می‌کنیم؛ این ابراز ناراحتی از مراحل پایین‌تر مثل اندوه قلبی و اظهار زبانی شروع می‌شود و در مراحل بالاتر به گریه کردن، ضجه زدن و حتی عزاداری‌های گروهی منجر می‌شود. طبیعتاً هرچه فاجعه شدیدتر باشد، میزان انس و نزدیکی ما با فرد مصیبت‌زده بیشتر باشد، یا آن فرد از مقام و منزلت بالاتری برخوردار باشد، غم و اندوه ما عمق بیشتری پیدا می‌کند؛ البته این موضوع به پاکی دل و صفای باطن آدم‌ها نیز بستگی دارد. در ماجرای کربلا و جریان حرکت امام حسین (علیه‌السلام) با دو مصیبت روبه‌رو هستیم: «مصیبت عظیم» و «مصیبت اعظم». بخش تراژیک و غم‌انگیز واقعۀ عاشورا به مصیبت عظیم مربوط می‌شود. مصیبتی که قلب هر انسان آزاده‌ای را ولو مسلمان هم نباشد، به درد می‌آورد و او را به واکنش‌های احساسی و عاطفی مثل گریه کردن، بر سر و سینه کوبیدن و نوحه‌سرایی وادار می‌کند؛ بخش غم‌انگیزتر اما، «مصیبت اعظم» است. درک مصیبت عظیم به معرفت بالایی احتیاج ندارد؛ اندکی عاطفه و رقت قلب کافی است تا هر انسانی برای حوادثی که در کربلا اتفاق افتاده است، از سویدای دل اشک بریزد و عزاداری کند. اما برای درک مصیبت اعظم معرفت بالایی لازم است، و کسی که به درک آن نائل شود و برای برطرف کردنش تلاش کند، به بالاترین مقام عزاداری یعنی «عزاداری حقیقی» می‌رسد. امام حسین (علیه‌السلام) نیز مصیبت اول را با تمام تلخی‌ها و رنج‌‌هایش به جان خریدند تا جلوی مصیبت دوم را بگیرند. #زیارت_عاشورا #انسان_شناسی #عزادار_حقیقی @Maktabesoleimanisirjan

✨مصیبت عظیم چیست و چرا امام با وجود علم و آگاهی به‌سوی آن حرکت کردند؟✨ در متن زیارت عاشورا از حادثه‌ای که در کربلا برای امام حسین علیه‌السلام، خانواده و اصحاب‌شان اتفاق افتاد، با عنوان مصیبت عظیم یاد می‌شود. مصیبتی که هم جگر مسلمانان واقعی و انسان‌های آزادۀ تاریخ را سوزاند، هم عرش خدا را تکان داد و اهالی آسمان را به زاری و عزاداری وادار کرد؛ منظور از این مصیبت همان رنج‌ها و بی‌حرمتی‌هایی است که در روز عاشورا و پس از آن بر اهل بیت پیامبر صلی‌الله‌علیه وآله تحمیل شد؛ مصائبی هم‌چون کشته شدن، تشنگی، اسارت، توهین و جسارت به بانوان، بریدن گلوی طفل شش ماهه، اسب دواندن بر روی اجساد، کتک زدن اطفال و.. عده‌ای می‌پرسند: آیا امام حسین علیه‌السلام از حوادث تلخ پیش‌رو اطلاع داشتند؟ اگر پاسخ مثبت است چرا قیام کردند؟ در جواب سؤال اول باید بگوییم بله؛ پیامبر صلی‌الله‌علیه وآله به مناسبت‌های مختلف مانند تولد امام حسین، مصائب آن حضرت را به یاد می‌آوردند و برای دیگران نیز نقل می‌کردند؛ در نتیجه هم خود ایشان و هم امیرالمؤمنین علیه‌السلام و حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها از حوادث پیش‌رو مطلع بودند. این موضوع نه‌تنها در مورد امام حسین بلکه در مورد سایر افراد