اون شب‌ یادمه قبل از اینکه بیام پایین سعی کردم از عسل چندتا سوال بپرسم، که بیینم جامعه چقدر جایِ درستیه برای اینکه من یکی از رویاهام رو اجرا کنم اما زود این بحث تموم شد و من رفتم به آغوش خواب. حالا بعد از دوماه و شونزده روزی که از اون شب میگذره، فردا قراره یک کوچک به سمت اون رویا قدم برداریم. شاید تو ذهنم این رویا، رویایِ بزرگتری بود، یا حتی شاید به طور کُلی رویایِ اونقدر بزرگی نبود اما، مشخصا با واقعیت متفاوت بود. الآن میفهمم. اونقدر همه چیز سر راست نبود که تویِ ذهن من تصویر سازی شده بود و همه‌چیز و همه‌کس به اندازه ما اشتیاق نداشتن. اون مسیری که تو ذهن من برای تغییر تعریف شده بود حالا میفهمم که چقدر فراز و نشیب داره و چقدر تغییر ایجاد کردن سخته و چقدر یکباره نیست..

این چیزِ خوبیه. من بابت همه چیزش میگم خداروشکر و خوشحالم. امیدوارم که شماهم حرف‌هایِ بی سر و ته من رو بفهمید.

نمیتونم افکارم رو منسجم کنم که بنویسم اما الان یک ترکیبی از خوشحالی، شوق، ذوق، ترس و اضطرابم. اما دوستش دارم و از شما هم میخوام دعا کنید تا کارمون رویِ نیت و هدف درستش جلو بره و در نهایت خدا از هممون راضی باشه. این واقعا مهم ترین چیزه برام الآن.

در کُلِ موضوع، برامون بسیار دعا کنید.

بچه ها حقیقتا هرچی تلاش میکنم و با اینکه برای فردا خیلی ذوق دارم اما همچنان اضطراب دارم و نگرانم. ممکنه موهام رو بِکنم. لطفا خیلی دعام کنید دیگه ممکنه بیام در خونه‌هاتون تک تک بگم😭.

تلگرامیا همشون ادم بزرگن و ادم‌های مهم دانشگاه (اه). برای همین نمیتونم اینقدر کودکانه بیان کنم که آقا چقدر استرس دارم و نگرانم😭. ولی خدا قطعا کمک میکنه و البته دعاهای شما.

اگر الان بچلونه یکی منو، ازم استرس چکه میکنه.

اضطرابِ اجتماعی بسوزد پدرت، سوختتت جگرم... خلاصه‌ای از امروز:

حال ندارم از امروز تولید محتوا کنم همش حس میکنم یکی دیگه باید تولید محتوا کنه من پخش کنم

این ترم هر دوشنبه شب، یه دور شب ژوژمان تجربه میکنم.

الان کارت زدم وارد مترو شدم و از کارتم دوازده لعنتی تومن کم شد :‌ )))))). بعد از مامورایِ مترو میپرسی همچنان بهت میگن بلیط پنج‌و‌پونصده: ))))). کارد بزنی خونم در نمیاد خدا شاهده: )))))).

دوازده لعنتی تومن :)))))