- سلام و عرض ارادت به امام رضایِ جان! ادب حکم‌ می‌کرد دیشب، اون موقع که صدای جشن و حالِ خوبِ اومدنتون این دیار رو پر کرده بود تبریک بگم؛ مثل همه. اما تقاضا دارم از بی ادبی من چشم بپوشید باباجان، به رسم بزرگی. تولدتون مبارک جانِ دلِ اهل زمین، روحِ جهان سبز میشه هر سال با رسیدن روزِ شما. دورتون بگردم، تصدقتون بشم که هر چی از این حرفا ادم بزنه در وصفِ ارادتش به شما کمه. کمه از جانب کسی که چشیده، چشیده طعمِ مهرِ پدریتون رو، عشقِ بی اندازتون به بچه هاتون رو، طعم غذای حضرتی و آبی سقا خونه رو. ما بچه های شماییم امام رضا. ما که میگم اهل زمین رو میگما، حتی اونی که نمیدونه و نشنیده و ندیده و نخونده وصفِ زیبایی شما و آغوش و گنبد و صحن و رواق و آینه کاریا و پنجره فولاد و نقاره و خادمایِ قشنگ و کرم و لطف و ایوون طلا و مسجدِ گوهرشادِ حرمتون رو. حتی اون؛ سر همین میگم کاش میتونستم یه بلیط یه طرفه برای همه‌‌یِ آدمایی که ندیدنتون بگیرم به مقصد خراسانتون که آقاجون همه چیز تو این مملکت شناسه‌یِ مالیکت شما رو میگیره. ولی‌نعمتِ مایید و صدقه سرِ شماست هر چی که داریم و نداریم و قراره داشته باشیم یا قراره از دست بدیم که من برا همش دورِ شما بگردم. حالا بعد از این همه چرب زبونی و ریاکاری نقلِ دلتنگیه. همین دلتنگی ای که باعثِ اشک ریختنِ آدما موقع دیدنِ گنبد شماست. من گاهی فکر میکنم پا گذاشتن به حریمِ شما یعنی اومدم یه چیزی سرتاسرِ وجودمو در بر بگیره، که ثانیه به ثانیه نیازش دارم برای ادامه دادن، برای زندگی. دنیایی نیست اون چیز، اون چیز فراتر از تمامِ چیز هایِ حال خوب کن دنیاست. عشقه؛ عشقِ سرشار یه آدمی که من رو از مامانم و هر کسی که فکر میکنم خیلی دوستم داره هم، بیشتر دوسم داره. لحظه ها رو میشمره برم گوشه‌ی این بارگاه بشینم و حرف بزنم و از همه چیز بگم. اون لحظه حس میکنم کنارم نشسته بغلم کرده، دستاشو گذاشته رو شونم داره قلبم رو آروم میکنه. برا همینه که میگم آدم همیشه باید بیاد، بیاد که حداقل یه بار طعمِ آغوشِ واقعی رو بچشه. بد میگم عزیز ترین؟ تصدقتون! حالا مایی که هر بار اومدیم و رو سیاه تر برگشتیم و یادمون رفت که یه وظیفه هایی به گردنِ ما بچه هاست، تکلیفمون چیه؟ اینکه هی نمک میخوریم نمکدون میشکنیم؟ قول میدیم میزاریم زیر پا؟ میبخشی نه؟ اگر میبخشی که من یه بار دیگه با وقاحت آغوشِ پدری رو درخواست کنم، اخه دورت بگردم کی رو دارم من جز شما برایِ پناه؟ پناهِ این روزها؟ این روزها و این دنیایی که داره هر روز غربالمون میکنه؟ از سختی این اَلک شدن ها من به کی پناه ببرم که دستمو بگیره تو چاه نیفتم؟ اخه کی اَمام رضا؟ باباجون مثلِ همیشه که نگذاشتی بی کَس و کار بشیم اینبارم نگذار. تولدتون مبارک پناهِ اهلِ عالمین💚'! - #حانیه‌نویس

یعنی من واقعا عاشق اینم که به یکی ریاضی یاد بدم .

من یه گوربه پاندام.

خدایا شکرت.

ببخش که اگر گاهی یادم میره فقط تو رو دارم.

-

تنها چیز هایی ک از کتاب تفکر جذبم میکنن: