٣٢ - يُرِيدُونَ أَنْ يُطْفِؤُا نُورَ الله ... این آیات می گوید: توطئه مخالفان به ویژه مشرکان و یهود و نصارا به جایی نخواهد رسید. آنها تنها خود را به زحمت میاندازند. اگر آنان تمام عِدّه و عُده خود را جمع کنند تا مشعل فروزان اسلام را خاموش کنند مانند آن است که بخواهند با دهان خود خورشید را فوت کنند ولی خدا این نور الهی را همچنان گسترده میسازد و به شدت مانع از آن میشود و نمی گذارد که این نور خاموش شود و آن را به اتمام می رساند اگر چه کافران نخواهند. - هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى . این آیه میگوید که اسلام در آینده حکومت واحد جهانی تشکیل خواهد داد. دنیای استکبار چه بخواهد و چه نخواهد این قضیه ای است که خدا تحقق آن را اراده کرده است. خلفای بنی امیه و بنی عباس در مبارزه با اسلام ولایت و امامت بسیار کوشیدند ولی کاری از پیش نبردند. امروز نیز دشمنان اسلام با امکانات تبلیغی و رسانه ای و سلاحهای جنگی خود به مبارزه اسلام آمده اند ولی موفق نخواهند شد. قرآن و سنت سرانجام به دست حضرت مهدی (ع) در رأس همه امور قرار خواهد گرفت و تمام جهان قلمرو حکومت اسلام خواهد گردید. در آیه فوق پیشگوییهایی گنجانده شده است، آنجا که فرمود: او کسی است که رسول خود را با هدایت و دین حق فرستاد تا آن را بر تمام ادیان پیروز گرداند هر چند مشرکان نپسندند. لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدين .... مراد از این غلبه تنها پیروزی منطقی و علمی قرآن و اسلام بر همه ادیان و مکتبهای جهان نیست؛ زیرا واژه اظهار» در اینجا به مفهوم پیروز کردن سیاسی و حکومتی در کل جهان است. حدیث امام باقر (ع) فرمود وعده ای که در این آیه است به هنگام ظهور مهدی (ع) از آل محمد (ص) صورت می پذیرد. در آن روز هیچ کس در روی زمین نخواهد بود مگر اینکه به حقانیت محمد مصطفی (ص) اقرار می کند. ٣٤ - يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ كَثِيرًا مِنَ الْأَحْبَارِ ... در این آیات میگوید اخبار و رهبان نه تنها قابل پیروی و اطاعت نیستند بلکه صلاحیت رهبری دینی مردم را هم ندارند و آنگاه خطاب به مسلمانها میگوید ای کسانی که ایمان آورده اید بسیاری از علمای اهل کتاب و راهبان اموال مردم را به باطل میخورند و مردم را از راه خدا باز میدارند خطاب این آیه به مسلمانان هشداری است به این امر که اخبار و رهبان اسلام را نه به این بهانه که دین حق نیست؛ بلکه برای آنکه در صورت پذیرش اسلام منافع مالی و جاه و مقام آنها به خطر می افتد تکذیب میکنند. جهت دیگر خطاب آن است که مسئله زراندوزی شامل حال مسلمانان و غیر مسلمانان

۳۳

۳۴

۳۵

میشود و همگان مخاطب این فرمان هستند و این عمل برای همه حرام است. آنان با گرفتن رشوه از مردم حق و باطل را جابه جا میکردند و به نفع صاحبان زر و زور حکم صادر میکردند. درآمد نامشروع دیگر آنها این بود که در برابر فروش بهشت و یا بخشش گناه مبالغی از مردم میگرفتند عمل زشت دیگرشان این بود که آیات الهی را تحریف پاکتمان میکردند و مخالفان خود را متهم و مجازات می نمودند. اسلام کنز طلا و نقره و گنجینه سازی اموال را منع کرده و فرمان داده است که مردم اموال خویش را در راه خدا و در طریق استفاده بندگان به کار گیرند و ثروت را در گردونه اقتصادی مشروع به جریان اندازند که طبعاً باعث رونق کسب و کار میشود و کسانی که ثروت ها را به صورت گنجینه و راکد در می آورند باید منتظر عذاب سختی باشند. ٣٥ - يَوْمَ يُحْمَى عَلَيْها في نار جَهَنَّمَ .... این آیه مجازات کسانی را که زر اندوزی میکنند و به تکالیف مالی اسلام عمل نمیکنند بیان میکند و میگوید روزی که در جهنم با همان اندوخته ها داغشان کنند به وسیله آن پیشانیها و پهلوها و پشتهایشان داغ گذاشته شود و به آنان گفته میشود این همان چیزی است که برای خودتان اندوخته اید. پس بچشید چیزی را که می اندوختید. ٣٦ - إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللهِ ... آیات فوق به یکی از مقررات جهاد یعنی احترام ماه های حرام اشاره میکند و می فرماید تعداد ماه ها نزد خدا در کتاب آفرینش روزی که آسمانها و زمین را آفرید دوازده ماه است. در ادامه میگوید از این دوازده ماه چهار ماه ماه حرام است که هر گونه جنگ و ستیز در آن ممنوع است. (مِنْهَا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ) گفته اند حرمت جنگ در این ماهها از شرایعی است که حضرت ابراهیم (ع) تشریع کرده بود و اعراب جاهلی نیز آن را به عنوان یک سنت محترم می شمردند. البته آنان بعدها به خاطر ملاحظات سیاسی و اقتصادی در این حکم دخل و تصرف کردند و آن را جابه جا نمودند (نسی) اسلام جنگ طلبی را محکوم میکند و برای مردم سعادت و رفاه و آرامش در سایه دین و توحید و خداپرستی میخواهد آنگاه میگوید این آیین و مقررات ثابت و تغییر ناپذیر و عهده دار مصالح مردم است. وَ قَاتِلُوا الْمُشْرِكِينَ كَافَّةً ... از آنجا که ممکن بود احترام این ماه ها وسیله ای برای سوء استفاده دشمنان قرار گیرد و طی آن به مسلمانان حمله کنند. فرمود با مشرکان به طور دسته جمعی و یکپارچه پیکار کنید همان طور که آنها متحدانه با شما می جنگند. منظور این است. که مبادا در جنگ و جهاد به زنان و کودکان و کسانی که تسلیم شده و اظهار اسلام کرده اند تجاوز کنید و آنها را به قتل برسانید. این نقطه مقابل تقواست.