‌‌ ۱۴. شوخی کردم، ناراحت شدی؟ ‌۱۵. پارسال دوست، امسال آشنا ‌

‌ ۱۶. جلو خودشم می‌گم‌ ‌‌[جرئت‌شو نداره] ‌

‌‌ ۱۷. چرا همش خونه‌ای؟ چرا همش بیرونی؟ چرا همش سرت تو گوشیه؟ چرا همش سرت تو کتابه؟ چرا می‌خوابی؟ چرا نمی‌خوابی؟ ‌

‌‌ سعی کردم یه اصولی رو در زندگیم پیاده کنم که از این دو لفظ در صحبت کردنم استفاده نکنم: یکی لفظ «همیشه» و دو لفظ «هیچ‌وقت» مثلا تو همیشه سرت تو گوشیه تو همیشه کارت همینه یا تو هیچ‌وقت کمک نمی‌کنی و... بخدا هیچ چیزی در این دنیا مطلق نیست و نمی‌شه کلی نتیجه گرفت این باعث می‌شه عزت‌نفس طرف‌مقابل پودر بشه و همه ازتون دور می‌شن و فاصله می‌گیرن ‌‌

‌ کاری نکنیم که آدم سمی زندگی بقیه باشیم🧑‍🦯 ‌ حرفی نزنیم که نشخوار‌ ذهنی برای بقیه باشه و شب تا صبح بابت حرف ما نخوابه ‌‌ حرف زدن رو همه بلدن درست حرف زدن رو بلد نیستیم #حرف_حساب ‌

کم نیستن آدمایی که از فرط تنهایی به کوه‌ها پناه می‌برن پ.ن: به وقت طلوع آفتاب امروز با رفقا در دل کوه @mim_3ad

‌ بعضی آدما رو باید تاکسیدرمی کرد که دیگه نتونن حرفای ته‌خیاری بزنن که دهن رو تلخ می‌کنه🚶‍♀ #حرف_حساب ‌

‌ این، یکی از فرقای اساسی بین روان‌شناسی غربی و تربیت دینیه که تو تفکر غربی هی می‌خوان آدم رو بزرگ کنن تا بتونن امیدش رو به زندگی زیاد کنن اما تو تربیت دینی برا زیاد کردن امید به زندگی، انسان رو به یه بزرگ وصل می‌کنن ‌

‌ این دوتا به اندازه راه زمین تا آسمون باهم فرق دارن اولی بدون کمک گرفتن از قدرت توهم آدم، نمی‌تونه کاری رو پیش ببره؛ چون واقعیت اینه که آدم هیچه، هیچِ هیچ شما اگه بخواین به یکی که هیچه، ثابت کنین که بزرگه، باید به قدری توهم‌ش رو قوی کنین که بتونه این دروغ رو باور کنه ‌‌