📝 شرح و تفسیر حکمت ۴۱۱ 🔸 نهی از تندی زبان در مقابل آموزگار مراقب باش با چه كسى سخن مى گويى؟ امام(عليه السلام) در اين كلام نورانى به يك نكته اخلاقى و عاطفى اشاره كرده، مى فرمايد: «تندى و تيزى زبانت را بر ضد كسى كه نيكوسخن گفتن را به تو آموخت به كار مگير و (نيز) بلاغت سخنت را بر ضد كسى كه سخنورى به تو آموخت صرف مكن»; (لاَتَجْعَلَنَّ ذَرَبَ لِسَانِكَ عَلَى مَنْ أَنْطَقَكَ، وَبَلاَغَةَ قَوْلِكَ عَلَى مَنْ سَدَّدَكَ). اشاره به اين كه حق شناسى ايجاب مى كند كه اگر انسان نعمت و موهبتى از كسى به دست آورده، بر ضد او به كار نگيرد زيرا اين نهايت بى انصافى و ناسپاسى است. اين سخن شامل پدر و مادرها و همه استادان و معلم ها مى شود; انسان نبايد در برابر پدر و مادرى كه يك حرف و دو حرف بر زبانش گذاشته اند تا شيوه سخن گفتن را فراگيرد درشتى و خشونت كند. اين كار گذشته از اين كه ازنظر شرعى منفور و زشت است تا آن جا كه قرآن مى فرمايد: «(وَقَضَى رَبُّكَ أَلاَّ تَعْبُدُوا إِلاَّ إِيَّاهُ وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَاناً إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِنْدَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ كِلاَهُمَا فَلاَ تَقُلْ لَّهُمَا أُفّ وَلاَ تَنْهَرْهُمَا وَقُلْ لَّهُمَا قَوْلا كَرِيماً); و پروردگارت فرمان داده كه جز او را نپرستيد! و به پدر و مادر نيكى كنيد! هرگاه يكى از آن دو، يا هر دوى آنها، نزد تو به سن پيرى رسند، كمترين اهانتى به آن ها روا مدار! و بر آن ها فرياد مزن! و گفتار لطيف و سنجيده و بزرگوارانه به آن ها بگو!»[1] ازنظر وجدانى نيز كارى ناپسند و ناجوانمردانه است. همچنين استادى كه به انسان شيوه نوشتن و سخن گفتن فصيح و بليغ را آموخته هرگز نبايد از اين سرمايه بر ضد او استفاده كرد. تجربه نشان داده است بعضى از كسانى كه مرتكب چنين كارى مى شوند عمر كوتاهى دارند. شاعر عرب مى گويد: فَيا عَجَباً لِمَن رَبّيتُ طِفْلاً * أُلَقِّمُه بأطرافِ البَنانِ اُعَلِّمُهُ الرِّمايةَ كُلَّ يوم * فَلمّا اشتَدَّ ساعِدُهُ رَمانى اُعَلِّمُهُ الفُتُوَّةَ فلمّا * طَرَّ شارِبُه جَفانى وَكَم قد علّمتُه نَظْمَ القَوافى * فَلمّا قال شِعراً قد هَجانى در شگفتم از كسى كه او را در كودكى تربيت كردم و با انگشتان خود لقمه در دهانش گذاشتم. هر روز تيراندازى را به او مى آموختم اما هنگامى كه دست و بازويش قوى شد مرا نشانه گرفت و به سوى من تير انداخت. من جوانمردى را به او آموختم اما همين كه پشت لب هايش مو سبز شد به من جفا كرد. چقدر نظم قافيه ها را به او آموختم ولى هنگامى كه قدرت بر شعر گفتن پيدا كرد مرا با اشعار خود هجو نمود.[2] «ذَرَب» (بر وزن طرب) به معناى تيزى و حدت و خشونت است. و «ذَرِب» (بر وزن خشن) به معناى شخص فصيح و سخنور و گاه نيز به معناى انسان بدزبان آمده است. در حديثى كه از اميرمؤمنان على(عليه السلام) نقل شده است مى خوانيم كه به هنگام وصيت به فرزندش محمّد بن حنفيه فرمود: «و أَكْرِمِ الَّذِينَ بِهِمْ تَصُول وَ ازْدَدْ لَهُمْ طُولَ الصُّحْبَةِ بِرّاً وَ إِكْرَاماً وَ تَبْجِيلاً وَ تَعْظِيماً فَلَيسَ جَزَاءُ مَنْ عَظَّمَ شَأْنَكَ أَنْ تَضَعَ مِنْ قَدْرِهِ وَ لاَ جَزَاءُ مَنْ سَرَّكَ أَنْ تَسُوءَه; با برادران دينى و كسانى كه به كمك آن ها به دشمن حمله مى كنى خوش رفتارى كن و آن ها را گرامى و بزرگ دار چراكه جزاى كسى كه مقام تو را بالا برده اين نيست كه از قدرش بكاهى و نيز جزاى كسى كه تو را مسرور كرده اين نيست كه او را غمگين سازى».[3] در حديث ديگرى از حذيفه (صحابى معروف) نقل شده كه مى گويد: من مردى بودم كه به خانواده ام درشتى مى كردم و خشونت زبان داشتم، به پيغمبر(صلى الله عليه وآله) عرض كردم: اى رسول خدا(صلى الله عليه وآله)! مى ترسم زبانم مرا وارد دوزخ كند فرمود: «فأين أنت من الاستِغفار إنّى لأستغفِرُ اللهَ فى اليومِ مائةً; چرا استغفار نمى كنى من نيز هر روز يكصد مرتبه استغفار مى كنم».[4] در خطبه 186 نيز آمده بود كه امام(عليه السلام) فرمود: «وَ لْيخْزُنِ الرَّجُلُ لِسَانَهُ فَإِنَّ هَذَا اللِّسَانَ جَمُوحٌ بِصَاحِبِهِ وَ اللَّهِ مَا أَرَى عَبْداً يتَّقِى تَقْوَى تَنْفَعُهُ حَتَّى يخْزُنَ لِسَانَه; انسان بايد زبانش را (از سخنان ناروا) حفظ كند زيرا اين زبان در برابر صاحبش سركش است. به خدا سوگند بنده اى را نمى بينم كه باتقوا باشد و تقوايش به او سودى ببخشد مگر اين كه زبانش را (از سخنان ناروا) حفظ كند».[5] * پی نوشت: [1]. اسراء، آيه 23. [2]. شرح نهج البلاغه مرحوم شوشترى، ج 1، ص 622. [3]. من لايحضره الفقيه، ج 4، ص 391، ح 5864. [4]. مسند احمد، ج 5، ص 397. ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2

🎙شرح صوتی حکمت های نهج البلاغه 🔷 حکمت های: ۴۰۹ الی ۴۱۱ @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت ☀️ پیامبر گرامی اسلام (ص) : 🔷 هر عمل نیکی، عملی نیکوتر از خود دارد، مگر شهادت در راه خدا، که نیکوتر از آن عملی وجود ندارد.  🔶 فَوقُ كُلِّ ذِی‌بِرّ‍ٍ بِرٌّ حتّی یُقتلَ الرّجُلُ شهیداً فی سبیلِ الله 📚 خصال، ج ١، ص ٨ @Nahjolbalaghe2

#موعظه ☀️ فضائل حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) 🎙 استاد مؤمنی @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: پانصد و پنجاه و شش 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ↩️ ﻫﺎﻥ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻭﺻﻴﺖ ﺑﻲ ﺗﺮﺩﻳﺪ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺧﻠﻖ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺳﺎﻡ ﻭ ﺣﺎﻡ ﺑﻮﺩ. [ جلد چهارم ﺻﻔﺤﻪ 77] ﻭ ﻣﺤﻤﺪ (ﺹ) ﺩﺭ ﻏﺪﻳﺮ ﺧﻢ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻱ ﺭﺣﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ، ﺳﺨﻦ ﻣﻲ‌ﮔﻔﺖ. ﺑﺎﻧﮓ ﻣﻲ‌ﺯﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻋﻠﻲ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺷﺎﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺶ ﻧﻤﻲ ﻛﺎﺳﺖ ﻣﻲ‌ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻫﺎﻥ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻣﻦ ﺳﺮ ﭘﺮﺳﺖ ﺍﻭﻳﻢ، ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻦ ﺳﺮﻭﺭ ﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﺳﺨﻨﻢ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ ﭘﻴﺸﺎ ﭘﻴﺶ ﻫﻤﻪ، ﺷﻴﺨﻲ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﺎﻧﮓ ﺯﺩ: (ﺍﻱ ﻋﻠﻲ) ﺗﻮ ﻣﻮﻟﺎﻱ ﻣﻦ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﻣﺮﺩﻣﻲ. ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﺳﺮﻭﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﺮ ﻛﺸﻲ ﻛﺮﺩ؟ ﺑﺎﻋﻠﻲ ﻛﻪ: ﺭﻭﺯﻱ " ﺭﺩﺍ " ﻭ " ﺑﺮﺩ " ﻭ " ﺯﻣﺎﻡ ﻣﺮﻛﺐ " ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺭﺍﺑﻪ ﺍﺭﺙ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻏﺪﻳﺮﻳﻪ 18 ﺗﺎ ﻛﺒﻮﺗﺮﺍﻥ ﻣﻲ‌ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ، ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺎﻥ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ، ﺩﺭﻭﺩ ﺑﺎﺩ. ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻭ ﺍﻋﻠﺎﻡ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﻋﺰﺕ، ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟ ﺍﻱ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﺭ ﮔﻤﺮﺍﻫﻲ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﻮﻣﻨﻴﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﺳﺖ. ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻏﺪﻳﺮ ﺧﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩ... ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻴﺪﻩ، ﺩﺭ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺳﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. " ﻣﻌﺘﺰ " ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 8 " ﻃﺒﻘﺎﺗﺶ " ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ: ﺍﺯ ﻛﺴﻲ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺭﺑﺮﻱ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﻱ ﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺭﻧﺞ ﺁﻭﺭ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﺩﺍﺷﺖ ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ: ﻗﺼﺎﺋﺪ ﻣﻴﻤﻴﻪ ﺳﻴﺪ ﺍﺳﺖ. 9⃣1⃣ ﻏﺪﻳﺮﻳﻪ 19 ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ، ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺻﺮﻳﺢ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺖ ﻣﻲ‌ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻧﻜﻨﻲ، ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻧﺒﺮﺩﻩ ﺍﻱ. ﭘﺲ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﺍﻣﺮ ﺧﺪﺍﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﻱ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﭙﺎﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻏﺪﻳﺮ ﻣﻮﻟﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻮﺩ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺗﻮ ﺳﺮﻭﺭ ﻣﺎ ﻭ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍﺋﻲ ﻭ ﻣﺎ ﮔﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺧﻴ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺭﺍ، ﺍﺣﻜﺎﻡ ﺣﻖ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ. ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻳﻦ ﻋﻠﻲ ﻣﻮﻟﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﺎﻣﻮﺭﻳﺖ ﺣﺘﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ. ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﮔﺮﻭﻩ ﻭﻱ ﻭ ﺍﺯ ﻳﺎﻭﺭﺍﻧﺶ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺍﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﻜﻮ ﻛﺎﺭ ﺗﺮ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ. ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﻭ ﻣﻨﺰﻟﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺎﺭﻭﻥ ﺭﺍ، ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻦ ﻋﻤﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2