امروز به طور عجیب و غیر قابل پیش‌بینی‌ای من و شفی و نورا یه روسری با یه طرح و یه رنگ دقیقا سرمون بود. بدون هماهنگی و این‌هم به علاوه بارون و صحبت‌های عمیق و دوستانی که آدم بابتشون شکر میکنه و امید نکته جالبی از امروز بود.

ولی خدایِ پر زورِ در عین حال مهربونِ من، جدی من با مقوله امیدی که شما ایجاد کردی کنار نمیام. اگر یه وقت خدایی نکرده خواستی امیدهایی که امروز در وجودم جوانه زد رو ازم بگیری، قبلش لطفا خبر بده،همین واقعا، برای داشتنِ آمادگی. مچکرم... ولی کاش امیدی که میخوای از آدم بگیری رو ندی خداجون، نگیر لطفا، نگیریا تورو خدا.

- بچه‌ها من خیلی آدم وابسته‌ایم + دیدی اتوبوسایِ دادمانو عوض کردن؟ - نههههه + چهارشنبه من یه عالمه گریه کردم بخاطرش.

دارم خوب طراحی میکنم، چون خوشحالم و کاش بتونم خندمو جمع کنم وقتی دارم اینور اونور میدوعم.

چرا اینطوری نگا کردم؟ چرا اینطوری حرف زدم؟ چرا اونطوری خندیدم؟ واقعا مغزمو باید خفه کنم؟

https://eitaa.com/MyEmptyMinded/39470 خفه کردن مغز بی‌فایده‌ست باید کله‌مو با تبر بزنم.

- من از درِ دانشگاه اومدم بیرون شماهارو باهم دیدم گفتم شاید آقای فلانی و فلانیم قراره با ما بیان پارک.. (۵ دقیقه بعد) - حانیه میگم کاش یه چیز دیگه از خدا خواسته بودم...

ما بلاخره صلح کردیم هادی‌جان دیدی؟ نفسِ عمیقِ خوشحال.