مـامـان‌جـانـم سـلـام ! چـه شـب‌هـایے چـشـمـان مـنـتـظـرت را از خـواب انـداخـتـم ، تـا نمی‌آمـدم خـانـه ، خـیـالـت راحـت نمی‌شـد ؛ شـایـد دیـر می‌آمـدم ، امّـا مـن بـه شـوق دسـتـپـخـت مـادرانـه‌ات لـحـظـه‌شـمـاری می‌کـردم . . . هـمـان چـنـد سـاعـتِ آخـر شـب کــه می‌نـشـسـتـی کـنـارم ، خـسـتـگے تـمـام روز را از بـدنـم دَر می‌کـرد ؛ غـذاے گـرمـت بـود کـه بـه دسـتـانـم تـوانِ خـدمـت داد و دعـای تـو بـود کـه راه را نـشـانـم داد . . . چـقـدر دوسـت داشـتے مـرا در لـبـاس دامـادی بـبـیـنے امّـا نـشـد ؛ چـه زیـبـا نـشـد مـادر ! مـرا در لـبـاسِ سـفـیـد خـوش‌بـخـتے دیـدی . . . مـرا روسـفـیـد دیـدی . . . سـاعـات کـمے از روز کـنـارت بـودم ؛ امّـا « یـک سـالے می‌شـود هـر لـحـظـه بـا توام . . . » شـب‌هـا کـه بـا هـق‌هـق و بـ‌ریـ‌ده‌بـ‌ریـ‌ده بـا مـن حـرف می‌زنـی ؛ نـشـسـتـه‌ام ، گـوش می‌کـنـم ، گـریـه می‌کـنم ، و جـواب می‌دهـم . . . پـیـراهـنـم را کـه در آغـوش می‌کـشے ، در آغـوشـت می‌کـشـم . . . سـر مـزارم کـه بی‌تـاب می‌شـوی ، آرامـت می‌کـنـم ؛ آن لـحـظـه‌ای کــه یـادم می‌کـنی ، کـنـارت نـشـسـتـه‌ام . . . سـخـت اسـت ؟ ! می‌دانـم . . . داغِ عـلےاکـبـر ، کـمـرِ اربـاب را هـم شـکـسـت ؛ و دردِ فـراق چـشـمـانِ یـعـقـوب را گـرفـت ! امّـا مـادرجـان ! مـنے کــه شـــکـــم گــرســنــهٔ یـتـیـمـان شـهـر را تـاب نمی‌آوردم ، چـطــور فـقـر ایـتـام امـام زمـانم را می‌دیدم و کاری نـمی‌کـردم ؟ ! «خون» رسول و حسن بود ، «خون» من و دانـیـال بود کـه «آتـش فـتـنـه» را خاموش و شـهـر را بـیـدار کـرد . . ‌. مـامـان‌جـانـم ! فـراق جـان‌سـوز اسـت ، امّـا وصـال نـزدیـک . . . چـیـزی تـا صـبـح ظـهـور مـولـایـمـان مـهـدی نمانده ؛ بـه زودی برخـواهـیـم گـشـت . . . ✍️ #معین بـعـد از چـنـد روز تـمـنّـا و تـوسـل ، قـلـم ، پـابـه‌پـای مـن دویـد . . . ۲۵ آبان ۱۴۰۲ سـالـگـرد شـهـادت رفـیـق آسـمانےام ، #شهید « حـسـیـن زیـنـال‌زاده »

سـلـام پـدرجـان ؛ سـلـامے بـه شـمـا از طـرف فـرزنـدے نـاخـلـف ! شـرمـنـده‌ام کـه جـز لـکـهٔ نـنـگ نـبـودم . . . امـیـدوارم ؛ یـعـنے از تـو می‌خـواهـم روزی کــه نزدیک هـم بـاشـد ، بـاعـث افـتـخـار ، سـربـلـنـدی و غـرورت شـوم . . . دسـتـم را بـگـیـر تـنـهـا امـیـدم ♥️ ✍️ #معین 📜 #نامه‌های_خوانده_شده ؛ ۱۱ خرداد ۱۴۰۲

سـلـام بـر تـو ، هـنـگـامے کـه نـگـاهـم می‌کـنـے . . . هـنـگـامے کـه نـگـاهِ تـو را حـس می‌کـنـم ، اگـرچـه سـنـگـیـن اسـت ، طـعـم زنـدگے را عـوض می‌کـنـد ؛ چـنـد صـبـاحے اسـت شـب‌ و‌ روزم را کـه مـزه‌مـزه می‌کـنـم ، چـهـره‌ام دَرهَـم می‌شـود . . . پـدرجـانـم ! ایـن چـیـزهـا بـه ذائـقـه‌ام نـمی‌سـازد ، حـالِ دلـم را کـه می‌پـرسـم ، خـوب نـیـسـت ، تَـهَـوُّع دارد ! ای طَـبِـیٖـب‌ُٱلـنُّـفُـوس مـن ! آرامِ جـٰانِ مـن ! مـن مـریـضـم بـه دورے تـو ، دردِ مـن تـویے و چـه خـوب کـه درمـان هـم تـویے . . . " تُـو نَـبْـضَـمْ راٰ بِـگـیٖـرےٖ بےٖگُـمـاٰن آراٰم می‌گـیٖـرم " ✍️ #معین 📜 #نامه‌های_خوانده_شده نـامـه‌ام را خـوانـده‌ای ، نَـبْـضَـمْ راٰ بِـگـیٖـر . . . ۱ آذر ۱۴۰۲

