📝 شرح و تفسیر خطبه ۱۰۳ بخش ۴ ↩️ نشانه هاى چنين زمانى در عصر ما ظاهر شده; بسيارى از مسلمانان تنها به نام آن قناعت کرده اند; نه اثرى از اخلاق اسلامى در آن ديده مى شود، نه تقواى الهى، نه توکّل بر پروردگار! نه آشنا به معارف قرآنند و نه آگاه از حقايق سنّت; در ميان شهوات غوطه ورند و جز مال و مقام و لذّات مادّى و شهوات حيوانى چيزى را به رسميّت نمى شناسند. يکى از عوامل مهمّ اين بدبختى «تفسير رأى» و قرائت هاى دروغين و انحرافى از اسلام است; کسانى براى فريب خود، يا ديگران، با تفسيرهاى نادرست از حقايق مسلّم اسلام، آنها را با هوا و هوس هاى خويش تطبيق مى دهند و در نتيجه، اسلام به شکل قطعه مومى مى شود در دست آنها، که به هر شکل بخواهند آن را در مى آورند! و سرانجام، اسلام از ديدگاه آنها مجموعه اى از هوا و هوس هاى سرکش مى شود. در حديثى از پيامبر اکرم (صلى الله عليه وآله) خطاب به اميرمؤمنان على(عليه السلام) مى خوانيم: «يَسْتَحِلُّونَ حَرَامَهُ بِالشُّبُهَاتِ الْکَاذِبَةِ، وَ الأَهْواءِ السَّاهِيَةِ; زمانى فرا مى رسد که مردم حرام خدا را با شبهات دروغين و هوا و هوس هاى فراموشى آور، حلال مى شمرند!». (4) در پايان اين سخن، به پاسخ سؤال مقدّرى مى پردازد و آن سؤال اين است که چرا خداوند مردم مسلمان را گرفتار اين گونه زمان ها و حوادث ناهنجار آن مى کند؟ مى فرمايد: «اى مردم! خداوند به شما تأمين داده که هرگز بر شما ظلم روا ندارد، ولى هرگز تأمين نداده است که شما را آزمايش نکند، حال آن که خداوند متعال (در قرآن) فرموده: «در اين ماجرا (ماجراى حضرت نوح) نشانه هايى است (از حق) و ما به يقين، همگان را مى آزماييم!». (أَيُّهَا النَّاسُ! إِنَّ اللهَ قَدْ أَعَاذَکُمْ مِنْ أَنْ يَجُورَ عَلَيْکُمْ، وَ لَمْ يُعِذْکُمْ مِنْ أَنْ يَبْتَلِيکُمْ، وَ قَدْ قَالَ جَلَّ مِنْ قَائِل: «إِنَّ في ذلِکَ لآيَات وَ إِنْ کُنَّا لَمُبْتَلِينَ»).(5) اشاره به اينکه اين گونه زمان ها، دوران آزمايش و امتحان مردم است و همه بدون استثنا - از انبياى بزرگ الهى گرفته تا افراد عادى - بايد در آزمون بزرگ الهى شرکت کنند! آزمون هايى که گاهى جنبه فردى و گاه جنبه جمعى دارد; مانند آنچه در جمله هاى بالا که خداوند همگان را در يک آزمون سراسرى شرکت مى دهد، تا صادقان از کاذبان و مؤمنان از منافقان شناخته شوند. کلام سيّد رضى: قال السيّد الشرّيف الرّضى: أَمَّا قَوْلُهُ(عليه السلام): «کُلُّ مُؤْمِن نُوَمَة» فَإِنَّمَا أَرَادَ بِهِ الْخَامِلَ الذِّکْرِ، الْقَلِيلَ الشَّرِّ. وَ «الْمَسَايِيحُ» جَمْعُ «مِسْيَاحِ» وَ هُوَ الَّذِي يَسيِحُ بَيْنَ النَّاسِ بِالْفِسادِ وَالنَّمَائِم. وَ «الْمَذَايِيعُ» جَمْعُ «مِذْيَاع» وَ هُؤَ الَّذِي إِذَا سَمِعَ لِغَيْرِهِ بِفَاحِشَة أَذَاعَهَا، وَ نَوَّهَ بِهَا. وَ «الْبُذُرُ» جَمْعُ «بَذُور» وَ هُوَ الَّذِي يَکْثُرُ سَفَهُهُ وَ يَلْغُو مَنْطِقُهُ; سيّد شريف رضى مى فرمايد: «امّا تعبير آن حضرت «کُلُّ مُؤْمِن نُوَمَة» (هر مؤمن پر خواب) اشاره به افراد گمنام و بى آزار است و «أَلْمَسَايِيح» جمع «مِسْياح» به معناى کسى است که در بين مردم به نمّامى و شرّ و فساد رفت و آمد دارد. و «أَلْمَذَايِيع» جمع «مِذْياع» کسى است که چون کار زشتى را بشنود، اشاعه دهد. و «بُذُر» (بر وزن دهل) جمع «بَذُور» (بر وزن قبول) به کسى گفته مى شود که بسيار سفيه و بيهوده گو است». **** نکته: سرچشمه هاى فساد در آخرالزّمان: در بسيارى از روايات نکوهش هايى از وضع آخرالزّمان مى بينيم که معمولا آخرالزّمان را به زمان هاى نزديک قيام حضرت مهدى(عليه السلام) تفسير کرده اند; و در واقع، مفاسدى است که به مضمون «کَمَآ مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً» صحنه جهان را فرا مى گيرد و دل هاى مشتاقان را براى پذيرش وجود مهدى(عليه السلام) که مظهر عدل و صلاح است، آماده مى سازد. عواملى که سبب بروز و گسترش فساد در آخر زمان است، بسيار است; از جمله امور زير است: 1- دور ماندن از تعليمات انبيا و اوصيا(عليهم السلام). 2- فزونى وسايل فساد و هوسرانى و هواپرستى. 3- گسترش وسايل تبليغاتى، که اجازه مى دهد هر فسادى در گوشه اى از دنيا باشد، به وسيله آنها به همه جاى دنيا کشيده شود. 4- فزونى شبهات در مبانى دين و اخلاق، از طريق تفسير به رأى و قرائات مختلف از معارف دينى و برنامه هاى عملى و اخلاقى. 5- سلطه حاکمان جبّار و فاسد و مفسد، که هيچ چيز جز منافع مادّى خويش را به رسميّت نمى شناسد و با سرگرم ساختن مردم - مخصوصاً جوانان - به انواع فساد، راه را براى نيل به مقاصد خود هموار مى سازند. به راستى، ديندارى و دين باورى در چنين عصر و زمانهايى بسيار مشکل و طاقت فرساست و در واقع، اين دوران، سخت ترين دوران آزمون هاى الهى براى بندگان است. و هيچ کس جز پاکان و نيکانى که دست توسّل به دامان لطف الهى مى زنند، از عهده چنين امتحان طاقت فرسايى بر نمى آيند! ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2

