بسم الله الرحمن الرحیم زمان نوشتن که می رسد ، قلم ها ساکت می شوند . مهر سکوت می خورد به تک تک حرف هایشان ... به بغض هایشان ... به اشک هایشان ... و به فریادهایشان ... اصلا میدانی ، موقع نوشتن که می شود ، قلم ها به کما می روند ... شاید از شدت غم ، و یا شاید بهت... امروز هم از آن روزها بود ... قلم ها ساکت شدند ، ساکت که نه ، خفه شدند...! می نوشتند ، اما صدا نداشتند ... فریاد می زدند ، اما حرف نداشتند ... فرو رفتند در دنیای پر از نقطه ی سردرگمی ... می نوشتند "آقا" ، میخواندند ((شهید))... می نوشتند "سردار" ، میخواندند ((شهید))... می نوشتند "حاجی" ، میخواندند ((شهید))... این ترادف متضاد ، دنیایی از غم بود که اگر نصیب هرکسی می شد ، شاد میشد... خلاصه ، قلم ها نوشتند ، چشم ها خواندند ، گوش ها شنیدند و دل ها باور نکردند... می گفتند : تبریک می شنیدی : تسلیت به هم نمی خوردند ، ولی به هم می آمدند... حالا هم ، ما میگوییم ، گرچه سخت است ، اما بخوانید که... تسلیت به سرباز و تبریک به سردار ...! مردم عزیز ایران ، سردار حاج قاسم سلیمانی ، آسمانی شد... جمعه ای که دلگیر بود... #دل_نوشته -------------🌷🌷------------- @Mazan_tanhamasir -------------🌷🌷-------------