هم، اتفاق افتاده بود؛ اصولاً خبر دادن از آینده شیوه‌ای بود که گاهی پیامبر و اهل بیت علیهم‌السلام به وسیلۀ آن ایمان افراد را تقویت و کمک می‌کردند که نسل‌های آینده بهتر بتوانند حق و باطل را از هم تشخیص دهند؛ اما در مورد سؤال دوم و علت قیام امام حسین علیه‌السلام علی‌رغم آگاهی از وقایع عاشورا لازم است به دو نکتۀ مهم توجه کنیم: نکتۀ اول مربوط به دعوت مردم از امام است؛ بنابر نقل‌های معتبر تاریخی هجده هزار نفر از مردم کوفه با نمایندۀ امام، مسلم‌بن عقیل علیه‌السلام، بیعت کرده و آمادگی خود را برای حمایت و پشتیبانی از امام اعلام کردند. در نتیجه از نظر ظاهری حجت بر امام تمام شد و ایشان شرعاً موظف بودند نسبت به حرکت مردم واکنش نشان دهند. نکتۀ دوم به فلسفۀ وجودی امام برمی‌گردد؛ وظیفۀ امام هدایت مردم و نجات آن‌ها از جهالت و نادانی است، ولو انجام این وظیفه به بهای جان امام تمام شود. در واقع امام حسین علیه‌السلام مصیبت عظیم را به جان خریدند تا مصیبت اعظم که همان انحراف جامعه از مسیر دین‌داری و دوری مردم از متخصص معصوم است، اتفاق نیافتد. #زیارت_عاشورا #انسان_شناسی #عزادار_حقیقی @Maktabesoleimanisirjan

✨مصیبت عظیم و نقش آن در برطرف کردن مصیبت اعظم✨ آن‌چه در كربلا اتفاق افتاد یک جنگ معمولی نبود، زیرا هيچ‌کدام از اصول و قواعد جنگی در آن رعايت نشده بود؛ چه اصولی كه در اسلام برای جنگ مقرر شده و چه قوانينی كه اعراب در جنگ‌ها به آن‌ها پايبند بودند. نبرد تن به تن، عدم تعرض به زنان و کودکان، مُثله نکردن جسد و بسیاری از قواعد پذیرفتۀ شده جنگی، در واقعۀ کربلا و توسط سپاه عمرسعد نقض شد. آن‌ها با ادعای مسلمانی نسبت به اهل بیت پیامبر خویش اعمالی را مرتکب شدند، که حتی در جنگ با کفار نیز مجاز به انجام آن‌ها نبودند؛ لذا واقعۀ کربلا نه یک جنگ؛ بلکه یک جنایت تمام عیار بود. ابعاد گستردۀ این مصیبت هولناک داغی را بر دل‌های شیعیان نهاد، که گذشت قرن‌ها هم نتوانست حرارت آن را کاهش دهد. اما این مصیبت علاوه بر چهرۀ تلخ و گزنده‌اش یک چهرۀ مطلوب و سازنده نیز دارد و آن بیداری انسان‌هاست؛ به همین دلیل اهل بیت (علیهم‌السلام) و بزرگان دین همواره بر زنده نگه داشتن یاد عاشورا و برگزاری مجالس ذکر مصیبت و عزاداری برای امام حسین (علیه‌السلام) تأکید کرده و ثواب‌های فراوانی برای آن برشمرده‌اند. عزاداری بهترین راه برای توجه به باطن قیام عاشوراست و هر انسان روشن‌ضمیر و آزاداندیشی را به تأمل و تفکر دربارۀ اهداف و ارزش‌هایی وامی‌دارد که امام (علیه‌السلام) جان خود و عزیزانشان را برای حفظ آن‌ها فدا کردند. هیچ حادثه‌ای در طول تاریخ به اندازۀ واقعۀ عاشورا ماندگار نشده و نسل‌های مختلف بشر را تحت تأثیر قرار نداده؛ بسیاری از قیام‌ها برعلیه ظلم و استبداد چه در کشورهای مسلمان و چه غیرمسلمان با الهام از این واقعه صورت گرفته و انسان‌های برجستۀ بی‌شماری زیر این پرچم تربیت شده‌اند. تمام این سازندگی‌ها به قدرت مصیبت عظیم برمی‌گردد؛ در واقع امام (علیه‌السلام) مصیبت عظیم را به جان خریدند، تا توجه ما و همۀ مردم دنیا را به مصیبت اعظم جلب کنند. #زیارت_عاشورا #انسان_شناسی #عزادار_حقیقی @Maktabesoleimanisirjan

