کی ارتداد بخونم پس؟

خیلی حسّ‌ِ تهی بودن دارم و حتی هیچ حرفی ندارم بزنم.

کاش فقط بعضی موقع ها پُز موفقیاتمو میدادم.

همه چیز نمیتونست یه جورِ دیگه‌ای باشه؟ میتونست ولی نمیدونم چرا نیست.

امام رضا ! من یه چیزی فهمیدم، اینکه ادما تو این مملکت هر چیزی که باشن یه جوری یه طرفشون وصله به شما. یه جوری که ادم فکر نمیکنه چنین چیزی بگن ولی تهش میگن میشه بگی امام رضا منو بطلبه:) باورم نمیشه. چرا اینقدر عزیزِ دلی امام رضا؟:)

روزِ خسته کننده ای در پیشه.

داشته هاتونو نادیده نگیرید، این خیلی بی انصافیه:)

هفته‌ی پیش احمقانه ترین همایشِ زندگیمو رفتم. اداره ی اموزش پرورشِ منطقه به رتبه هایِ جشنواره ها میخواست جایزه بده. جدا از اون وضعیت افتضاحِ همایششون که باعث شد هیجوقت دیگه دلم نخواد کار بفرستم برای جشنواره‌ های دانش آموزی و جایزه های داغونشون داشتم فکر میکردم اگر کارم رتبه‌ی استانی اورده بود میرفتم یه همایش بهتر، شکیل تر، جالب انگیز تر. و امروز معلم پرورشیمون [؟] دعوت نامه‌ی همایشِ رتبه های استانی رو برای فرا داد دستم، ولی من‌ نمیتونم برم. همه چیز خیلی احمقانه کنار هم چیده میشه.

اینجا ، یکجوری رعد و برق میزنع انگار که آسمون پاره شد.

فی الحال.