رنج_مقدس قسمت_صد_و_سی_ام خدا کمک کنه همه چيز بر می گرده سرجاش. حرف بیخوديه اما سعی کن فقط با خيال راحت بخوابی. کارها رو واگذار کن به خدا. - من نمی خواستم با حرف هام شما رو اذيت کنم. - نه عزيز دلم. اصلاً مگه اهل حرف زدن هستی که ناراحت هم بکنی. من خدا خدا می کنم يه خورده حرف بزنی دلت سبک بشه. بلد نيستم مجنون بازی دربيارم، و الا الآن بايد پاشنه در خونه تون رو می کندم و می دزديدمت بريم يه جايی که دست اين بشر نامرد به روحت نرسه. - گيرم بشر نامرد رو درمان کردی شيطون نامرد رو چی؟ - بلا شدی بانو، حرف خودم رو پس خودم می دی؟ برو تو، سرماخوردی برو عزيزم. - باز علی آمار داد؟ - حسودی نکن. برادر مشترکه ديگه. به نفع هر دو مونه... فعلاً. و می روم داخل... مادر گل گاوزبان دم کرده، می خورم. می خواهم بخوابم اگر پيامک های مصطفی بگذارد... مجنون پريشان شبگرد شده... *** شب با افکار پريشان سر به زمين می گذارم. هيچ کس نميداند که روزش به سلامت شب می شود يا نه و شبش چگونه به سحر می رسد. نزديک ظهر گوشی ام را که روشن می کنم، سر و صدای رسيدن صدها پيام و تصوير بلند می شود. بی هيچ ذهنيتی می خوانم و می بينمشان. اما هر چه جلو می رود تپش قلب و لرزش بدنم بيشتر می شود. يک لحظه حس می کنم فلج شده ام، روحم، زندگی ام و آينده آرمانی م را نابود شده می بينم. به هم می ريزم و گوشی را می کوبم به ديوار. مادر سراسيمه در اتاقم را باز می کند. - شيرين اگر مصطفی رو می خواد ارزانی خودش. اين را در حالی می گويم که بغض چنگال هايش را در گلويم فروبرده و نفس کشيدن را برايم سخت کرده است. نگاه اشک آلودم را از گوشی ای که حالا پخش زمين شده، بر می دارم و به صورت سرخ و متعجب مادر می اندازم. چشمان پر سؤالش را بی پاسخ می گذارم و سرم را بر می گردانم رو به ديوار و لبم را گاز می گيرم که زار نزنم. خانه انگار برايم زندان شده است و گنجايش اين حجم بی تابی مرا ندارد. می خواهم از هر چه و هر که می بينم فرار کنم. با دست هايی لرزان از توی کمد لباس هايم را بر می دارم، به سختی می پوشم و در مقابل نگاه های پر اشک مادر و سؤال های پی در پی اش به کوچه می زنم و بی هدف شروع می کنم به دويدن و دور شدن... کاش می توانستم فرياد بزنم تا آرام شوم! لبم را به دندان می گيرم و بی اختيار گريه می کنم. به خيابان که می رسم، می مانم که چپ بروم يا راست. اصلاً چه اهميتی دارد؟ حالا که اين طور شکسته ام و نمی دانم چرا و چه کسی دارد زندگی ام را به هم می ريزد، ديگر مقصد برايم مهم نيست. سرم را پايين می اندازم تا رهگذران اشک هايم را نبينند. مردمِ شتاب زده اين پياده رو هرکدام مقصدی دارند و من اما با اين موشی که در بساطم افتاده و فضله هايش تمام زندگی ام را نجس کرده، بين خودم و ديگران در تلاطم و سرگردانی ام. حس بی پناهی را دارم که می خواهند او را با اعتراف به شکستش نابود کنند. به خودم که می آيم کنار درِ سبز امامزاده ايستاده ام. می دانم اولين جايی که دنبالم می آيند همين جا است. دست می گذارم به ديواری که با گرمای کم آفتاب، سرديش فرار کرده است، دستانم از بی حسی در می آيند. از کنار امامزاده می گذرم امروز اين بی هدف رفتن تقديرم شده است. نمی خواهم کسی پيدايم کند. می خواهم از همه فرار کنم و گم شوم تا شايد آرامش را پيدا کنم. آسايشم را هم بايد با بستن دهان همه مردم به دست بياورم.