سـلـام اے مـخـاطـب نـامـه‌هـای مـن ! گـاهے کـه مـریـضـم و بـوے تـو را کـمـتـر حـس می‌کـنـم ، کـافے اسـت پـلـك بـر هـم گـذارم ، ثـانـیـه‌اے صـبـر کـنـم و نـفـسے عـمـیـق بـکـشـم ، صـداے سـکـوت حـاکـم شـود و زیـر لـب زمـزمه کـنـم : تـخیّـل مےکنمـ آغـوش گـرمـت را چـه شـیـریـن است . . . حـلـواے یـاد تـو ، کـامـم را شـیـریـن می‌کـنـد و دل‌تـنـگ می‌شـوم ؛ دل‌تـنـگ روزهـایے کـه بـوے پـیـراهـنِ تـو مـرا بـیـنـا کـرده بـود . . . خُـورشـیٖـدِ پُـشْـتِ اَبْـرِ مَـن ! غـنـچـه‌ات دور از تـو ، پـژمـرده اسـت ؛ پَـ‌رپَـ‌ر می‌ٖشـود . . . ✍️ #معین 📜 #نامه‌های_خوانده_شده خـورشـیـد کـه پـشـت ابـر نمی‌مـاند ، قـبـل آنـکـه دیـر شـود بـرگـرد . . . ۱۳ آذر ۱۴۰۲

سـلـام آقـا جـان ! چـقـدر صـبـر دارے شـمـا ؛ بـه مـا گـفـتـه بـودنـد ، کـسے بـیـش از خـودمـان دوسـتـمـان نـدارد ، امّـا حـالـا کـه از خـود خـسـتـه‌ام و بـراے تـو می‌نـویـسـم می‌فـهـمـم ، مـرا بـیـش‌ از خـودم ، تـو دوسـت دارے . . . چـرا کـه اگـر دعـوت شـمـا نـبـود ، دسـت بـر قـلـم نـمی‌بـردم . و چـه خـوش‌مـوقـع دعـوت می‌کـنے غـلـامـت را ؛ هـمـیـشـه دسـت می‌گـیـرے امّـا در سـخـتے و بـلـا بـیـش‌تـر ؛ شـایـد طـاقـت نـدارے نـاخـوش‌احـوالےام را . . . و نـمی‌دانـم چـطـور خـسـتـه نـمی‌شـوی از مـن ؟! مـن کـه دائـمـاً مُـسَـبِّـب‌ُٱلْـأَسْـبـاٰبِ زحـمـت شـمـام ، حـتے گـاهے «مـن» حـوصـلـه‌ام را نـدارد ، می‌دانـم اگـر می‌شـد ، او هـم جا می‌زد . . . چـه می‌شـود روزے ، کـه نـزدیـک هـم بـاشـد ، آنـقـدر بـرایـت دل‌بـرے کـنـم ، کـه تـمـام خـسـتـگےِ تـنـت بـیـرون رَوَد ، خـسـتـگےِ یـك عـمـر بـار مـرا بـه دوش کـشـیـدن . . . ✍️ #معین 📜 #نامه‌های_خوانده_شده لـبـخـندِ رضـایـت تـو ، رؤیـاے شـیـریـنِ مـن ؛ ۲۳ خرداد ۱۴۰۲

#دانـشـجـو ، اقـتـدار ایـران و عـزت ملّے اسـت ؛ دانـشـجـو خـار چـشـم و کـابـوس شـب‌هـای دشـمـن اسـت ؛ او ، هـویـت‌بـخـش و امـیـد ِآیـنـده‌سـاز مـلّـت اسـت . او راه شـهـیـدان را ادامـه می‌دهـد ! جـهـاد می‌کـنـد ، از راه عـلـم و دانـش زمـیـنـه‌سـاز ظـهـور و یـاور مـهـدے است ؛ قـبـل از آن ، از سـیـم خـاردار نَـفْـسـش عـبـور کـرده ؛ گـوش بـه فـرمـان ولے خـود ، پـای درسِ مـطـهـری‌هـا و بـهـشـتےها نـشـسـتـه‌ و تـن بـه تـفـکـر مـنـحـرف غـربے نـمی‌دهـد ؛ بـا چـشـمـانے بـاز و بـا ذره‌بـیـن ، بـه دنـبـال حـقـیـقـت می‌رود و فـریـبِ بـمـبـاران رسـانـه‌ای دشـمـن را نمی‌خـورد ؛ او ، هـمـچـون کـوهے اسـتـوار اسـت ، کـه در بـرابـر طـوفـانِ انـحـراف سـیـنـه سـپـر کـرده . او ، بـه دعـوت‌نـامـه‌هـای یـزیـد زمـان نـیـش‌خـنـد می‌زنـد و هـیـهـات مِـنّـا الـذلـة می‌گـویـد ؛ دانـشـجـو ، تـا آخـریـن قـطـرهٔ خـون ، بـراے خـاک وطـن می‌جـنـگـد . . . چـمـران‌ها ، طـهـرانےهـا ، احـمـدی‌روشـن‌هـا ، حـسـیـن‌ زیـنـال‌زاده‌هـا #شهید می‌شـونـد ؛ آری ! دانـشـجـوهـا شـهـیـد می‌شـونـد . . . ✍️ #معین نـوشـتـه ۲۴ آبان ۱۴۰۲ انـتـشـار بـه مـنـاسـبـت #روز_دانشجو 🎓 بـا کـمے تـأخـیـر روزتـون مـبـارك 💐 « آیـنـده بـه دسـتـان شـمـاسـت . . . »

