✨🌱✨🌱✨🌱✨🌱 #من_میتࢪا_نیستمـ🌿 #شهیده_زینب_کمایی #قسمت‌بیستم برخلاف زینب که صبور بود، شهلا تحمل درد و مریضی را نداشت. زینب به او می‌گفت: "چرا بی قراری می‌کنی؟ از خدا شفا بخواه، حتما خوب می‌شوی." شهلا می‌فهمید که زینب الکی نمی‌گوید و حرفش را از ته دلش می‌زند. زینب کلاس چهارم دبستان با حجاب شد. مادرم سه تا روسری برایش گرفت و زینب روسری سر می‌کرد و به مدرسه می‌رفت. بچه ها خیلی مسخره‌اش می‌کردند و امل صدایش می‌زدند. بعضی روز ها ناراحت به خانه می‌آمد. معلوم بود که گریه کرده است. می‌گفت: "مامان، همه‌ی بچه ها به من امل می‌گویند." یک روز به زینب گفتم: "تو برای خدا حجاب زدی یا برای مردم؟ " زینب گفت: "معلوم است برای خدا💚" گفتم: "پس بگذار بچه ها هرچه که دلشان می‌خواهد بگویند. " همان سالی که با حجاب شد، روزه هایش را شروع کرد. خیلی لاغر و نحیف بود. استخوان های بدنش از شدت لاغری بیرون زده بود. گاهی که با شهلا حرف‌شان می‌شد، با پاهایش که خیلی لاغر بود، به شهلا می‌زد. شهلا حسابی دردش می‌گرفت. برای اینکه کسی در خانه به حجاب و روزه گرفتنش ایراد نگیرد، از ده روز قبل از ماه رمضان، به خانه‌ی مادربزرگش می‌رفت. من با اینکه می‌دانستم از نظر جثه و بُنیه خیلی ضعیف است، جلویش را نمی‌گرفتم. مادرم آن زمان هنوز کولر نداشت و شب ها روی پشت بام کاه گلی می‌خوابید. مادرم هر سال ده یا پانزده روز جلوتر از ماه رمضان به پیشواز می‌رفت. شب اولی که زینب به آنجا رفت، به مادرم سفارش کرد که برای سحری بیدارش کند تا زینب هم به پیشواز ماه رمضان برود. مادرم دلش نیامد که زینب را صدا کند و نصفه شب آرام و بی صدا از روی پشت بام پایین رفت و به خیال خودش فکر می‌کرد که زینب خواب است. زینب از لبه‌ی پشت بام خودش را آویزان کرد و مادرم را صدا زد و گفت: "مادربزرگ، چرا برای سحری بیدارم نکردی؟ فکر میکنی سحری نخورم روزه نمی‌گیرم؟ مادربزرگ، به خدا من بی سحری روزه می‌گیرم. اشکالی ندارد؛ بی سحری روزه می‌گیرم. "... ‌ ✨🌱✨🌱✨🌱✨🌱