رنج_مقدس قسمت_صد_و_سی_و_یکم عاصی می شوم از اين همه فکر و خيال. اين واقعيت های تلخ کجا و خيال های پرآرزوی رنگی ام کجا؟ زمان را گم کرده ام و اين را وقتی می فهمم که پاهای خسته ام از رفتن می ايستند. سر و ته کوچه را گنگ نگاه می کنم. نمی توانم بفهمم که کجا هستم. اصلاً چقدر راه رفته ام؟ در کنار کوچه پشت درختچه ای می نشينم. تکيه می دهم به ديوار خانه ای که گل های زيبايش بيرون زده است. اين وقت سال، بهار نيامده، اينها چرا درآمده اند! دستم را بالا می برم و شاخه ای را پايين می کشم. بوی خاصی ندارد، اما زيباست. به جای آنکه آرامم کند اشکم را در می آورد. چرا ان قدر بی موقع؟ من زمان را گم کرده ام يا زمانه همه را گمراه می کند! به خودم نهيب می زنم: - گم شده ای می فهمی؟ تو را به خدا بفهم... من بايد برای پيدا شدن خودم چه غلطی بکنم؟ پلک های دردناکم را روی هم می گذارم تا کمی آرام بگيرد. کاش خانه شيرين را بلد بودم، آن وقت می رفتم مقابلش و دست مصطفی را در دستش می گذاشتم و می گفتم: - بيا اين مصطفی، فقط با آرامش من کاری نداشته باش. با تصور اين صحنه قلبم به تپش می افتد و بی اختيار سرم را تکان می دهم و بلند می گويم: - نه، نه چرا من تسليم شوم؟ می روم و می کوبم توی صورتش و می گويم اگر يک بار ديگه آمدی... احساس داغی در تنم می پيچد و به لرزه می افتم... سرم وزنه سنگين اوهام شده و من قهرمان سنگين وزنی های زندگی نيستم. يعنی کسی هست که بداند من الآن چه می خواهم؟ سر به ديوار تکيه می دهم و رو به آسمان نگاه می کنم. واقعا من الآن چه می خواهم؟ چرا اين همه دارايی می شود بلا و مثل امروز، به جان آتش می زند. بايد بيشتر فکر کنم. اصلاً مگر کسی در شرايط من فکرش هم کار می کند؟ دردی از قلبم پا می گيرد و در تمام بدنم دور می زند. - دلم فقط آرامش می خواهد. با مصطفی يا بی مصطفی فرقی ندارد. - يعنی بی مصطفی همان قدر آرامی که با مصطفی؟ - الآن اين غصه برای از دست دادن يک مرد خاصی است يا يک... دستانم را روی بازوانم می گذارم و خودم را در آغوش می گيرم. آرام آرام تکان می خورم. دنيا به دوَران می افتد، پلک بر هم می گذارم و همراهش می چرخم. تمام روزهای مدرسه رفتنم مقابل چشمانم به گردش در می آيند... شادی ها کمرنگ و غصه ها چه ماندگارند. گريه های بچه ها و ناآرامی هايشان. شکنجه های روانی، شکسته ای عاطفی شان، خيانت ها و دعواهايشان. من چه قدر خوشحال بودم که در بازی لذت - باخت، شرکت نمی کردم. خيلی می جنگيدم با خودم که بتوانم، جرئت مندانه عاقلانه زندگی کنم؛ اما حالا درمانده شده ام در همين وادی؛ يعنی من هم دارم مثل همان ها زندگی می کنم! هر دو مسير يکی است؟ حلال و حرامش يک زجر و يک رنج را نتيجه می دهد؟ - چه قياس مسخره ای می کنی. اشتباه خود فرد با شيطنت حسودان که يکی نيست. - اما رنج و سختی که برای هر دو هست. چه فرقی می کند؟ - تو چه طور روزهای تاريک و گناه آلود آن ها و روزهای روشن و نورانی خودت را نمی بينی؟ مگر مسير تو غلط بوده؟ آن ها دنبال هوس و لذتی بی مزد و بی عاقبت بودند. - واقعاً چرا بشر با خودش اين کار را می کند؟ سرما به تنم می پيچد؛ آن قدر که پوست بدنم جمع می شود. دنبال آفتاب، آسمان را می گردم. ابرها وقتی زياد می شوند، هم فضا را تاريک می کنند و هم گرما را می برند. هميشه هوای بارانی را دوست داشتم؛ اما الآن محتاج آفتابم. دستانم را محکم تر دور بدنم حلقه می کنم، شايد کمی گرم شوم. نگاهم را به اطراف می چرخانم. دنبال کسی می گردم... از تاريکی هوا می ترسم. احساس می کنم همين انسان هايی که ساکت از کنارم می گذرند، پای منفعتشان که برسد، دست به هر کاری می زنند. چه قدر به دستان پدر نيازمندم! در کنار تمام ترديدها و اما و اگرهايم، به خانه بر می گردم.

