کاش یکی از چاووشی می‌پرسید، از عشق چی کشیده که هر کلمه‌ش زخم داره

افتخار می‌کنم تو خانواده‌ای متولد و بزرگ شدم که معتقده: - برکتِ نان بخاطرِ حَسَن-ع است!

هرچه بیشتر خودمون رو در معرض نگاه‌ها قرار بدیم، بیشتر از آسودگی فاصله می‌گیریم. دیده شدن، همیشه تحسین نمیاره؛ گاهی حسادت، گاهی قضاوت، و گاهی انتظاراتی که تو را از خودت دور می‌کند. قرار نیست هر احساسی را فریاد بزنیم، هر فکری را آشکار کنیم، یا هر قدمی را به نمایش بگذاریم. بعضی چیزها ارزشش به همین پنهان ماندن است؛ آرامشی که در خلوت هست، در هیچ صحنه‌ای پیدا نمی‌شود.

پدرمان علی فرمودند : " ارزش هر انسان به اندازه چیزی است که آن را پنهان می‌دارد. " گاهی کم‌گفتن، کم‌نشان‌دادن، و حتی کم‌بودن، یعنی بیشتر بودن ...

سال ۴۰۳؟ سالی که زخم‌هایمان را مرهم شدیم و ادامه دادیم.

شب قدر، شب تغییر است؛ شبی که سرنوشت نه فقط برای یک سال، که برای تمام زندگی ورق می‌خورد. از ازل تا ابد، همه‌چیز به یک "نوشته" بند است، و امشب آن قلم در دستان ماست. هرکس به قدر وسعت نگاهش دعا می‌کند؛ یکی خانه‌ای بزرگ‌تر، یکی دلی آرام‌تر، و یکی نگاهی که حقیقت را ببیند. هرکس بسته به اندازه‌ی درکش از "رزق" می‌خواهد، و ما بابا علـﷺــی به دنبال رزق آخر سالیم. اما امسال، شب قدر بوی بهار گرفته؛ زمین نو شده، اما ما چه؟ قرار است از امشب، چه چیزی در ما دوباره جوانه بزند؟ این شب‌ها فرصت نفس کشیدن در هوای تازه‌ی رحمت است، پس هر آرزویی که به قلم می‌آید، باید آن‌قدر بزرگ باشد که تا ابد به آن ببالیم. مبادا که فقط برای روزهای زودگذر دعا کنیم و فردا، از دعاهای کوچک‌مان پشیمان شویم. و خدایا، اگر قرار است این سال، سالی تازه برای ما باشد، پس آن را کنار حرم بابا علـﷺــی رقم بزن. دل‌هایمان را راهیه نجف کن، که هیچ بهاری بی‌رزق حرم بابا علـﷺــی، بهار نمی‌شود.