خـاک مـزارت را { سُـرمـهٔ } چـشـمـانـم می‌کنم ؛ بـو می‌کشم ، «بـوے بـهـشـت» می‌دهد ؛ ایـن خـاک قدمگاه مـادرم زهـراست . . . شـب بـه شـب مـادرانـه دسـت بر سرت می‌کشد ؛ و صـبـح به صـبـح مـادرِ چـشـم‌بـه‌راهـت را آرام می‌کـنـد . . . مـادر اسـت دیـگـر ، سے چـهـل سـال اسـت درب خـانـه‌اش بـاز است ؛ مبادا علےاکبرش پشت در بماند . . . اگـر تسلّےٰ دادن حضرت زهرا نبود ، دق می‌کـرد . سـخـت اسـت ؛ سـخـت اسـت سـال‌ها چَـشـم بـه در ماندن ، در انـتـظـار پلـاکے ، چـفـیـه‌ای ، پیراهنے ماندن ؛ سـخـت اسـت هـر لـالـهٔ گمنامے کـه از راه می‌رسد ، زیـر لـب با خـود بگویی : شـاید همین باشد . . . اے ستارهٔ گمنامِ زمین و خورشـیدِ خوشنامِ آسمان ! می‌دانـم بـه زودی بـرخواهے گشت ، می‌دانـم ، کمے صـبـر سـحـر نزدیک است ، چیزی تـا صـبـح ظـهـور مـولـایـمـان مـهـدی نمانده ؛ تـا آن روز در ایـن تاریکے دنیا ، چـراغِ راهم شو . . . ✍️ #معین #شهید_گمنام { شـمـا صـداے مـادر بـزرگـوار شـهـیـد حسین زینال‌زاده را می‌شنوید . . .🥀 }

سـلـام مـولـاے مـن ! حـالـا کـمے می‌فـهـمـم چـرا انــقــدر حــرصِ مـرا می‌خورید ؛ با تمام "مـن" بودنم ، نیم‌نگاهے بـه روزهـای رفـتـه و بی‌بـازگـشـت می‌انـدازم ، آهے می‌کـشـم جــان‌ســوزِ جـنـبـنـدگـان دریـا و مـرغ‌هـای آسـمـان . . . چـه رسـد بـه شـمـا ؛ شـمـایے کـه بـه مـن از مـن دل‌سـوزتـری و از مـن بـه مـن آگـاه‌تـر . . . اے هـمـیـن « مـن » بـه فـدایـتـان کـه بـه‌جـاے ایـنـکـه بـار بـردارم ، بـار بـودم بـه روی دوشِ ولےّ . . . مـرا بـبـخـشـیـد مـولـاے مـن کـه سـخـت شـرمـنـده‌ام ! ولےِّ مـن شـمـا بـودی و اُوْلـاے مـن ، « مـن » بـود . . . « إِنِّےٖ فَـرَرْتُ إلَـیـكَ مِـن نَفْـسےٖ » پـنـاهـنـده و مـحـتـاجِ شـمـام ؛ پـنـاهـم دهـیـد کـه جـز شـمـا پـنـاهے نـیـسـت . . . ✍️ #معین 📜 #نامه‌های_خوانده_شده اگـر غـیـر تـو پـنـاهے هـم بـود ، مـن تـو را می‌خـواسـتـم . . . ۲۲ آذرماه ۱۴۰۲

سـالـگـردهـا ، مـنـاسبت‌ها ، سـالِ نـو ، تـولـدهـا و هـمـه و هـمـه ؛ گـویے دسـت بـه یـکے کـرده‌انـد و تـنـهـا یـک وظـیـفـه دارنـد : روزهـا ، هـفـتـه‌هـا ، مـاه‌هـا و سـال‌هـای بـربـاد رفـتـه را بـه چـشـم آوردن و بی‌رحـمـانـه بـه صـورت کـوبـیـدن ! مـا هـم بی‌رحـم‌تـر از آن‌هـا ، دلـمـان بـه حـال خـودمـان کـه نـمی‌سـوزد هـیـچ ، بـه حـال آن دل‌سـوزِ مـهـربـان‌تـر از مـادر هـم کـه سـال‌هـاسـت چـشـم بـه راه مـاسـت ، نـمی‌سـوزد . . . کـه اگـر کـمے دلـمـان سـنـگ نـبـود و قـلـبـمـان بـویے از رقـت بـرده بـود ، عـددهـایے کـه سـال بـه سـال بـه روی هـم می‌آیـد کـمے تـکـان‌مـان می‌داد و شـایـد کـمے ابـرهـای غـفـلـت کـنـار می‌رفـت و خـورشـیـد بـر ایـن دنـیـاے تـاریـک ، می‌تـابـیـد . . . ✍️ #معین شـایـد بـه مـنـاسـبـت تـولـدم . . . ۴ دی ۱۴۰۲