رنج_مقدس قسمت_صد_و_سی_و_دوم غروب گذشته که پا به داخل خانه می گذارم. دلم هيچکس را نمی خواهد. در را که باز می کنم مادر را اول می بينم، بعد علی و مصطفی را. علی خيز بر می دارد سمتم که مصطفی دستش را می گيرد و مقابلش می ايستد. می خواهم از کنارش رد بشوم. بازويم را می گيرد و همراه خودش می برد. بی حالم و توانايی رويارويی ندارم. اول در خانه را باز می کند و بعد در ماشين را. دستم را فشار می دهد برای نشستن. نمی خواهم هيچ کجا با او بروم؛ اما از حال علی هم واهمه دارم. پناه مصطفی را بهتر می بينم. راه می افتيم. نمی پرسم کجا، چون ديگر هيچ چيز برايم اهميت ندارد. دنيا ارزانی آن هايی که پرستش خودشان را طالب اند و قلاده ای به گردنشان است و می کشدشان. من هيچ نمی خواهم. دنبال آزادی ام می گردم که با همه حرف ها و رفتارهای ديگران از بين می رود. شايد هم به دست خودم اسير شده ام. اسير افکار خودم، انسان است و زبان و افعالش. چرا من اينقدر ضعيف باشم که زود قلاده بر گردن شوم. دنبال رهايی خودم می گردم. رهايی... رهايی... از شهر خارج می شويم. خوابم می آيد. مصطفی حرفی نمی زند. چشمانم سنگين می شود و می خوابم. ماشين که می ايستد از خواب بيدار می شوم. تاريکی وهم انگيزی است. دقت که می کنم متوجه کوچه آشنايی می شوم که ماشين مقابل در خانه کاه گلی اش توقف کرده است. مصطفی در ساختمان را باز می کند و چراغ را روشن. از کجا خانه کودکی های مرا می شناسد؟ فقط خدا می دانست که چه قدر امروز تشنه گذشته آرامم شده بودم و از تمام گله گذاری هايم پشيمان بودم. سرم را روی داشبورد می گذارم. حس می کنم دنيا طالب وصيت پدربزرگ است: «از پدری فانی به تو فرزندی که آرزوی دراز داری...» هق هق گريه ام را نمی توانم خفه کنم. من فرزند انسانم، اسير روزگار، در تيررس رنج ها، همدم اندوه... در ماشين را باز می کند. خوشحالم و پشيمان. چرا به مصطفی پناه آوردم و در خانه نماندم. خم می شود و می گويد: -ليلاجان!... ليلی من!... خانمم! هوا سرده بيا پايين. بازويم را می گيرد. چاره ای ندارم، اينقدر همه چيز برايم گنگ شده که تنها می توانم تن به تقدير دهم. تمام مقاومتم را از دست داده ام، همراهش وارد اتاق می شوم. کرسی کنار اتاق توی چشم است. کاش آنها زنده بودند. - تازه زدمش به برق. برو زير لحافش کمکم گرم می شی. چادرم را از سرم بر می دارد. به چوب لباسی آويزانش می کند و بيرون می رود. ايستاده ام و دارم در و ديوار کاهگلی خاطراتم را مرور می کنم. دلم دستان حمايتی پدربزرگ را می خواهد و آغوش گرم مادربزرگم را. دوست دارم فرياد بزنم که من آمده ام. بايد بلند شويد. بر می گردد. وقتی می بيند که متحيّر وسط اتاق ايستاده ام، دستم را می گيرد و می برد سمت کرسی و می نشاندم. لحاف را تا روی بازوهايم می کشد. از سرمای لحاف لرزی به همه بدنم می نشيند. نگاهش می کنم. می دانم که اشک شوره شده و بر مژه ها و گونه هايم رد انداخته است. چشمانش را می بندد و نفس عميقی می کشد. صدای سوت کتری می آيد. انگار که در جزيره ای امن قدم گذاشته ام که اينطور آرام شده ام. گرم که می شوم تازه بدن درد و سردردم خودش را نشان می دهد. سينی به دست وارد اتاق می شود. بوی گل گاوزبان می پيچد. کنارم می نشيند و با قاشق نبات داخل ليوان را هم می زند. معده ام تازه يادش می افتد که چه روز بی آب و غذايی را پشت سر گذاشته است. ليوان را که دستم می دهد، حس کودکی را پيدا می کنم که مريضی ناتوانش کرده و بايد کسی او را تر و خشک کند تا دوباره سر پا شود. حرفی نمی زنم؛ نمی خواهم کلامم نيش شود و به جان کسی بنشيند. چه مقصر باشد، چه بی تقصير. مزمزه می کنم و می خورمش. چراغ برقی را راه می اندازد تا فضا کمی گرم شود و می رود. دراز می کشم و لحاف را تا روی سرم بالا می کشم و ديگر هيچ نمی فهمم. وقتی به خود می آيم، حس می کنم که چيزی روی صورتم کشيده می شود. دست مصطفی است که به قصد بيدار کردنم روی صورتم نشسته است. ❣ @Mattla_eshgh مطلع عشق درایتا👇 http://eitaa.com/joinchat/1912668160Cb98d13f3dc مطلع عشق در تلگرام 👇 https://t.me/joinchat/AAAAAEPMpR-8n7jQKaBvdA