📝شرح صوتی خطبه های نهج البلاغه 🎙 خطبه: ۱۰۳ ⚖ حسابرسی اعمال در قیامت @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت 🏷 خـواه آشـكار و خـواه گـم‏نـام! ☀️#امام_علی_علیه_السلام: ✓ «زمين از وجود كسى كه حجّت خدا را بر پاى دارد ـ خواه آشكار و به‌‏نام، خواه بيمناك و گم‏نام ـ، خالى نمى‌‏مانَد، تا حجّت‌‏هاى خدا و برهان‏‌هاى او از بين نروند... خداوند به واسطه آنان، حجّت‌‏ها و نشانه‏‌هاى خود را نگه مى‌‏دارد، تا آنان نيز آنها (حجّت‏‌ها و نشانه‏‌ها) را به همتايان خويش بسپارند و در دل‏‌هاى همانندان خود بكارند.». ⁙ «لا تَخلُو الأَرضُ مِن قائِمٍ للّه‏ِِ بِحُجَّةٍ، إمّا ظاهِرا مَشهورا وإِمّا خائِفا مَغمورا، لِئَلاّ تَبطُلَ حُجَجُ اللّه‏ِ و بَيِّناتُهُ...، يَحفَظُ اللّهُ بِهِم حُجَجَهُ وبَيِّناتِهِ، حَتّى يُودِعوها نُظَراءَهُم، ويَزرَعوها في قُلوبِ أشباهِهِم». 📚 نهج البلاغه: حكمت١٤٧ #امام_زمان‌علیه‌السلام @Nahjolbalaghe2

#موعظه 🌾 یک کلمه برای دنیا 🌾 یک کلمه برای آخرت 🌹 آیت الله شهید دستغیب @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: پانصد و شصت و شش 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ↩️ ﻭ ﺗﻮﺯﻱ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ: ﺍﺻﻤﻌﻲ ﺟﺰﻭﻩ ﺍﻱ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻌﺮ ﺳﻴﺪ ﺑﻮﺩ. ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺍﺯ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﻧﻈﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺳﻴﺪ ﻣﻲ‌ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ. ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻣﺮﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺁﮔﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ، ﮔﻔﺖ: ﻗﺼﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺨﻮﺍﻥ، ﭼﻜﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ، ﻗﺼﻴﺪﻩ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺭﺍ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﻲ‌ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ. ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻔﺖ: ﺧﺪﺍ ﺭﺳﻮﺍﻳﺶ ﻛﻨﺎﺩ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﺑﺮ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺍﮔﺮ ﻣﺬﻫﺐ ﻭ ﻣﻀﺎﻣﻴﻦ ﺷﻌﺮﻳﺶ ﻧﺒﻮﺩ ﻫﻴﭻ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺭﺩﻳﻔﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻣﻘﺪﻡ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﻭ ﺩﺭ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﻫﻤﭙﺎﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮ ﺍﻭ ﭘﻴﺸﻲ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺑﻮ ﻋﺒﻴﺪﻩ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ: [ جلد چهارم ﺻﻔﺤﻪ 90] ﺷﺎﻋﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺪﺛﺎﻥ، ﺳﻴﺪ ﺣﻤﻴﺮﻱ ﻭ ﺑﺸﺎﺭ ﺍﺳﺖ. ﺍﻏﺎﻧﻲ ﺟﻠﺪ 7 ﺻﻔﺤﻪ 236 - 432 ﺭﻭﺯﻱ ﺳﻴﺪ ﺩﺭﻛﻨﺎﺭ ﺑﺸﺎﺭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻌﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ، ﺳﭙﺲ ﺭﻭﻱ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﻱ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﻲ‌ﺳﺘﺎﺋﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﺸﺶ ﻛﻨﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻣﻲ‌ﺟﻮﺋﻲ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺨﻮﺍﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻭ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﻩ ﻭ ﻓﺰﻭﻥ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺑﺎﺵ. