اما ماندانا بدون توجه به امير با صدايي بلندتر از قبل ادامه ميده: _ببخش اما دلم برات نمي سوزه. امير مي خواد چيزي بگه كه دستمو ميارم بالا. اين عملم باعث مي شه حرف تو دهنش بمونه. با ناراحتي سري تكون مي ده و به ادامه ي حرفاي ماندانا گوش ميده چشمام رو مي بندم. حق داره، حق داره، حق داره. سروش بايد بيشتر از اين حرفا رو بشنوي و دم نزني. ماندانا: ـ مي دوني چرا؟ مي دوني چرا دلم برات نمي سوزه؟ چشمام رو به زحمت باز مي كنم و نگاش مي كنم. دارم از بغض منفجر مي شم. »خدايا، ديگر بريده ام ؛ چند بغض؛ به يك گلو«! با داد ميگه: ـ نه، مي دونم كه نمي دوني. مي دونم كه نمي فهمي؛ چون خودخواه تر از اوني هستي كه حتي بخواي بهش فكرش رو كني. فقط و فقط به خودت فكر مي كني. تمام سال هاي عمرت همين كار رو كردي؟ خودخواه تر از تو توي عمرم نديدم! دلت مي خواد ترنم برگرده؟ مگه تمام اون سال هايي كه ترنم بهت التماس مي كرد برگشتي؟ كجا بودي وقتي ترنم به بدترين شكل خبر نامزديت رو شنيد؟ كجا بودي وقتي ترنم تو اتاقش زار مي زد و گريه مي كرد؟ كجا بودي وقتي حتي يه نفر هم توي اون خونه به ترنم دلداري نداد؟ كجا بودي وقتي ترنم داشت با زندگي دست وپنجه نرم مي كرد؟ كجا بودي؟! تو توي اون روزا كجا بودي؟ مگه تو توي اون روزاي سخت برگشتي كه حالا چنين انتظاري از ترنم داري؟! با همه ي زحمتم براي مهار اشكام مقاومتم مي شكنه. بالاخره اشكام جاري مي شن. »خدايا كم آورده ام، در ليست آدم هايت اشتباهي شده است؛ اسم من كه ايوب نيست«! ماندانا: ـ اشك بريز. آره اشك بريز. همه ي اين اشكا واست كمه. مي دوني فرق تو و ترنم چيه؟ تو بودي و برنگشتي؛ اما ترنم نيست. ترنم نيست تا برگرده و تو چشمات زل بزنه و بگه ديدي گفتم بي گناهم. امير: ـ ماندانا تو رو خدا تمومش كن. نگاهي به امير مي ندازه و ميگه: ـ نه امير، بذار بگم. يه چيزايي بدجور رو دلم سنگيني مي كنند. مگه اون روزايي كه ترنم به اينا التماس مي كرد اينا بس كردن؟ مگه وقتي ترنم با اون حال خرابش زجه مي زد كسي دلش براي ترنم سوخت؟ بذار يه بار هم من مثل خودشون سنگ دل باشم تا شايد بفهمند با ترنم چي كار كردن؟ بعد بدون اين كه به امير اجازه ي صحبتي بده تو چشمام زل مي زنه و با بي رحمي تمام ميگه: ـ من مثل ترنم نيستم. باورت ندارم. هيچ وقت هم باورت نمي كنم. سعي نكن با حرفات مظلوم نمايي كني. هر كسي ندونه من خوب مي دونم توچه آدم پستي بودي و هستي. تو لايق دلسوزي نيستي. تويي كه لحظه به لحظه به ترنم اشك و آه هديه دادي لياقت مردن رو هم نداري. تا دنيادنياست، بايد بموني و عذاب بكشي از. امروز تا آخر عمرم هر روز و هر روز از خدا واست ساليان سال عمر طولاني مي خوام تا بموني بدون ترنملحظه به لحظه عذاب بكشي. اون قدر عذاب بكشي كه مرگ برات يه آرزوي دست نيافتني بشه. خدا ديگه بسمه. ديگه دارم مي برم. ديگه دارم كم ميارم. خدايا ترنم چه جوري دووم آورد؟ من نمي تونم، من نمي تونم. حس مي كنم حتي نفس كشيدن رو هم از ياد بردم. »ميدآني، گـاهي سـنگ دل تـريـن آدم دنيـا هـَم كه بـاشي، يـك آن، يـاد كـسي روي قـفـسه سيـنه ات ســنگــيني مي كــنــد؛ آن وقــت به طــور كـاملا غريزي نـفــس عميـقي مي كــشي تـا ســنگ كـــوب نـكـني«! با وجود همه ي دردي كه مي كشم دركش مي كنم. با همه ي وجودم اين تنفر رو در تك تك كلماتش احساس مي كنم. با همه ي وجودم عشق به ترنم رو در چشماش مي بينم. يعني اين دختر از من هم به ترنم نزديك تر بود؟! از خودم تا حد مرگ متنفرم. حتي از اين حرفاي تكراري هم متنفرم. با صداي ماندانا از فكر بيرون ميام. ماندانا: ـ حالا چرا اين جايي لعنتي؟! چرا اين حق رو به خودت مي دي كه لحظه هاي تنهاييت رو با ترنم پر كني؟ مگه تو تنهايي هاش رو پر كردي؟ مگه تو بهش آرامش دادي كه الان مي خواي با وجود اون به آرامش برسي؟ به زحمت ميگم: ـ فكر مي كردم بهم خيانت كرده. پوزخندش پر رنگ تر مي شه. ماندانا: ـ پس الان اين جا چه غلطي مي كني؟ مگه نمي گي بهت خيانت كرده! بهت تبريك مي گم؛ انتقام خيانت نكرده اش رو ازش گرفتي. حالا برودست نامزدت رو بگير و زندگي كن. نكنه مي خواي ترنم مرده رو زنده كني تا دوباره پز نامزدت رو بهش بدي؟ لرز بدي به بدنم ميفته. امير اين رو احساس مي كنه و با اخم ميگه: ـ ماندانا نمي بيني حالش بده؟ ماندانا: ـ نه امير، نمي بينم، نميخوام هم ببينم؛ چون وقتي حال ترنم بد بود هيچ كس نديد. هيچ كس تيكه هاي خرد شده ي غرور ترنم رو نديد. وقتي اين آقا داشت تو بغل عشق جديدش كيف دنيا رو مي كرد ترنم داشت تو تنهايي هاش اشك مي ريخت و زير دست و پاي خونواده ي بي معرفتش جون مي داد. نخواه كه ببينم، نخواه كه بفهمم. تا دنيا دنياست اينا بايد عذاب بكشن. با دست به من اشاره مي كنه و به تلخي ميگه:... ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍂🍃