امروز صبح نشسته بودم داشتم کتاب میخوندم
که چند نفر از بروبچ ِ مدرسه اومدن کنارمو یکیشون متعجب پرسید :
شماها واقعاً حوصلتون سر نمیره ؟ خسته نمیشین از کتاب خوندن ؟
یه عزیز ِ دیگهای یهو پرید وسط ِ حرفشو تمسخر آمیز گفت :
اون: حتماً کتاب ِ شهدائه
من: نه
اون: مذهبیه پس
من: نه
اون خندید و رفت ..
نمیدونم با خودش چه فکری کرده بود از سوالاش
فقط فهمیدم به جایی رسیدیم که
خوندن ِ کتاب مذهبی مایهی تأسف شده و پنهانی کنج ِ حیاط مدرسه خونده میشه تا یه وقت یکی نپره بهت و تیکه نندازه
درحالی که روز به روز رمانای آب دوغ خیاری و
فیلمای ترکیهایِ هزار قسمتی بیشتر رواج پیدا میکنن و مورد پسند قرار میگیرن
میدونم که روزه گرفتن رو خودآزاری میبینن
و آدم ِ روزه رو شاسکول .
میدونم که الان شاخ ِ یه جمع بودن تو بد دهنی کردنو قرار های متعدد و مصرف ِ هرجور کثافت و شَر بودنه
یهو به خودم اومدمو دیدم واسه اینکه دلم نمیخواد همراه ِ چندتا از بچهها ، مختلط برم بیرون ، دارم دروغ و بهونه میچینم چون روم نمیشه صاف تو روشون وایسمو
بگم که نمیخوام بیام
چون میترسیدم از مورد تمسخر قرار گرفتنو از دست دادن ِ دوستام
من میفهمم ، با چشم ِ خودم میبینم که الآن
قبح گناه دیگه ذرهای واسه اکثر ِ مردم اهمیتی نداره
راحت گناه میکنن و راحت تر واسه بقیه شرحش میدن
تموم ِ کارهایی که یه زمانی مایهی ننگ بوده خوب جلوه داده میشه و از اونطرف اگر بخوای تصمیم بگیری که آدم خوبه باشی باید از هفت خان رستم بگذری
من آدم خوبه نیستم ؛
ولی واقعاً از ته ِ دلم به اونایی که تو این بَلبَشو هنوزم صاف موندن افتخار میکنم
اونایی که از قضاوت ِ خلق خدا بیمی ندارنو
همینکه خدا همراهشونه رو ترجیح میدن به اینکه همراه ِ این مردم بشن
اینا آدماییان که جلوی ترساشون ، جلوی دلشون ، جلوی ارتباطاتشون ، جلوی دوست و رفیقاشون وایسادن به خاطر خُدا .
من خیلی بهشون افتخار میکنم که تو این هیاهوی پیدا کردن ِ نیمهی گمشده ،
برای پیدا کردن ِ خودشون تلاش میکنن (((:
#آذین