بـراے مـادر ، چـه چـیـزے زیـبـاتـر از خـوش‌بـخـتـے فـرزنـد ؟! مـگـر جـز عـاقـبـت بـخـیـرےِ جـگـر گـوشـه‌اش چـه مےخـواهـد ؟! پـسـرم ! چـقـدر زود عـاقـبـتـت رسـی‍ـد و بـخـیـر شـد . . . هـمـیـشـه بـرایـم دلـبـرے مےکـردے ، امـا نـمـےدانـسـتـم آنـقـدر از خـدایـت دلـبـرے مےکـنے تـا خـریـدارت شـود ؛ خـدا خـریـدارت شـد و خـوش‌بـخـتـے مـعـنـا گـرفـت . . . شـکـوه نـمےکـنـم ، بـرایـت خـوشـحـالـم و بـه تـو افـتـخـار مـےکـنـم ؛ امـا بـه مـن حـق بده اگـر شـب‌هـا را بـا گـریـه مـےخـوابـم . . . گـاهـے چَـشـم مےبـنـدم و سـرت را کـه بـه روی پـایـم گـذاشـتـه‌ای نـوازش مـےکـنـم . . . و گـاهـے بـه چـشـمـانـت چـشـم مـےدوزم و سـکـوت مـےکـنـم . . . الـهـے مـادر بـه فـدایـت ! پـیـراهـنـت هـنـوز هـم بـوے تـو را مےدهـد ، دل‌تنگِ آغـوشـت که می‌شوم ، به سینه مےفـشـارمـش ، بـغـض را مےشـکـنـد و اشـك مےشـوم . . . دیـگـران نـمےفـهـمـنـد ؛ حـال یـک دل‌سـوخـتـه را دل‌سـوخـتـه مـےفـهـمـد . . . مـادرے سـال‌هـا چـشـم بـه در مـانـده ، پـسـرش را زمـیـنےهـا گـم ک‍ـرده‌انـد و آسـمـانـےهـا پـیـدا ‌. . . آن یـکـے عـلـےاکـبـر داد و عـلـےاصـغـرش بـرگـشـت ؛ بـه یـاد ربـاب قـنـداقـهٔ جـوانـش را لـالـایـے کـرد . ‌. . بـعـضے هـم کـه چـون زیـنـب کـبـرے ، از ایـن داغ دق کـردنـد . . . پـسـرم ! چـونـان عـلـےاصـغـر و اکـبـر و عـبـاس ، حـسـیـنـے شـدے ؛ تـنـهـا امـیـدم بـه ربـاب و زیـنـب و ام‌الـبـنـیـن اسـت . . . ✍️ #معین رزقِ دسـت بـه دامـان شـدنِ لـالـه‌هـاے خـوشـنـام . . .🌷 ۴ دی ۱۴۰۲

دسـت بـہ‌ دامـانِ دسـتـانِ قـلـم شـدهٔ عـبـاس ، قـلـم بـہ‌ دسـت مـےگـیـرم ! اُم‌الـبـنـیـن . . . عـجـب نـامـت گریـہ‌آور اسـت خـانـم ، یـادآور صـفـحـات مـقـتـل و روضـہ‌ای کـمـرشـکـن . . . بـا عـرض سـلـامے مـتـوسـلـت مےشـوم ؛ اُم‌الـادب مـےخـوانـمـت تـا شـایـد تـأدیـب مـرا هـم گـردن بـگـیـرے . . . عـبـاسِ امـام زمـان شـدن مـمـکن نـیـسـت م‍ـگـر بـہ‌ دسـتـان تـو ! مـن هـم مےخـواهـم آن لـحـظـہ‌هـاے آخـر بـگـویـم ؛ « أدْرِك أخـا » ! چـہ‌ مـےشـود مـرا هـم أدب کـنے ؟! آنـقـدر عـلـمـدار شـوم کـہ‌ بـا پـر کـشـیـدنـم دشـمـن شـاد شـود و مـولـایـم بـگـویـد : « الـآن إنْـکَـسَـرَ ظَـهْـرےٖ . . . » یـا اُم الـبـنـیـنِ بےپـسـر ، ایـن مـعـیـن را هـمـچـو عـبـاس ، مـعـیـنـش کـن ! « أم‌الأدب » ✍️ #معین دستانِ قلم شدهٔ عـبـاس ، قلم بـہ دستم داد . . . ۶ دی ۱۴۰۲ ، حـرم آقـا عَـلےبْـن‌ِمُـوْسےٰٱلـرِّضـٰا

