📝تفسیر سوره مبارکه نحل آیات ۹۸ تا ۱۰۰ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی ۲ ـ به هنگام آغاز تلاوت قرآن باید از شیطان رجیم و رانده شده درگاه حق، به خدا پناه برد، چنانکه در آیات فوق خواندیم: فَإِذا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ فَاسْتَعِذْ بِاللّهِ مِنَ الشَّیْطانِ الرَّجِیمِ . در روایتى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم که: در پاسخ این سؤال: چگونه این دستور را عمل کنیم؟ و چه بگوئیم؟ فرمود: بگو: أَسْتَعِیذُ بِالسَّمِیعِ الْعَلِیمِ مِنَ الشَّیْطانِ الرَّجِیْمِ .(۴) و در روایت دیگرى مى خوانیم که: امام(علیه السلام) به هنگام تلاوت سوره حمد فرمود: أَعُوذُ بِاللَّهِ السَّمِیعِ الْعَلِیمِ مِنَ الشَّیْطانِ الرَّجِیمِ وَ أَعُوذُ بِاللَّهِ أَنْ یَحْضُرُونِ: به خداوند شنوا و دانا از شیطان رجیم پناه مى برم، و هم به او پناه مى برم از این که نزد من حضور یابند !.(۵) و همان گونه که در بالا گفتیم این پناه بردن، نباید محدود به لفظ و سخن باشد بلکه باید در اعماق روح و جان نفوذ کند، به گونه اى که انسان هنگام تلاوت قرآن از خوهاى شیطانى جدا گردد، و به صفات الهى نزدیک شود، تا موانع فهم کلام حق از محیط فکر او برخیزد و جمال دلاراى حقیقت را به درستى ببیند. بنابراین، پناه بردن به خدا از شیطان، هم در آغاز تلاوت قرآن لازم است و هم در تمام مدت تلاوت هر چند به زبان نباشد. ۳ ـ قرآن را باید به صورت ترتیل تلاوت کرد، یعنى شمرده، و توأم با تفکر: وَ رَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتِیْلاً .(۶) در حدیثى در تفسیر این آیه از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم: إِنَّ الْقُرْآنَ لایُقْرَأُ هَذْرَمَةً، وَ لَکِنْ یُرَتَّلُ تَرْتِیلاً، إِذَا مَرَرْتَ بِآیَة فِیها ذِکْرُ النّارِ وَقَفْتَ عِنْدَهَا، وَ تَعَوَّذْتَ بِاللَّهِ مِنَ النَّارِ: قرآن را تند و دست و پا شکسته نباید خواند، بلکه باید به آرامى تلاوت کرد، هنگامى که به آیه اى مى رسى که در آن ذکر آتش دوزخ شده است توقف مى کنى (و مى اندیشى) و به خدا از آتش دوزخ پناه مى برى !(۷) ۴ ـ علاوه بر ترتیل، دستور به تدبّر و تفکر در آیات قرآن داده است آنجا که مى گوید: أَ فَلا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ: آیا آنها در قرآن نمى اندیشند ؟.(۸) در حدیثى مى خوانیم: اصحاب و یاران پیامبر(صلى الله علیه وآله) قرآن را ده آیه ده آیه از پیامبر(صلى الله علیه وآله) مى آموختند، و ده آیه دوم را فرا نمى گرفتند مگر این که: آنچه در آیات نخستین بود از علم و عمل بدانند.(۹) و در حدیث دیگرى از پیامبر(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم: أَعْرِبُوا الْقُرْآنَ وَ الْتَمِسُوا غَرائِبَهُ: قرآن را فصیح و روشن بخوانید و از شگفتیهاى مفاهیم آن بهره گیرید .(۱٠) و نیز در حدیث دیگر از امام صادق(علیه السلام) نقل شده: لَقَدْ تَجَلَّى اللّهُ لِخَلْقِهِ فِى کَلامِهِ وَ لکِنَّهُمْ لایُبْصَرُونَ: خداوند خود را در کلامش به مردم نشان داده است، ولى کوردلان نمى بینند .(۱۱) (تنها روشن ضمیران آگاه و اندیشمندان با ایمان، جمال او را در سخنش مشاهده مى کنند). ۵ ـ آنها که آیات قرآن را مى شنوند نیز وظیفه اى دارند، وظیفه شان سکوت کردن، سکوتى توأم با اندیشه و تفکر: وَ إِذا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَ أَنْصِتُوا لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ: هنگامى که قرآن خوانده مى شود گوش فرا دهید و خاموش باشید تا مشمول رحمت حق شوید .(۱۲) به علاوه، در روایات اسلامى دستورهائى درباره تلاوت قرآن با صداى خوب که از نظر روانى مسلماً تأثیر روى مفاهیم آن مى گذارد وارد شده است که اینجا جاى شرح آن نیست.(۱۳) ✔️پی نوشت: ۴ ـ مستدرک الوسائل ، جلد ۴، صفحه ۲۶۴. ۵ ـ وسائل الشیعه ، جلد ۶، صفحه ۱۳۴ (آل البیت). ۶ ـ مزّمّل، آیه ۴. ۷ ـ کافى ، جلد ۲، صفحه ۶۱۸. ۸ ـ نساء، آیه ۸۲. ۹ و۱٠ ـ بحار الانوار ، جلد ۹۲، صفحه ۱٠۶. ۱۱ ـ بحار الانوار ، جلد ۹۲، صفحه ۱٠۷. ۱۲ ـ اعراف، آیه ۲٠۴. ۱۳ ـ براى اطلاع بیشتر به بحار الانوار ، جلد ۹، صفحه ۱۹٠ به بعد مراجعه فرمائید. ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2