پستهای دوشنبه(حجاب وعفاف)👆 روز سه شنبه ( #امام_زمان (عج) و ظهور👇

#فایل_صوتي_امام_زمان ۱۰ 🎧آنچه خواهید شنید ؛ 👇 ✍ در اغلب ما، يه بیماری هست... که بزرگترین بی تقوایی از نگاه خداست! 🔻 آیا ما هم، از این بیماری، سهمی داریم؟ گوش کنید 👇 @ostad_shojae

💫 @ostad_shojae 💫

📝🌺📝🌺📝🌺 3️⃣2️⃣ قسمت بیست و سوم مفاد عهد و پیمان ❇️ در این دعا 🤲 بعد از تجدید عهد با امام ، هشت مقام را از خدا طلب میکنیم ؛ از خدا میخواهیم که برای دستیابی به آرامان های جهانی یار امام زمان (عج) و کمک کار وی شویم و از آن حضرت دفاع کنیم ، در انجام مقاصد و حوائج امام سرعت بگیریم ، اوامر آن حضرت را گوش 👂 دهیم و در رکاب آن امام به درجه رفیع شهادت برسیم . اما مفاد این بخش از دعا : 1- اَللّهُمِّ اجعَلنی مِن اَنصارِهِ ؛ خدایا مرا از یاران او قرار ده ❇️ زندگی مهدوی با نصرت حجّت حی شکل میگیرد . بنابراین ایمان به تنهایی کفایت نمیکند بلکه یاری و حمایت نیز لازم است . منتظر امام با اینکه به او اعتقاد دارد باید در مرحله عمل نیز کوشا باشد و به یاری و نصرت او بشتابد . ✅ درباره نصرت اولیای الهی در سوره آل عمران آیه 81 آمده است : و به یادآور هنگامی که خداوند از پیامبران پیشین پیمان گرفت که هرگاه به شما کتاب 📚 و حکمتی دادم سپس پیامبری به سوی شما آمد که آنچه را با شما تصدیق میکرد باید به او ایمان آورید و او را یاری کنید ، سپس خداوند فرمود : آیا به این پیمان اقرار دارید و بار سنگین پیمان مرا به دوش میگیرید ؟ ⁉️ { انبیاء در جواب } گفتند : بله اقرار داریم . خداوند فرمود : خودتان شاهد باشید و من هم باشما از جمله گواهانم . 🔹ادامه دارد ... #زندگی_مهدوی_در_سایه_دعای_عهد ❣ @Mattla_eshgh مطلع عشق درایتا👇 http://eitaa.com/joinchat/1912668160Cb98d13f3dc مطلع عشق در تلگرام 👇 https://t.me/joinchat/AAAAAEPMpR-8n7jQKaBvdA