اے کـہ‌ عـلے هـمـچـو مـاه از تـو نـوࢪ مےگـیـرد ، اے کـہ‌ زحـل‌هـاے مـنـظـومـہ‌‌ات حـسـنـیـن . ‌. . اے کـہ‌ سـلـمـان و ابـوذر و مـقـداد مـشـتـرے‌هـایـت نـہ‌ ، گـداهـایـت . ‌. . اے هـفـت آسـمـان از تـو روشـن و زمـیـن از تـو گـرم اے حـضـرت خـورشـیـد . . . نـہ‌ ! کـافے نـیـسـت ؛ قـلـم عـاجـز اسـت و شـرمـنـده . . . مـگـر دسـت بـہ‌ دامـان شـوم ، دسـت بـہ‌ دامـانِ کـلـامِ نـور . . . شـایـد بـاید نـوشـت : فـاطـمـةُ و اَبـوهـا و بَـعـلُـهـا و بَـنـوهـا ، خـدا ایـنـگـونـہ‌ تـوصـیـف مےکـنـد آل عـبـا را . . . فـاطـمـةُ اُمّ اَبـیـهـا ، رسـول‌الـلّٰـه بـہ‌ دسـتـانـش مےزنـد بـوسـہ‌ . . . نِـعـمَ الـعَـون فےٖ طـاعَـةِ الـلّٰـه ، مُعـیـنـۀ عـلے اسـت در راه خـدا . . . یَـرضـیٰ لِـرِضـا فـاطـمـة و یَـغـضِـبُ لِـغَـضَـبِـه‍ـا ، مـعـیـار خـشـم و خـشـنـودے خـداسـت . . . و شـایـد امـروز بـایـد نـوشـت : اِنّـا اَعـطَـیـنـاكَ الـفـاطـمـة ، و مـا اَدركَ مـا الـفـاطـمـة . . . بـہ‌ گـمـانـم کـلـمـات قـاصـرنـد و فـهـم‌هـا عـاجـز ! فـاطـمـہ‌ را نـمےشـود فـهـمـیـد . . . ✍️ #معین ۲۰ جمادی‌الثانے ۱۴۴۵ ، سـال‌روزِ طـلـوعِ خـورشـیـدِ عـلے . . .

#دانـشـجـو ، اقـتـدار ایـران و عـزت ملّے اسـت ؛ دانـشـجـو خـار چـشـم و کـابـوس شـب‌هـای دشـمـن اسـت ؛ او ، هـویـت‌بـخـش و امـیـد ِآیـنـده‌سـاز مـلّـت اسـت . او راه شـهـیـدان را ادامـه می‌دهـد ! جـهـاد می‌کـنـد ، از راه عـلـم و دانـش زمـیـنـه‌سـاز ظـهـور و یـاور مـهـدے است ؛ قـبـل از آن ، از سـیـم خـاردار نَـفْـسـش عـبـور کـرده ؛ گـوش بـه فـرمـان ولے خـود ، پـای درسِ مـطـهـری‌هـا و بـهـشـتےها نـشـسـتـه‌ و تـن بـه تـفـکـر مـنـحـرف غـربے نـمی‌دهـد ؛ بـا چـشـمـانے بـاز و بـا ذره‌بـیـن ، بـه دنـبـال حـقـیـقـت می‌رود و فـریـبِ بـمـبـاران رسـانـه‌ای دشـمـن را نمی‌خـورد ؛ او ، هـمـچـون کـوهے اسـتـوار اسـت ، کـه در بـرابـر طـوفـانِ انـحـراف سـیـنـه سـپـر کـرده . او ، بـه دعـوت‌نـامـه‌هـای یـزیـد زمـان نـیـش‌خـنـد می‌زنـد و هـیـهـات مِـنّـا الـذلـة می‌گـویـد ؛ دانـشـجـو ، تـا آخـریـن قـطـرهٔ خـون ، بـراے خـاک وطـن می‌جـنـگـد . . . چـمـران‌ها ، طـهـرانےهـا ، احـمـدی‌روشـن‌هـا ، حـسـیـن‌ زیـنـال‌زاده‌هـا #شهید می‌شـونـد ؛ آری ! دانـشـجـوهـا شـهـیـد می‌شـونـد . . . ✍️ #معین بـازنـشـر بـه مـنـاسـبـت « روز شـهـداے دانـشـجـو 🎓🥀 » « آیـنـده بـه دسـتـان شـمـاسـت . . . »

هـر بـار کـه غـافـل مےشـوم ، هـمـانـنـد سـرمـسـتے دیـوانـه طـغـیـان مےکـنـم ؛ چـنـدے کـه مےگـذرد هـمـچـون کـودکے مـادرمُـرده ، گـوشـه‌اے کِـز مےکـنـم ؛ مـثـل غـنـچـه اے پـژمـرده غـم را در آغـوش مےگـیـرم و هـمـانـنـد شـمـع ، بےصـدا اشـک مےریـزم ؛ و تـو چـونـان دایـه‌اے مـهـربـان ، مـادرانـه مےنـشـیـنـی‌ کـنـارم ؛ دسـتے بـه روے شـانـه‌ام مےگـذاری و بـا دسـت دیـگـر چـانـه‌ام را بـالـا مےدهـی ، چـشـمـانـمـان در هـم گـره مےخـورد ؛ بـغـض شـکـسـتـهٔ چـشـمـانـم را از گـونـه‌ام پـاک مےکـنـی و نـوازش دسـتـانـت آرامـم ‌مےکـنـد . . . آرے ؛ تـو ، سـاحـل ایـن دریـاے خـروشـانے . . . « ساحل آرامش » ✍️ #معین دلـم بـراے آوازخـوانـدنـت تـنـگ شـده بـود . . . ۲۶ دی‌ماه ۱۴۰۲

