جوری که همه ایگنورم میکنن و موهای زائد خودشون حسابمم نمیکنن.

خیلی غم دارم.

هیچ بغلی بویِ تو رو نمیده .

نزدیک به سه ماه کامل دلم میخواست اتاقم ُ خوشگل کنم.

پدر خودمُ در اوردم که عکس چاپ کنم مقاشی هامو بچسبونم و از همه ی ظرفیت اتاقم استفاده کنم[اصلا کلا اتاقم نداشتم یه جایی رو به زور به خودم اختصاص دادم و شروع کردم خوشگل کردنش] خلاصه ک ماه پیش عکسارو چاپ کردم، نقاشی هام رو قاب کردم، تنظیمات کردم اتاقمُ همه چی رو تو ذهنم چیدم و بله، اتاقم رو خوشگل کردم‌.

وقتی عکسا رو چاک کردم، کمدمو جا به جا کردم، نقاشیامو روی دیوار دیدم؛ احساس کردم تمام شوق و لذتش برام تموم شد.

الان میرم تو اتاقم و میام بیرون ولی اصلا نه برام جذابیتی داره نه هیچ حسی دارم بهش حتی.

شاید فقط من اینطوریم ولی از این وضعیت خوشحال نیستم.

راجبِ همه چیز اینطوریم راجب کوچیک ترین چیزا، اگر یه چیزی رو ک دوست دارم بخرم یا درست کنم یا به یه چیزی دست پیدا کنم. وقتی تموم شد، دیگ جذابیتی برام نداره و من دارم از این قضیه رنج میبرم.

دیگه نمیتونم از چیزی به طور خالص و کامل لذت ببرم.

قبلا اینطوری نبود.

به هر دری میزنم ب ایده عالم نزدیک شم از یه ور دیگه شکست میخورم.