✨فهم درست معارف زیارت عاشورا ✨ 🖤 مصیبت اعظم چیست؟ واقعۀ عاشورا در برهۀ کوتاهی از زمان اتفاق افتاد، اما حجم مصائبی که در همین مدت کوتاه به اهل بیت پیامبر (صلی‌الله‌‌علیه‌وآله) تحمیل شد فراتر از حد تصور است؛ مصائبی که از زمان بیعت‌شکنی کوفیان و شهادت مسلم بن عقیل (علیه‌السلام) آغاز شد، در روز عاشورا به اوج رسید و تا مدت‌ها پس از شهادت امام حسین (علیه‌السلام) ادامه پیدا کرد. همۀ ما ذکر این مصائب عظیم را در مجالس عزاداری شنیده‌ایم و در این‌جا قصد تکرار آن‌ها را نداریم؛ آن‌چه در این‌جا می‌خواهیم به آن اشاره کنیم، این است که برخلاف تصور ما این حوادث تلخ بزرگ‌ترین مصیبتی نبود که اتفاق افتاد؛ بزرگ‌ترین مصیبت و مصیبت اعظم این بود که مردم این جنایات را در حق امام خود مرتکب شدند؛ امامی ‌که برای هدایت مردم و نجات آن‌ها از جهالت و گمراهی با همۀ هستی و دار و ندار خودشان به میدان آمده بودند. واقعۀ عاشورا نشان می‌دهد، که مردم ظرفیت پذیرش معصوم و فهم و لیاقت استفاده از محضر او را نداشتند؛ نمی‌توانستند خود را به معصوم برسانند و سبک زندگی‌شان را با ایشان هماهنگ کنند. لذا به هر طریق ممکن امام (علیه‌السلام) را از جریان هدایت و حاکمیت بر جامعه کنار زدند، تا هیچ مانعی بر سر راه حیات حیوانی‌شان نباشد. مصیبت اعظم تنها محدود به حادثۀ کربلا نیست، واقعیتی است که در تمام تاریخ جریان داشته و هنوز هم ادامه دارد؛ مصیبت اعظم همان جهالت بشر در درک مفهوم حیات و هدف خلقت است؛ همان جهالتی که نمی‌گذارد بشر درد محروم بودن از امام را بفهمد. 📚 منبع: مدرسه انسان شناسی سایت منتظر #زیارت_عاشورا #انسان_شناسی #عزادار_حقیقی @Maktabesoleimanisirjan

✨فهم درست معارف زیارت عاشورا✨ 🖤 چرا به امام حسین (علیه‌السلام) ثارالله می‌گوییم؟ در یکی از فرازهای زیارت عاشورا خطاب به امام حسین (علیه‌السلام) عرض می‌کنیم: «السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ثارَ الله وَابْنَ ثارِهِ؛ سلام بر تو ای خون خدا و پسر خون خدا». ثارالله تشبیهی بسیار دقیق و لطیف است که فهم معنای آن به درک ما از خود و جهان هستی مربوط می‌شود. بدون دانستن معنای حیات انسانی معنای ثارالله یا «خون خدا» فهمیده نمی‌شود. اما حیات انسانی به چه معناست؟ همۀ ما در کنار ابعاد جمادی، گیاهی، حیوانی و عقلی وجودمان، یک بُعد برتر و متعالی به‌نام بُعد انسانی داریم که حقیقت وجود ما را تشکیل می‌دهد. ما فقط و فقط به واسطۀ برخورداری از این بعد انسان و اشرف مخلوقات خطاب می‌شویم و در مقامی ‌بالاتر از فرشتگان قرار می‌گیریم؛ وگرنه در سایر ابعاد با جمادات، گیاهان، حیوانات و فرشتگان مشترکیم و برتری خاصی بر آن‌ها نداریم. دین خدا عامل حیات ما در بُعد انسانی است؛ بقای دین هم وابسته به امام معصوم است؛ به‌عبارت دیگر، همان‌طور که ما برای حیات جسمانی‌ و حیوانی‌مان به خون نیاز داریم، در بخش انسانی و الهی وجودمان نیز به عامل حیات نیاز داریم و عامل حیات ما در این بخش امام معصوم است. کنار گذاشتن و حذف متخصص معصوم از حاکمیت بر جامعه راه را بر حیات انسانی ما می‌بندد؛ ممکن است حیات جمادی، گیاهی، حیوانی و حتی عقلی داشته باشیم، اما یقیناً حیات انسانی نخواهیم داشت و این بالاترین مصیبتی است که در تمام تاریخ اتفاق افتاده؛ مصیبتی که سبب می‌شود، میلیاردها انسان بدون آن‌که بفهمند چرا به‌دنیا آمده‌اند و بدون آن‌که حیات انسانی را تحت تربیت معصومین (علیهم‌السلام) تجربه کنند، از دنیا بروند. امیرالمؤمنین (علیه‌السلام)، حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها)، امام حسن (علیه‌السلام)، امام حسین (علیه‌السلام)، و سایر اهل بیت (علیهم‌السلام)، همگی جان خود را برای جلوگیری از این مصیبت فدا کردند. 📚 منبع: مدرسه انسان شناسی سایت منتظر #زیارت_عاشورا #انسان_شناسی #عزادار_حقیقی @Maktabesoleimanisirjan

✨فهم درست معارف زیارت عاشورا ✨ 🖤 چرا معتقدیم انتقام امام حسین علیه‌السلام هنوز گرفته نشده؟ تعبیر دیگری که در زیارت عاشورا پس از عبارت «ثارَ اللهِ وَابْنَ ثارِهِ» آمده، عبارت «وَالْوِتْرَ الْمَوْتُورَ» است؛ به معنای «مصیبت‌زده و مظلومی‌ که انتقام او گرفته نشده باشد». ممکن است این سؤال برای ما پیش بیاید، که مگر مختار ثقفی با کشتن قاتلان امام حسین (علیه‌السلام) انتقام حضرت را نگرفت؟ پس این عبارت چه معنایی دارد؟ در پاسخ باید به این نکته توجه کرد، که امام حسین (علیه‌السلام) یک شخصیت حقیقی دارند و یک شخصیت حقوقی؛ شخصیت حقیقی ایشان به‌عنوان یک فرد از افراد جامعه مطرح است، که تحت ظلم قرار گرفته و به شهادت رسیدند؛ انتقام خون ایشان نیز توسط مختار در همان زمان گرفته شد و همۀ قاتلان قصاص شدند. اما شخصیت حقوقی امام حسین (علیه‌السلام) همان وجه ثارالله بودن ایشان است؛ یعنی متخصص معصوم و امامی ‌که عامل حیات الهی و انسانی همۀ انسان‌هاست و به همۀ بشریت تعلق دارد. آن انتقامی ‌که تاکنون گرفته نشده، انتقام این بُعد از شخصیت امام است. به‌عبارت دیگر در ماجرای کربلا دو مصیبت اتفاق افتاد؛ مصیبت عظیم و مصیبت اعظم. انتقام مصیبت عظیم توسط مختار گرفته شد، اما انتقام مصیبت اعظم که همان محرومیت جامعۀ بشری از امام معصوم و هدایت‌های الهی ایشان است، هنوز گرفته نشده؛ زیرا ما در عصر حاضر نیز از حضور ولیِ خدا در جامعه محرومیم، و این خسارت بسیار بزرگی است. 📚 منبع: مدرسه انسان شناسی سایت منتظر #زیارت_عاشورا #انسان_شناسی #عزادار_حقیقی @Maktabesoleimanisirjan