دل آسمان هم از سیاهی شهر خون شد، درختان به شوق رخت سفید، کاسه آب پشت‌سر برگ‌ها ریخته‌اند و دست گدایی به سمت ابرها دراز کرده‌اند. دانه‌های برف با عشوه‌گری به سمت چشم مشتاق کودکان پایین می‌آیند. از سکوت شهر پیداست انتظار سروصدای بارش برف را نمی‌کشید، این نگین‌های بلورین پایین آمده‌اند تا عیار شهر را بالا برند؛ آمده‌اند تا دوباره چشم شهر را روشن کنند... شاید خدای آسمان، قصد گردگیری زمین را کرده است... «گردگیریِ زمین» #معین روز زمستانیِ پاییز مشهدالرضا، ۱۳ آذر ۱۴۰۱

ناگهان در صبح فردای یک شامگاه بهاری، آسمان به زمین آمد و شهر سفید شد. شاید خشم شب این دانه‌های لطیف، برای یادآوری زمستان است... خدایا! هوا بس ناجوانمردانه سرد است، سرما سخت سوزان و ره تاریک و لغزان است... تو گلی داری که عالم را گلستان میکند، جهان محتاج طلوع خورشید است؛ بیا و نظیر برف‌ها که ناگه آمدند، زمستان را «بَغْتَةً» بهار کن! «خشم شب» #معین صبحی که دانه‌های برف غافلگیرمان کرد، ۶ اسفند ۱۴۰۱

گـاهے قـلـم سـنـگ‌دل می‌شـود ! هـرچـه نـازش را می‌کـشے مـحـل نـمی‌گـذارد . . . نـمی‌دانـم ؛ شـایـد نـاز می‌کـنـد تـا بـه هـنـگـام رَقـصـش بـــــا اشـتـیـاق بـیـشـتـری بـنـوازم . قـلـمِ خـوش‌اداے مـن ! دوسـتـت دارم . . . ♥️ ✍️ #معین بـعـد از مـنّـت‌کـشےهـای بےثـمـر ، ۱۹ آبـان‌مـاه

بـا اجـازه شـمـا ، بـه اعـتـبـار نـام شـیـعـه و شـال سـبـزم ، سـلام مـادرم ! مـادرم ؛ چـقـدر قـنـد دل آب می‌کـنـد ایـن‌گـونـه خـطـاب کـردنـت ؛ انـگـار دلـم مےخـواهـد بـه جـاے تـمـام حـرف‌هـای نـگـفـتـه‌ام فـقـط بـگـویـم مـادر . . . حـرف‌هـاے نـگـفـتـه‌ام را می‌دانی خـب ! از دلـم کـه خـبـر دارے ، ، ، می‌دانـم مادرانـه از چـشـمـانـم هـمـه چـیـز را می‌خــوانے و راســت و ریـــســـت می‌کـنے کـارهـایـم را . . . امـا خـب، شـایـد گـاهـے چـشـم بـه دهـانـم دوخـتـه‌اے تـا بـگـویـم مـادر و بـی‌درنـگ بـگـویے : جـانـم؟! مـادر، می‌دانـم پـسـر خـوبـی نـیـسـتـم ؛ می‌شـود دسـتے بـه سـرم بـکـشی و سـربـه‌راهـم کـنے ؟! مـا پـسـرهـا اصـطـلـاحـاً «مـامـانے» هـسـتـیـم ؛ شـایـد گـاهے بـه روی خـودمـان نـیـاوریـم ، ولـی بـه نـگـاه مـادرانـه و آغـوش گـرم شـمـا مـحـتـاجـیـم. مـےشـود نـگـاهـم کـنـے؟! دسـتـم را بـگـیـرے و مـانـنـد بـچـه‌ها از ایـن خـیـابـانِ پـرهـیـاهـوےِ دنـیـا رَدَم کـنـی؟! ایـن نـفْـسِ مـا و رفـیـقـش شـیـطـان قـصـد جـانـم را کـرده‌انـد... مےتـرسـم مـوفـق شـونـد و نـگـذارنـد بـه رؤیـاےِ شـیـریـن خـودم بـرسـم؛ رؤیـاے شـیـریـنِ سـردارےِ مـهـدےِ شـما ! کـه بـه لـطـف شـمـا بـه آن خـواهـم رسـیـد . . . تـمـام حـرفـم هـمـیـن اسـت ؛ بـهـار مـن گل نـرگـس اسـت و می‌خـواهـم در ایـن زمـسـتـان جـان‌سـوز پـنـاهـم بـاشـیـد . «سـلام مـادرم» ✍️ #معین حـرم مـادرم ، ۲۵ اسـفـنـد ۱۴۰۱

