اردی‌بهشتِ عزیزِ امسال. #ولاکس

من کلا هیچوقت شش‌ماه اول سال به جز فروردین رو دوست نداشتم. هر سال برام یه احساسِ بدِ خاص داره. یه چیزی که وقتی بوی تابستون تو خیابونا می‌پیچه اونم همراهش میاد. دوستش ندارم ولی خب خاطراتش رو شاید یکم.

بله من خودخواهم.

ایتا حتی پروفایل رو هم بی کیفت میکنه. اخه چرا عزیز من؟ چرا؟

ملت چطوری اینقدر عکسای پروفایلشون با کیفیته؟ من واقعا متوجه نمیشم. اینا عکاس همراه میبرن باخودشون همه جا.

جان است؛ همین.

‏الان دیگه مدت‌هاست رابطه‌م با آدمی که یک دوره‌ای بی‌اغراق هر ثانیه‌ی روزم بود و حتیٰ یک روز هم نمی‌تونستیم بدون حرف‌زدن با هم دووم بیاریم ؛ تو این مرحله‌‌ست که درسته سال به سال حرف نمی‌زنیم و ماه‌ها می‌گذره که ندیدمت ولی اگر بفهمم قراره از کنج قلبت بیرونم کنی ؛ من از بین می‌رم:))

پارسال، این موقع. امسال فکر نمیکنم ذهنم برای نوشتن دوباره یاری کنه، همین رو بخونید لطفا.

ذهنم میگرده، در نزدیک یا دورترین سال های زندگیم، خاطراتی که توش اشتباهاتی انجام دادم و بخاطرش سرزنش شدم که یاداوریش باعث میشه تیک عصبی بگیرم رو، پیدا میکنه میاره میذاره جلوترین صفحه ذهنم. و هرشب (بلا استثنا) با مرور این خاطرات بهم یاداوری میکنه من هر چقدر این حانیه رو شبیه خمیر تویِ دستم شکل بدم، یا اصلا بکوبم از نو بسازم بازم این اشتباهات وجود دارن، و هم پس ذهن خودم هم دیگران من همچنان لایقِ سرزنشم.