#داستان_نوزدهم: ترس معاویة از قرآن در مسافرتِ معاویه به حج در دورانی که در مدینه توقّف داشت روزی از یکی از کوچه های مدینه می گذشت، عبورش بر گروهی از قریش افتاد که گردهم نشسته بودند. آنان همه چون معاویه را دیدند به احترام او برخاستند! تنها ابن عباس بود که اعتنا نکرد و از سرجای خود حرکت ننمود. معاویه از این موضوع سخت ناراحت شد و به اعتراض گفت: ای ابن عباس، چطور با آنکه دوستان تو برخاستند، تو برنخاستی! این نیست مگر بر اثر اندوهی که از من در دل داری و آن، خاطره جنگ من با شماها در روز صفّین است. ای ابن عباس، عموزاده من عثمان مظلومانه کشته شد! ابن عباس گفت: عمر بن خطّاب نیز کشته شد. (یعنی اگر تو می خواهی از مظلوم دفاع کنی عمر هم به نظر تو باید مظلومانه کشته شده باشد. چرا نامی از او نمی بری؟) پس خلافت را به فرزند او واگذار کن. معاویه: عمر را مردی مشرک به قتل رسانید! ابن عباس: پس عثمان را چه کسی به قتل رسانید؟ معاویه: مسلمانان او را کشتند. ابن عباس: این که بیشتر حجّت تو را از بین برده و به ضرر تو تمام می شود و موجب حلیّت خون او خواهد بود. چه آنکه اگر مسلمانان او را کشتند و خوار کردند، حتماً بجا و بحق بوده است. معاویه: ما بخشنامه کرده و به همه آفاق نوشته ایم و همه را از ذکر مناقب علی و اهل بیتش نهی کرده ایم. بنابراین ای ابن عباس زبانت را نگه دار و خویشتن را حفظ کن! ابن عباس: حتماً ما را از قرآن منع می کنی؟ معاویه: نه. ابن عباس: شاید از تأویل آن ممنوع می داری؟ معاویه: آری! ابن عباس: حتماً می گویی که ما قرآن بخوانیم ولی کاری نداشته باشیم که مقصود خداوند از آن آیات چیست و در این باره سخنی نگوییم! معاویه: آری! ابن عباس: آیا قراءت قرآن واجب تر است یا عمل به آن؟ معاویه: عمل به آن. ابن عباس: تا مقصود از آیات را درک نکنیم و ندانیم که خداوند، از آنچه نازل فرموده چه چیز را قصد کرده، چگونه می توانیم به آن عمل کنیم؟ معاویه: معانی و تأویلات آن را از دیگران که بغیر از روش تو و اهل بیت تو تأویل نمایند پرسش کن. ابن عباس: شگفتا! قرآن بر اهل بیت و بستگان من فرود آمده چگونه معانی آن را از آل ابی سفیان و آل ابی معیط، و یهود و نصارا و مجوس بپرسیم! معاویه: آیا تو آل ابی سفیان را با اینها (یهود و نصارا و مجوس) در ردیف هم قرار دادی؟ ابن عباس: زمانی تو را با آنان در ردیف هم قرار دادم که امّت را از پذیرش و عمل به قرآن و آنچه که در قرآن است از امر و نهی و حلال و حرام و ناسخ و منسوخ و عام و خاص و محکم و متشابه نهی کردی! در حالی که اگر امّت از این مطالب پرسش نکنند، هلاک گردند و اختلاف بین آنان واقع شده، سرگردان خواهند شد. معاویه: خوب، قرآن بخوانید و لیکن از آنچه که خداوند در باره شما اهل بیت و خاندان پیامبر نازل کرده و آنچه که رسول خدا فرموده نقل نکنید بلکه مطالب دیگر بگویید. ابن عباس: خدا در قرآن می فرماید:«یُریدوُنَ اَنْ یُطْفِئُوا نوُرَ الله بِاَفْواهِهِمْ وَ یَأْبی اللهُ اِلاّ اَنْ یُتِمَّ نُورَهُ وَ لَوْ کَرِهَ الْکافِرُونْ» «میخواهند نور خدا را با دهان خاموش کنند و لیکن پروردگار جز این نمی خواهد که نور خود را کامل گرداند، هر چند کافران خوش نداشته باشند.» #سوره_توبه_آیه32 معاویه: ای ابن عباس، زبانت را نگاهدار و جان خود را حفظ کن و اگر چاره از گفتن نداری و حتماً باید بگویی پس در پنهانی باشد و احدی آشکارا از تو نشنود... ┈••✾•🌿🌸🌿•✾••┈ https://eitaa.com/MasjedjameEmamHasanAsgary

#داستان_نوزدهم: ترس معاویة از قرآن در مسافرتِ معاویه به حج در دورانی که در مدینه توقّف داشت روزی از یکی از کوچه های مدینه می گذشت، عبورش بر گروهی از قریش افتاد که گردهم نشسته بودند. آنان همه چون معاویه را دیدند به احترام او برخاستند! تنها ابن عباس بود که اعتنا نکرد و از سرجای خود حرکت ننمود. معاویه از این موضوع سخت ناراحت شد و به اعتراض گفت: ای ابن عباس، چطور با آنکه دوستان تو برخاستند، تو برنخاستی! این نیست مگر بر اثر اندوهی که از من در دل داری و آن، خاطره جنگ من با شماها در روز صفّین است. ای ابن عباس، عموزاده من عثمان مظلومانه کشته شد! ابن عباس گفت: عمر بن خطّاب نیز کشته شد. (یعنی اگر تو می خواهی از مظلوم دفاع کنی عمر هم به نظر تو باید مظلومانه کشته شده باشد. چرا نامی از او نمی بری؟) پس خلافت را به فرزند او واگذار کن. معاویه: عمر را مردی مشرک به قتل رسانید! ابن عباس: پس عثمان را چه کسی به قتل رسانید؟ معاویه: مسلمانان او را کشتند. ابن عباس: این که بیشتر حجّت تو را از بین برده و به ضرر تو تمام می شود و موجب حلیّت خون او خواهد بود. چه آنکه اگر مسلمانان او را کشتند و خوار کردند، حتماً بجا و بحق بوده است. معاویه: ما بخشنامه کرده و به همه آفاق نوشته ایم و همه را از ذکر مناقب علی و اهل بیتش نهی کرده ایم. بنابراین ای ابن عباس زبانت را نگه دار و خویشتن را حفظ کن! ابن عباس: حتماً ما را از قرآن منع می کنی؟ معاویه: نه. ابن عباس: شاید از تأویل آن ممنوع می داری؟ معاویه: آری! ابن عباس: حتماً می گویی که ما قرآن بخوانیم ولی کاری نداشته باشیم که مقصود خداوند از آن آیات چیست و در این باره سخنی نگوییم! معاویه: آری! ابن عباس: آیا قراءت قرآن واجب تر است یا عمل به آن؟ معاویه: عمل به آن. ابن عباس: تا مقصود از آیات را درک نکنیم و ندانیم که خداوند، از آنچه نازل فرموده چه چیز را قصد کرده، چگونه می توانیم به آن عمل کنیم؟ معاویه: معانی و تأویلات آن را از دیگران که بغیر از روش تو و اهل بیت تو تأویل نمایند پرسش کن. ابن عباس: شگفتا! قرآن بر اهل بیت و بستگان من فرود آمده چگونه معانی آن را از آل ابی سفیان و آل ابی معیط، و یهود و نصارا و مجوس بپرسیم! معاویه: آیا تو آل ابی سفیان را با اینها (یهود و نصارا و مجوس) در ردیف هم قرار دادی؟ ابن عباس: زمانی تو را با آنان در ردیف هم قرار دادم که امّت را از پذیرش و عمل به قرآن و آنچه که در قرآن است از امر و نهی و حلال و حرام و ناسخ و منسوخ و عام و خاص و محکم و متشابه نهی کردی! در حالی که اگر امّت از این مطالب پرسش نکنند، هلاک گردند و اختلاف بین آنان واقع شده، سرگردان خواهند شد. معاویه: خوب، قرآن بخوانید و لیکن از آنچه که خداوند در باره شما اهل بیت و خاندان پیامبر نازل کرده و آنچه که رسول خدا فرموده نقل نکنید بلکه مطالب دیگر بگویید. ابن عباس: خدا در قرآن می فرماید:«یُریدوُنَ اَنْ یُطْفِئُوا نوُرَ الله بِاَفْواهِهِمْ وَ یَأْبی اللهُ اِلاّ اَنْ یُتِمَّ نُورَهُ وَ لَوْ کَرِهَ الْکافِرُونْ» «میخواهند نور خدا را با دهان خاموش کنند و لیکن پروردگار جز این نمی خواهد که نور خود را کامل گرداند، هر چند کافران خوش نداشته باشند.» #سوره_توبه_آیه32 معاویه: ای ابن عباس، زبانت را نگاهدار و جان خود را حفظ کن و اگر چاره از گفتن نداری و حتماً باید بگویی پس در پنهانی باشد و احدی آشکارا از تو نشنود... ┈••✾•🌿🌸🌿•✾••┈ https://eitaa.com/MasjedjameEmamHasanAsgary