#رمان_بدون_تو_هرگز 🌷🍃🍂 #پارت_پنجاه_و_نهم هواے دلپذیر برعڪس قبل، و برعڪس بقیه دانشجوها ... شیفت هاے من، از همه طولانی تر شد ...  نه تنها طولانی ... پشت سر هم و فشرده ... فشار درس و ڪار به شدت شدید شده بود ... گاهی اونقدر روے پاهام می ایستادم ڪه دیگه حس شون نمی ڪردم ... از ترس واریس، اونها رو محڪم می بستم ...  به حدے خسته می شدم ڪه نشسته خوابم می برد ... سخت تر از همه، رمضان از راه رسید ... حتی یه بار، ڪل فاصله افطار تا سحر رو توے اتاق عمل بودم ... عمل پشت عمل ... انگار زمین و آسمان، دست به دست هم داده بود تا من رو به زانو در بیاره ...  اما مبارزه و سرسختی توی ژن و خون من بود... از روز قبل، فقط دو ساعت خوابیده بودم ...  ڪل شب بیدار ... از شدت خستگی خوابم نمی برد ...  بعد از ظهر بود و هوا، ملایم و خنک ...  رفتم توے حیاط ... هوای خنڪ، ڪمی حالم رو بهتر ڪرد ... توے حال خودم بودم ڪه یهو دکتر دایسون از پشت سر، صدام ڪرد ... و با لبخند بهم سلام ڪرد ... - امشب هم شیفت هستید؟ - بله ... - واقعا هواے دلپذیرے شده ... با لبخند، بله دیگه اے گفتم ...  و ته دلم التماس می ڪردم به جاے گفتن این حرف ها، زودتر بره ...  بیش از اندازه خسته بودم و اصلا حس صحبت ڪردن نداشتم ... اون هم سر چنین موضوعاتی ... به نشانه ادب، سرم رو خم ڪردم ... اومدم برم ڪه دوباره صدام کرد ... - خانم حسینی ... من به شما علاقه مند شدم ... و اگر از نظر شما اشڪالی نداشته باشه ... می خواستم بیشتر باهاتون آشنا بشم ... #ادامه_دارد... ┄┄┅┅┅❅❁❅┅┅┅┄┄ @Mohsendelha1370 ┄┄┅┅┅❅❁❅┅┅┅┄┄