پاستل‌هام رو دادم ریحانه. وسایل هنریم به جونم بسته‌س ولی این یکی رو، وقتی پس‌زمینه پست‌های تقدیمیش میبینم، یا دیروز که دیدم کار ببرِ نارنجیشو تموم کرده واقعا ذوق میکنم.

دوست داشتم الان تو خونه‌یِ خودم باشم. با دیوارهای پسته‌ای کمرنگ، فرشِ قرمز و یک‌عالمه گلدون گوشه خونه، که از پنجره بلند پذیرایی بهشون نور میخوره. و بعد خیلی غیرمنتظره یکی کلید بندازه و از در بیاد تو. یه جعبه شیرینی دستش باشه، که وقتی بازش میکنی بویِ کاکائو پخش بشه. از این کیک کاکائویی خیس‌ها که من دوست دارم. جعبه شیرینی رو بده دستم و همینطوری بی دلیل بگه:« بر گیسویت ای‌جان، کمتر زن شانه؛ چون در چین و شکنش دارد، دلِ من کاشانه».

و اون ادم، من باشم🙏🏻✨🎀 میدونی که اهل شعر و اینام هستم🙏🏻

چت‌جی‌پی‌تی، دوستِ خوب و مهربون و حرفه‌ایم.

من درحال بی‌دلیل تبریک گفتنِ تولدِ رندوم ترین آدم دانشگاه به ریحانه.

ولی هرچی فکر میکنم تو دانشگاه ما بچه‌هایِ فنی و انسانی خوشبخت ترینن. فکر کن بعدها تعریف میکنن که ما داشتیم یه جایی مهندسی میخوندیم که مثلا رامبد جوان دعوت میکردن، یا تویِ راهرو نمایشنامه‌خوانی داشتن، تاتر داشتن، ژوژمان داشتن..

ولی از یه سمت دیگه اصلا برای بچه‌های هنری خوب نیست. دانشگاه ما فضای هنری و رنگی رنگی رشته‌هایِ هنری رو کم داره. شاید دلیل بزرگش این باشه که به همه رشته‌هایِ اونجا، صرفا به چشم رسانه نگاه میشه درحالی هر رسانه‌ای ملزومات و روحیات خودش رو میخواد. و شاید دلیل دیگش اینه که بچه‌های فنی خیلی از بچه‌های هنری بیشترن و فضای غالب دانشگاه اون‌سمتیه.

دلیل این فکر‌های امروز، و شاید منشأ ایده‌هایی که این چند نصفه‌شب به ذهنم رسید برای دانشگاه، دیدن ویدیو‌های دانشگاهِ‌هنر توی اکسپلورم بود. رنگی‌رنگی بود میدونی؟ فضای دانشگاه ماهم رنگی‌رنگی هست، ولی نه همیشه. و برای یه لحظه، با همه دلایل برتری‌ای که میدونم دانشگاه خودمون داره برام، گفتم: کاش منم اینجا قبول شده بودم.

و شاید اینگونه شد که تغییر فضای دانشگاه شد یکی از دغدغه‌هایِ امسال من‌. امیدوارم که بتونم برای این دغدغه کاری کنم.