مـثـل حـاء و سـیـن و یـاء و نـون کـہ‌ بـا غـم عـجـیـن شـده ، مـعـنـاے عـبـاس و ادب یـکـے شـده . . . وقـتے حـرف از ادب پـسـرِ ام‌بـنـیـن مےآیـد ، گـویـا چـشـم‌هـا بـےاخـتـیـار بـارانـے مےشـونـد ، شـایـد آن‌هـا هـم ادب مـےکـنـنـد ؛ ادب از چـشـمـانـے کـہ‌... نمی‌دانم شـعـبـان مـاه شـادے اسـت یـا مـحـرم ثـانے . . . نـمےتـوانـم نـام جـگـرگـوشـهٔ فـاطـمـہ‌ را بـبـرم و دل‌شـاد بـاشـم ، نـمےتـوانـم نـام عـبـاس و عـلےاکـبـر را بـدون بـغـض گـلـو بـہ‌ لـب بـیـاورم . بـہ‌ نـیـمـہ‌هـاے شـعـبـان هـم کـہ‌ مےرسـیـم ، درد فـراق دوچـنـدان مےشـود ، قـلـب را مےفـشـارد و کـام را تـلـخ مےکـنـد ؛ فـراقے کـہ‌ از کـورےِ دل و سـیـاهےِ قـلـب اسـت ، و مـنے کـہ‌ غـائـبـم و او کـہ‌ مـنـتـظِـر و مـنـتـظَـر اسـت . . . واقـعـا جـایـے بـراے شـادے و شـعـف مـےمـانـد ؟! بـہ‌ راسـتـے کـہ‌ شـعـبـان مـاه شـادے اسـت یـا مـحـرم ثـانـے...؟! «مـاهِ مـغـمـوم» ✍️ #معین #میلاد_حضرت_عباس💐 شـبـے کـہ‌ بـایـد مـےخـنـدیـدم ولـے... ۴شـعـبان ۱۴۴۴ ، ۶ اسـفـنـد ۱۴۰۱

صـداے پـاے آمـدنـش را دوسـت دارم ؛ بـوے شـعـبـان هـمـچـو خـاک بـاران‌خـورده جـانے تـازه مےبـخـشـد بـہ‌ جـانـم ! امـا وقـتے مےرسـد و رودررو مےشـویـم ، قـبـل از آنـکـہ‌ بـغـض خـودش را پـیـدا کـنـد ، مےشـکـنـد . . . رسـول خـدا هـم در هـمـان آغـوشِ اولِ حـسـیـن گـریـسـت . . . عـب‍ـاس نـوزاد بـود کـہ‌ مـولـا بـوس‍ـہ‌ بـر دسـتـانـش مـےزد و اشـک مےریـخـت . . . آیـنـده‌اے کـہ‌ نـیـامـده ، اشـک آنـهـا را درآورده بـود ؛ چـطـور آتـشـے کـہ‌ سـال‌هـاسـت دل شـیـعـہ‌ را مـےسـوزانـد گُـر نـگـیـرد ؟! مـگـر نـگـفـتـہ‌ایـد بـہ‌ حـزن‌تـان مـحـزون شـویـم و بـہ‌ شـادےتـان شاد ؟! چـطـور در روزهـایـے کـه رسـول و جـان رسـول اشـک ریـخـتـنـد شـاد بـاشـم ؟! اصـلـاً نـمےدانـم چـطـور مےشـود نـام حـسـیـن را شـنـیـد و بـےتـاب نـشـد ؟! چـطـور مےشـود اسـم عـمـوعـبـاس بـیـایـد و حـرفے از سـہ‌سـالـہ‌ و سـکـیـنـہ‌ بـہ‌ مـیـان نـیـایـد ؟! شـعـبـان دلِ مـرا بـیـشـتـر تـنـگِ مـحـرم مےکـنـد ؛ بـہ‌وقـتِ شـادےِ هـمـہ‌ ، گـریـہ‌ کـردن سـخـت اسـت . . . راسـت مےگـویـنـد ؛ اصـلـاً حـسـیـن جـنـس غـمـش فـرق مےکـنـد ، ولـادتـش هـم اشـک مـرا در مےآورد . . . « ماه مغموم ۲ » ✍️ #معین 🌙 #ماه_شعبان شـبے کـه دیـگـران می‌خـنـدیـدنـد و مـن . . . ۴ شـعـبـان ۱۴۴۵ ، ۲۵ بـهـمـن ۱۴۰۲

. 🎙️#صدای_معین | دردِ دل...💔 " امشب داغ دلم تازه می‌شود ، می‌دانم تو از من دل‌تنگ‌تری ؛ بیا در آغوشم بگیر و به این فراق پایان بده . . . " ✍️ بـه قـلـم #معین #امامُنا #امام_زمان ✨ #نیمه_شعبان 💐 ____________ 🆔 @Moein_Ch |

سـلـام آقـا جـان ! چـقـدر صـبـر دارے شـمـا ؛ بـه مـا گـفـتـه بـودنـد ، کـسے بـیـش از خـودمـان دوسـتـمـان نـدارد ، امّـا حـالـا کـه از خـود خـسـتـه‌ام و بـراے تـو می‌نـویـسـم می‌فـهـمـم ، مـرا بـیـش‌ از خـودم ، تـو دوسـت دارے . . . چـرا کـه اگـر دعـوت شـمـا نـبـود ، دسـت بـر قـلـم نـمی‌بـردم . و چـه خـوش‌مـوقـع دعـوت می‌کـنے غـلـامـت را ؛ هـمـیـشـه دسـت می‌گـیـرے امّـا در سـخـتے و بـلـا بـیـش‌تـر ؛ شـایـد طـاقـت نـدارے نـاخـوش‌احـوالےام را . . . و نـمی‌دانـم چـطـور خـسـتـه نـمی‌شـوی از مـن ؟! مـن کـه دائـمـاً مُـسَـبِّـب‌ُٱلْـأَسْـبـاٰبِ زحـمـت شـمـام ، حـتے گـاهے «مـن» حـوصـلـه‌ام را نـدارد ، می‌دانـم اگـر می‌شـد ، او هـم جا می‌زد . . . چـه می‌شـود روزے ، کـه نـزدیـک هـم بـاشـد ، آنـقـدر بـرایـت دل‌بـرے کـنـم ، کـه تـمـام خـسـتـگےِ تـنـت بـیـرون رَوَد ، خـسـتـگےِ یـك عـمـر بـار مـرا بـه دوش کـشـیـدن . . . ✍️ #معین 📜 #نامه‌های_خوانده_شده لـبـخـندِ رضـایـت تـو ، رؤیـاے شـیـریـنِ مـن ؛ ۲۳ خرداد ۱۴۰۲

. 🎙️#صدای_معین «۲» | بدهکار . . . " چـشـم‌هـایـم بـرای یـک عــمــر سـرگـردانی شـکـایـت نـوشـتـه‌انـد ؛ گوش‌هایم از نـشـنیـدن صـدای تــو شـکـوه می‌کنند ؛ سـیـنـه‌ام در تمنای آغوش گلایه و دستانم دل‌تنگ گرمای دستانت شیون می‌کنند . . . " ✍️ بـه قـلـم #معین #امامُنا #امام_زمان ✨ ____________ 🆔 @Moein_Ch |

. 🎙️#صدای_معین «۲» | بدهکار . . . " چـشـم‌هـایـم بـرای یـک عــمــر سـرگـردانی شـکـایـت نـوشـتـه‌انـد ؛ گوش‌هایم از نـشـنیـدن صـدای تــو شـکـوه می‌کنند ؛ سـیـنـه‌ام در تمنای آغوش گلایه و دستانم دل‌تنگ گرمای دستانت شیون می‌کنند . . . " ✍️ بـه قـلـم #معین #امام_زمان ✨ ____________ 🆔 @Moein_Ch |

. ۳۶۵ روز اسـت چـیـزے نـدارم کـہ‌ بـگـویـم ؛ نـوشـتـہ‌هـایـم لـبـریـز از شـرمـنـدگے و سـیـنـہ‌ام پـر از درد . . . چـقـدر اشـک نـریـخـتـہ‌ دارم ؛ چـقـدر بـغـض نـشـکـسـتـہ‌ و آه نـکـشـیـده . . . اے بـہ‌ فـداے دلِ تـنـگ‌تـرت در فـراقِ مـن ! اے بـہ‌ فـداے تـوبـہ‌هـاے مـکـررت بـہ‌جـاے مـن ! اے بـہ‌ فـداے گـریـہ‌هـاے شـبـانـہ‌ات بـراے مـن ! آقـا جـان ! دلـم بـی‌قـرار اســت ، نـمی‌دانـم چـہ‌ می‌خـواهـم بـگـویـم ؛ اگـر عـاشـقے بـدون عـمـل مـمـکـن نـیـسـت ، بـارهـا گـفـتـہ‌ام ، بـہ‌ زبـان هـم کـہ‌ شـده دوسـت دارمـت ! ایـن روزهـا خـیـلی دلـم هـواے تـو دارد ؛ ذکـر یـاصـاحـب‌الـزمـان از لـبـم نـمی‌افـتـد و دلـم هـربـار پـر می‌کـشـد . . . شـمـا را بـہ‌ حـرمـت مـیـهـمـانے خـدا ! شـمـا را بـہ‌ هـمـان چـیـزے کـہ‌ نـمی‌تـوانـم بـه آن قـسـم بـخـورم ! از ایـن فـراق خـسـتـہ‌ام ، پـر از دردم . . . می‌دانـم بـرایـت عـزیـزم ، شـمـا را بـہ‌ جـان خـودم دسـتـم را بـگـیـر و بـہ‌ خـودت بـرسـان ! می‌دانـم شـمـا بـہ‌ ایـن وصـال مـشـتـاق تـرے . . . بـہ‌ زبـان هـم کـہ‌ شـده ، دوسـت دارمـت . . .♥️ ✍️ #معین 📜 #نامه‌های_خوانده_شده آخرین شبِ ۱۴۰۲ ، آخرین صفحهٔ دفترِ نامه‌هایم . . . صـحـن گـوهـرشـاد ، روبه‌روی گـنـبـد طـلا