✨فهم درست معارف زیارت عاشورا ✨ 🖤 عزادار حقیقی مصیبت اعظم را می‍شناسد عبارت «وَالْوِتْرَ الْمَوْتُورَ» نشان می‌دهد که ماجرای عاشورا یک واقعۀ شخصی و تاریخی نبوده که تمام شده باشد؛ بلکه یک رخداد جهانی و متعلق به تمام انسان‌ها و تمام دوران‌هاست. صحبت از شخص امام حسین (علیه‌السلام) نیست که انتقامشان گرفته شده باشد؛ بلکه صحبت از شخصیت و جایگاه امام به‌عنوان ولی معصوم و نمایندۀ خدا بر روی زمین است که به همۀ انسان‌ها تعلق دارد. همۀ ما فارغ از نژاد و زبان و ملیت می‌توانیم تحت هدایت اهل بیت (علیهم‌السلام) به بالاترین مراتب کمال برسیم؛ با این‌حال قرن‌هاست که از وجود امام محرومیم و این بزرگ‌ترین مصیبت و بزرگ‌ترین ظلم در حق بشریت است؛ این همان عاملی است که باید روح انتقام را در ما زنده نگه دارد؛ انتقام از همۀ طاغوت‌هایی که در گذشته سنت امام‌کشی را بنیان نهادند و همۀ مستکبرانی که امروز عامل غیبت ولی معصوم و حسین زمان (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) هستند و میلیاردها انسان را از نعمت حضور امام و پدر آسمانی‌شان محروم کرده‌اند. به همین دلیل در فرازی از زیارت عاشورا انتقام امام حسین (علیه‌السلام) در رکاب امام زمان (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) را از خداوند می‌خواهیم و در فراز دیگری انتقام خود را؛ زیرا علاوه بر محرومیت امام از مقام حاکمیت و هدایت جامعه ما نیز از هدایت ایشان محروم شده‌ایم. عزاداری‌های ما در صورتی حقیقی و عزت‌مندانه است که همراه با روحیۀ انتقام باشد و ما را به‌سمت برطرف کردن موانع ظهور سوق دهد؛ تمامی ‌انتخاب‌ها، ارتباطات، رفتارها و به‌طور کلی سبک زندگی یک عزادار حقیقی باید در خدمت امام زمان (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) و در راستای اهداف ایشان باشد. این عزاداری‌ها باید اشخاصی را تربیت کند که مانند حضرت علی‌اکبر (علیه‌السلام)، حضرت عباس (علیه‌السلام)، حضرت زینب (سلام‌الله علیها) و … همۀ دار و ندار خود را پای امام زمان‌شان بریزند و تمام وجود خود را در راه ایشان هزینه کنند. اکتفا کردن به گریه، سینه‌زنی و نوحه‎خوانی اگرچه در جای خود ارزش‌مند است و ثواب دارد، اما هرگز ما را به اهداف بلندی که اهل بیت (علیهم‌السلام) از این عزاداری‌ها مد نظر داشتند نمی‌رساند، و دردی از غربت حسین زمان ما (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) دوا نمی‌کند. 📚 منبع: مدرسه انسان شناسی سایت منتظر #زیارت_عاشورا #انسان_شناسی #عزادار_حقیقی @Maktabesoleimanisirjan