🔴در هیاهوی سیاسی این روزها، یک بسیجی دیگر ناجوانمردانه چاقو خورد و در دفاع از ناموس شهید شد دستگیری قاتلان بسیجی آمر به معروف 🔹جانشین پلیس تهران بزرگ: در پی یک درگیری در خیابان استخر، پاسدار بسیجی آمر به معروف «محمد محمدی» با ضربات چاقو به شهادت رسید. پلیس عاملان قتل را در کمتر از ۲۴ ساعت دستگیر کرد. 🔹۴ نفر از عوامل به هویت آرمان ۱۸ ساله، مهدی ۲۶ساله، هادی ۲۴ ساله و افشار ۳۵ ساله در منطقه خاک‌سفید دستگیر شدند که به مشارکت در نزاع منجر به قتل اعتراف کردند. ماجرا این بود که اراذل و اوباش با یک خانم تصادف میکنند و 3نفری با ناموس مردم درگیر میشن و فحش های رکیک بهش میدادن و محمد وارد شد و تذکر داد و ناغافل چاقو به ریه و قلبش زدند و آسمانی شد ‌❣ @Mattla_eshgh

🔶بله تو مریخ گفتن که بالاخره اینجوریه. 🔸 ما نمیخاییم چیزی دخالت کنه . 🔷بالاخره از او تعریف کن از ما تعریف کن ای بابا ای ول و همینجوری 🔸رای گیری که انجام شد چون ما ناظرانی بودیم که از کره زمین رفته بودیم اجازه داشتیم بریم پشت صحنه 🔷یه دفعه یه نفر از این پنج نفر که حالا یادمم نیس کدوم بود یعنی مهم نیست کدوم بود . 🍀یه نفر از اون پنج نفر گفت اقا من میخام یه حرفی بزنم 🍃 همه گفتن نه حق نیست بعضی گفتن حق هست 🔸بالاخره اومد و گفت اهای مردم بدونید📣 🔷 من اگه این حرفو بزنم خیلی از اسرار و افشا خواهم کرد با این یه کلمه خیلی از افکار عمومی رو تحریک کرد. ⭕️همه توجه کردن به او قانون گذارها اومدن جلوش رو بگیرن❌ مردم گفتند : نه حق ما مردمه اطلاعات داشته باشیم❗️ 🔸 اونجاهم باز ما دوباره گفتیم بابا ایول و حق مردمم خورده نمیشه و... 🔶اون نفرگفت: آقایون ما پشت پرده قاب بندی کرده بودیم نه این اقا چپ چپه ،نه این اقا راست راسته نه این اقا میونه ست 🔸ماها همه سرتا پا یه کرباسیم 🔸باهم ما دست دادیم، سهام داریم تو شرکت کره مریخ و هرکدوم از شماها به ماها رای بدید باز به اون شرکته رای دادین . 🔷منم چون وجدان مریخیم درد گرفت نمیتونستم افشا نکنم 🔷 اقا اینا مشت میزدن لگد میزدن نه اقا افشا نکن. مردم میگفتن: افشا بکن افشا بکن ماهم که ناظرین کره زمین وقت نداریم اپولومون میخاد حرکت بکنه رای گیری بکنید میخایم بریم . 🍃بالاخره مردم رای گیری کردند بعد از این افشا گری... 🍃شما فک میکنید کی رای اورد ؟ 🔸همونیکه افشا گری کرده بود؟ بله دقیقا همونکه افشاگری کرده بود 🔸 بعد از اینکه رفتیم صندوقها رو باز کنیم، رای ها رو بشماریم👇 این کسی که افشا گری کرده بود به بقیه اون چهار نفر گفت: خوب نقش بازی کردم؟ 🔷گفتند بابا ایول عالی بود ما گفتیم نامردا چیکار میکنید شما الان اونجا داشتید افشاگری می کردید؟ 🔷گفتند نه بابا ایشون راست گفت 🔸گفتم شما دروغ گفتین مکر کردین. 🔸می خواستم انتخابات رو به عنوان نماینده کره زمین ابطال بکنم البته از کرات دیگه هم اومده بودند اونجا گفتند نه اقا ایشون راست گفته اسناد دیدم اره راست گفته اینا سرو ته یه کرباسن 🔸گفتم چرا پس الان گفتید من نقش بازی کردم؟گفتند خب نقش بازی کردیم .گفتم خب نقشه چیه تو رو خدا؟ #کمی_از_اسرار_ولایت شنبه ـ سه شنبه در👇 ‌❣ @Mattla_eshgh http://eitaa.com/joinchat/1912668160Cb98d13f3dc

📷 #پوستر جدید سایت رهبر انقلاب از جدیدترین بیانات آیت‌الله خامنه‌ای درباره #فضای_مجازی ‌❣ @Mattla_eshgh