حتی این روز‌ها فکر میکنم، ما توی مدارسی درس میخوندیم که معلما و کادرش مذهبی و اهل دین بودند، آخرش نصفمون کج رفتیم. چی در میاد از مدرسه‌هایی که روز دانش‌آموزش پارتیه تا جشن؟

کلا یه وقت‌هایی(اکثر وقت‌ها) خیلی نگرانِ فردام. نگران این روندیم که همیشه قرار بوده جلوش رو بگیریم ولی انگار حجوم فرهنگی و جنگ نرم و همه اینا به ثمرش رسیده، و افتاده رویِ غلتک و دیگه نمیشه جلوش وایساد. مثلا کی فکرشو میکرد یه روزی همچین لباس پوشیدن‌هایی توی جامعه برای ما عادی بشه و از کنارش عبور کنیم؟ همه چیز از مسیر خودش خارج شده ولی اینقدر تعداد و حجمش زیاده که انگار دیگه نمیشه..

نمیخوام نا امیدی بپراکنم، اصلا. فقط جای خودم رو این وسط گم کردم. که منِ کوچک الان چیکار کنم؟

حر‌ف‌های این دفعه آقا رو شنیدین (خوندین)؟ اگر گوش‌ندادین برید گوش بدین (بخونید).

چرا من هر دفعه اسمم در نمیاد؟ این مسئله حقیقتا داره اعصاب منو خورد میکنه.

شاید نباید همه رو ترغیب کنم به دانشکده تولید-

نوش جونم که، لحظه مرگم، تو رو میبینم : )

منم تا به ابد، مسلمانِ علی..

حقیقتی که وجود داره اینه که من نمیدونم بخاطر این وضعیت باید یقه کی رو بگیرم؟ باید با کی بجنگم؟ با خودم، با احساساتم، با تو، با خدای بالا سرم با کی؟

و چیزی که فهمیدم اینه که حتی اگر بتونم یقه کسی رو هم بگیرم مشکلم حل نمیشه. تموم نمیشه، رها نمیشم. انگار محکومم به اینکه ذره ذره تموم شدنِ خودم رو تماشا کنم. ولی حتی نمیدونم چرا محکومم و چرا به تو محکومم. دیگه فقط خسته نیستم. ترسیدم، خیلی زیاد. از اینکه اگر هیچوقت رها نشم چی؟ اگر تباه بشم چی؟ اگر خدای مهربون من که هیچکاریش بی حکمت نیست، نا امیدم کنه چی؟ اگر اگر اگر.. اگر تموم نشی، تموم میشم.

به دختر بودن یک میدم از هزار.

کاش مشهد بودم اکنون.