چرا هیچکس من و در خواستار شوهر بودن جدی نمیگیره؟ لعنت بر پدرتون من واقعا جدی ام.

دلم میخواد در باز بشه و مامان بهم سلام کنه.

من همون کاکائو قبلی ام، عوض نشدم، همیشه همینم با یکم کم و زیاد.

مشهد میخوام، گلزار میخوام، هیئت میخوام، روضه میخوام، مامان میخوام، خوابِ کافی میخوام، املت میخوام، شمال میخوام، سیزده بدر میخوام، شنبه ای که بعدش سختی نباشه میخوام، صبحِ تابستونیِ واقعی میخوام، کربلا میخوام، اربعین میخوام، برف بازی میخوام، بارون میخوام، بیدگل میخوام، آدمای قدیمی میخوام، خونه‌یِ مامانی میخوام، پاندا میخوام، یه چیزی میخوام که دقیقا نمیدونم چیه، ترکیبیه از همه‌یِ اینا و من فقط از عمق وجودم بهش نیاز دارم. برای فقط یکم دیگه زنده موندن.

اینقدر از عشق و عاشقی گفتم دیگه جدیم نمیگیرن.

من همیشه سعی کردم دردامو، خواسته هامو، حرفامو، درد و دلامو، نیازامو هر چیزی که باید گفته میشده رو در قالب بامزه بازی و طنازی بگم، اصلا نمیدونم چرا. فقط میدونم اینقدر اینطوری بودم دیگه هیچوقت هیچکس جدی به من و حرفام نگاه نمیکنه. میخندن و از کنارم رد میشن و من با افسوس نگاهشون میکنم. من فقط دلم میخواست از بین این چرت و پرتا یه روز یه جایی یه نفر بگه من میفهمم چی میگی میفهمم، هر کاری بتونم برات میکنما؛ غصه نخور!

مثلا دیگه وقتی میگم دارم از تو میپوسم و دلم تجربه‌یِ یه عشق واقعی در کنار یک انسان حقیقی و درست میخواد؛ کسی جدیم نمیگیره، این خیلی بده. شایدم فکر میکنن کوچَکم. ولی نیستم.

اللّهم‌عجل‌لولیک‌الفرج؛

بسم الله؛

کاش یکی بزنه روم تموم شم

گزافه گویی بس است.

خدایا شکرت؟ من گریه دارم ولی شکرت.