لباس روحانیت تنها افتخار شهید مطهری يادم هست در حدود هشت سال پيش در دانشگاه شيراز از من براى سخنرانى دعوت كرده بودند (انجمن اسلامى آنجا دعوت كرده بود). در آنجا استادها و حتى رئيس دانشگاه، همه بودند. يكى از استادهاى آنجا- كه قبلًا #طلبه بود و بعد رفت آمريكا تحصيل كرد و دكتر شد و آمد و واقعاً مرد فاضلى هم هست- مأمور شده بود كه مرا معرفى كند. آمد پشت تريبون ايستاد (جلسه هم مثل همين جلسه خيلى پرجمعيت و باعظمت بود) يك مقدار معرفى كرد: من فلانى را مى‏شناسم، #حوزه #قم چنين، حوزه قم چنان و ... بعد در آخر سخنانش اين جمله را گفت: «من اين جمله را با كمال جرأت مى‏گويم: اگر براى ديگران لباس روحانيت افتخار است، فلانى افتخار #لباس #روحانيت است». از اين حرف آتش گرفتم. ايستاده سخنرانى مى‏كردم، عبايم را هم قبلًا تا مى‏كردم و روى تريبون مى‏گذاشتم. مقدارى حرف زدم، رو كردم به آن شخص، گفتم: آقاى فلان! اين چه حرفى بود كه از دهانت بيرون آمد؟! تو اصلًا مى‏فهمى چه دارى مى‏گويى؟! من چه كسى هستم كه تو مى‏گويى فلانى افتخار اين لباس است؟ با اينكه من آن وقت دانشگاهى هم بودم و به اصطلاح ذوحياتين بودم، گفتم: آقا! من در تمام‏ عمرم يك #افتخار بيشتر ندارم، آن هم همين عمامه و عباست. من كى‏ام كه افتخار باشم؟! اين تعارفهاى پوچ چيست كه به همديگر مى‏كنيم مجموعه‏آثاراستادشهيدمطهرى، ج‏17، صص، 156 و 155 #امام_زمان https://eitaa.com/MohammadGelayeri