شرح و تفسیر خطبه ۸۶ بخش دوم ↩️تعبير به «تَکُونُ مِنْکُمْ فِيهَا الْغَفْلَةُ» به صورت فعل مضارع، اشاره به اين است که نه تنها در گذشته چنين غفلت هايى از شما صادر شده، در آينده نيز زمينه آن وجود دارد; گذشته عمر از دست رفت، بکوشيد آينده را نجات دهيد و گذشته را در سايه آن، جبران کنيد. سپس به دو نکته مهم، که در واقع دو راه از راههاى خطرناک نفوذ شيطان است اشاره مى کند; نخست مى فرمايد: «به خود بيش از حدّ آزادى (در استفاده کردن از مباحات) ندهيد! که استفاده افراطى از مباح و آزادى، شما را در طريق ظالمان قرار خواهد داد» (وَلاَ تُرَخِّصُوا لاَِنْفُسِکُمْ، فَتَذْهَبَ بِکُمُ الرُّخَصُ مَذَاهِبَ الظَّلَمَةِ). تجربه هاى فراوان نيز نشان داده است، آنها که بيش از حدّ بر آزادى ها و استفاده از مباحات تکيه مى کنند، سرانجام در پرتگاه محرّمات سقوط خواهند کرد. تشبيه جالبى در احاديث متعدّد آمده است، که محرّمات الهى را به غُرُقگاه و منطقه ممنوعه اى تشبيه کرده که مرزهاى معيّنى دارد; سپس نفس آدمى را به گوسفندى تشبيه مى کند که از آخرين منطقه آزاد استفاده مى کند و لب مرز قرار مى گيرد و چيزى نمى گذرد که علف هاى ظاهراً شاداب آن طرف مرز، به او چشمک مى زند و او را به سوى خود مى کشاند. انسان نيز چنين است; هنگامى که تا آخرين مرز آزادى پيش رفت، نفسِ سرکش، او را فريب مى دهد و هنگامى بيدار مى شود که در ميان گناهان غوطه ور است. امام على(عليه السلام) مى فرمايد: «وَ الْمَعَاصِي حِمَي اللّهِ، فَمَنْ يَرْتَعْ حَوْلَهَا يُوشَکُ أَنْ يَدْخُلَهَا; گناهان مناطق ممنوعه الهى است، هر کس به آن نزديک شود، بيم آن مى رود که وارد آن شود(10)» (همان گونه که اگر گوسفندان را در چراگاه، به نزديک مناطق ممنوعه ببرند، بيم آن مى رود که به خطر بيفتند، يا وارد مرتع ديگران شوند). تعبير لطيفى که در قرآن مجيد درباره بعضى از گناهان آمده و مى فرمايد به آن نزديک نشويد، نظير: «وَ لاَتَقْرَبُوا مَالَ الْيَتِيمِ; به اموال يتيمان نزديک نشويد»(11)، «وَ لاَتَقْرَبُوا الزِّنَا; به زنا نزديک نگرديد.»(12) و «وَ لاَتَقْرَبُوا الْفَوَاحِشَ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَ مَا بَطَنَ; به کارهاى زشت نزديک نشويد، آشکار باشد يا پنهان.»(13) نشان مى دهد که براى مصون ماندن از آلودگى به گناه، بهتر است انسان به مرز گناهان نزديک نشود و هر چيزى که نام «مباح» بر آن گذارده شده است، تا آخرين درجه براى خود، عملاً مجاز نشمرد. ✔️پی نوشت: 10. وسائل الشيعة، جلد 18، ص 118، حديث 22، باب 12، از ابواب صفات قاضى. 11. سوره انعام، آيه 152. 12. سوره اسراء، آيه 32. 13. سوره انعام، آيه 151. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

📝شرح صوتی خطبه های نهج البلاغه 🎙خطبه(۸۶) جلسه دوم 🌧برکات مبارزه با نفس اماره @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت 💠 امام علی عليه السلام: 🔸 «بدبخت‌ترين مردم كسى است كه هواى نفْس بر او چيره شود؛ پس دنيايش او را در اختيار خود گيرد و آخرت خويش را تباه گرداند» @Nahjolbalaghe2

#امام_زمان 🔴 سخن تکان دهنده امام زمان 🎙حجت الاسلام عالی #یا_حسین @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: صد و بیست و یکم 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ﻭﺟﻮﻩ ﻳﻮﻣﺌﺬ ﻣﺴﻔﺮﻩ، ﺿﺎﺣﻜﻪ ﻣﺴﺘﺒﺸﺮﻩ، ﻭ ﻭﺟﻮﻩ ﻳﻮﻣﺌﺬ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﻏﺒﺮﻩ، ﺗﺮﻫﻘﻬﺎ ﻗﺘﺮﻩ " ﺳﻮﺭﻩ ﻋﺒﺲ " ﺳﺨﻨﻲ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺣﻔﺎﻅ ﺣﺪﻳﺚ ﻭ ﺻﺤﺎﺑﺎﻥ ﻧﻈﺮ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥ ﺳﻨﺪ ﺣﺪﻳﺚ ﺩﺭ ﺑﻜﺎﺭ ﺑﺴﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﺑﺤﺚ، ﻧﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭﺳﺘﻲ، ﻭ ﺻﺤﺖ ﺣﺪﻳﺚ، ﻭ ﻧﻪ ﺑﻤﻨﻈﻮﺭ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﺗﻮﺍﺗﺮ ﺁﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﻭ ﺩﺍﻋﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ، ﭼﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﺣﺪﻳﺚ ﻓﻲ ﺣﺪ ﺫﺍﺗﻪ ﺑﺎ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻭ ﺍﺳﺘﺪﻟﺎﻝ ﺑﻲ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﺳﺖ، ﻛﺮﺍ ﻣﻴﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﺻﺤﺖ ﺁﻧﺮﺍ ﻣﻨﻜﺮ ﺷﻮﺩ؟ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺭﺟﺎﻝ ﺳﻨﺪ ﺁﻥ ﺁﻧﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﻴﺢ ﻣﺴﻠﻢ ﻭ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺨﺎﺭﻱ ﻧﺎﻣﺸﺎﻥ ﺛﺒﺖ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻭ ﺛﻘﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﺷﺪﻩ؟، ﻭ ﻛﺪﺍﻡ ﻋﻨﺼﺮ ﻟﺠﻮﺝ ﻭ ﻋﻨﺎﺩ ﭘﻴﺸﻪ ﺭﺍ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺁﻥ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﺗﺮ ﻟﻔﻈﻲ (ﺩﺭ ﺟﻤﻠﻪ ﺣﺪﻳﺚ) ﻭ ﺗﻮﺍﺗﺮ ﻣﻌﻨﻮﻱ (ﺩﺭ ﺗﻔﺎﺻﻴﻞ) ﻭ ﺗﻮﺍﺗﺮ ﺍﺟﻤﺎﻟﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺌﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺩ ﻳﺎ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺩﻭﺭ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻮﻗﻮﻉ ﺁﻥ ﮔﻮﺍﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺁﻥ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻛﺜﺮ ﻣﻮﻟﻔﻴﻦ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻭ ﻛﻠﺎﻡ ﺁﻧﺮﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﻟﻔﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺛﺒﺖ ﻭ ﺿﺒﻂ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﺗﺪﻭﻳﻦ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺗﺎﻟﻴﻔﺎﺗﻲ ﺑﺒﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﻭ ﺧﻠﺎﺻﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﺍﺯ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﺎﺩﻱ ﺭﺷﺪ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺑﺸﺮ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺭﻭﺡ ﻓﺰﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻋﻠﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﻱ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﻭ ﻣﺴﺎﻣﻊ ﺧﻠﻖ ﺗﺎ ﻋﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﻃﻨﻴﻦ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﻴﺰ ﺑﻤﺮﻭﺭ ﻗﺮﻧﻬﺎ ﻭ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻭ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺩﺭ ﻗﺒﺎﻝ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻳﺎ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﻛﺴﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺍﺷﻌﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﺭﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﺍﻳﻦ ﺑﺤﺚ ﻓﻘﻂ ﺑﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺛﺎﺑﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺁﻫﻨﮕﻲ ﻭ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻫﻤﮕﺎﻥ (ﻣﻮﻟﻒ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻒ) ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺎﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻭ ﻣﻬﻢ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﻋﻤﻮﻣﺎ ﺑﺮ ﺻﺤﺖ ﻭ ﺗﻮﺍﺗﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﺫﻋﺎﻥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺗﺎ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ، ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﻫﺮﺍﻩ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﺴﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻭﺟﻬﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺍﻣﺖ ﺍﺳﻠﺎﻣﻲ ﺭﻭ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﻭ ﻣﻌﺘﺮﻑ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺖ ﺍﺳﻠﺎﻣﻲ ﺑﺮ ﻳﻚ ﺍﻣﺮ ﺧﺒﻂ ﻭ ﺧﻠﺎﻑ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻤﻴﻜﻨﺪ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

💚 سبحان الله آیا ما برای آدمی دو چشم و زبان قرار ندادیم.... @Nahjolbalaghe2