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺨﻞ ﺑﻪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﻣﺪﻩ ﻭ ﺑﺨﻴﻞ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﺩ، ﻧﺎﻡ ﻣﻨﻪ. ﺑﺸﺎﺭ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﺳﻴﺪ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺑﻨﻲ ﻫﺎﺷﻢ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻣﺬﻫﺒﺶ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﻮﺩ ﻣﺎﺭﺍ ﺑﺰﺣﻤﺖ ﻣﻲ‌ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﺍﻏﺎﻧﻲ ﺟﻠﺪ 7 ﺻﻔﺤﻪ 237 ﻭ ﻏﺎﻧﻢ ﻭ ﺭﺍﻕ ﮔﻔﺖ: ﺩﺭ ﺳﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺼﺮﻩ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﻦ ﻧﻌﻴﻢ ﺭﻓﺘﻢ. ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺳﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ. ﺁﻳﺎ ﺍﺛﺮ ﺧﺎﻧﻪ‌ﻫﺎﻱ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ (ﺛﻮﻳﻴﻦ) ﺭﺍ، ﻛﻪ ﺍﺑﺮ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻳﺮﺍﻧﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺻﺒﺎ ﻭ ﺩﺑﻮﺭ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺷﺎﻡ، ﺑﺮ ﮔﻞ ﻭ ﮔﻴﺎﻩ ﺁﻥ ﺩﺍﻣﻦ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﺯ ﻣﻦ ﺷﻨﺎﺳﻲ؟ ﺳﺮﺍﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻬﻨﻪ ﺁﻥ، ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﻣﻮﻱ ﻣﻴﺎﻥ ﻭﺗﺮ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻭ ﺟﺎﺩﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻭ ﭼﺎﺑﻚ ﻭ ﻟﺎﻏﺮ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺧﺮﺍﻡ ﻛﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﻫﺎﺋﻲ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﻣﻲ‌ﺯﻳﺴﺘﻨﺪ. ﺟﺪﺍﺋﻲ، ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﺝ ﻗﺮﺏ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻫﺠﺮ ﻧﺸﺎﻧﺪ، ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻛﺎﻣﻲ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺟﺪﺍ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺩﻭﺭﻱ، ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﺷﻚ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﮔﻮﻧﻢ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻥ ﻭ ﺭﻳﺰﺍﻥ ﺩﻳﺪ، ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﻢ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺍﺷﻜﺶ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﺷﺘﻪ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﮔﻮﻫﺮ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺨﺖ. ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﺩﻭﺭﻱ ﻣﻲ‌ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ، ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺑﻴﻢ ﻧﻔﻊ ﻭ ﺳﻮﺩﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﺮﺏ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﺎﺩﻱ‌ﻫﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺍﺯ [جلد چهارم ﺻﻔﺤﻪ 91] ﻛﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﺯ ﺳﻴﺪ ﺍﺳﺖ. ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺨﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻛﻪ ﻭﻱ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﻌﺮﺍﺀ ﺧﻮﺵ ﻃﺒﻊ ﺍﺳﺖ. ﻧﻪ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪﻱ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﺍﺯ ﺯﺑﻴﺮ ﺑﻦ ﺑﻜﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﮔﻪ ﮔﻔﺖ: ﺍﺯ ﻋﻤﻢ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻲ‌ﮔﻔﺖ: ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﺳﻴﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻲ‌ﮔﻮﻳﺪ: ﺍﻥ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﺘﻄﻬﻴﺮ ﻳﻮﻡ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﺺ ﺑﺎﻟﻔﻀﻞ ﻓﻴﻪ ﺍﻫﻞ ﺍﻟﻜﺴﺎﺀ " ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﺯ ﻧﺰﻭﻝ ﺁﻳﻪ ﺗﻄﻬﻴﺮ، ﺭﻭﺯ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻝ ﻋﺒﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺑﺮﺗﺮﻱ ﻭﻳﮋﮔﻲ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ". ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ، ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﻭﻱ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺖ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﺪ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻴﻢ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2