آنچنان جای گرفتی تو به چشم ِو دل ِمن ،
که به خوبان ِدو عالم نظری نیست مرا .
من ؛ خود ِغمگینم را در تکهای نقاشی ؛
لابهلای کتاب ، شعرها ، کلمات ، دفن کردهام .
آنچه در درون آدم میماند، بینهایت بیشتر از آن چیزی است که به صورت کلمات بیرون میآید....
تو را جانم صدا کردم ولیکن برتر از جانی ،
مگر جان بی تو می ماند در این تندیس انسانی ؟