#رمان_بدون_تو_هرگز #پارت_هفدهم شاهرگ مثل ماست کنار اتاق وا رفته بودم ... نمے تونستم با چیزهایے که شنیده بودم کنار بیام ... نمے دونستم باید خوشحال باشم یا ناراحت ... تنها حسم شرمندگے بود ... از شدت وحشت و اضطراب، خیس عرق شده بودم ... چند لحظه بعد ... علے اومد توے اتاق ... با دیدن من توے اون حالت حسابے جا خورد ... سریع نشست رو به روم و دستش رو گذاشت روی پیشونیم ... - تب که ندارے ... ترسیدے این همه عرق کردے ... یا حالت بد شده؟ ...بغضم ترکید ... نمے تونستم حرف بزنم ... خیلی نگران شده بود ... - هانیه جان ... مے خواے برات آب قند بیارم؟ ... در حالے که اشک مثل سیل از چشمم پایین مے اومد ... سرم رو به علامت نه، تکان دادم ... - علے ... - جان علے؟ ... - مے دونستی چادر روز خواستگارے الکے بود؟ ... لبخند ملیحے زد ... چرخید کنارم و تکیه داد به دیوار ... - پس چرا باهام ازدواج کردے و این همه سال به روم نیاوردے؟ ... - یه استادے داشتیم ... مے گفت زن و شوهر باید جفت هم و کف هم باشن تا خوشبخت بشن ... من، چهل شب توے نماز شب از خدا خواستم ... خدا کف من و جفت من رو نصیبم کنه و چشم و دلم رو به روے بقیه ببنده ...سکوت عمیقے کرد ... - همون جلسه اول فهمیدم، به خاطر عناد و بے قیدے نیست ... تو دل پاکے داشتے و دارے ... مهم الانه ... کے هستے ... چے هستے ... و روے این انتخاب چقدر محکمے... و الا فرداے هیچ آدمے مشخص نیست ... خیلے حزب بادن ... با هر بادے به هر جهت ... مهم براے من، تویے که چنین آدمے نبودے ... راست مے گفت ... من حزب باد و ... بادے به هر جهت نبودم ... اکثر دخترها بے حجاب بودن ... منم یکے عین اونها... اما یه چیزے رو مے دونستم ... از اون روز ... علے بود و چادر و شاهرگم ... نویسنده متن👆همسر وفرزند شهید سید علے حسینے #ادامه_دارد...